Σε έναν γεωγραφικό χώρο που έθεσε και σταδιακά ενίσχυσε τα θεμέλια των εργατικών δικαιωμάτων και, γενικότερα, του λεγόμενου Κοινωνικού Κράτους, έχουμε την «τύχη» να γινόμαστε μάρτυρες της αρχής του τέλους μιας ιστορίας 400 περίπου ετών.
Η Ευρώπη είναι η Ήπειρος των δικαιωμάτων (για τους κατοίκους της). Η Γαλλία είναι η μάνα της σύγχρονης Δημοκρατίας. Είναι η χώρα που ενέπνευσε τους αγώνες του κοσμάκη ενάντια σε κάθε προσπάθεια χειραγώγησης του. Για την ακρίβεια ενέπνευσε τα κινήματα που ξέσπασαν κάθε φορά που ο κόμπος έφτανε στο χτένι.
Η Ευρώπη πήρε επάξια την σκυτάλη από το Σικάγο σχετικά με τις εργατικές διεκδικήσεις και επέβαλε το 8ωρο, την υποχρεωτική έμμισθη άδεια, την κοινωνική ασφάλιση και το όριο απολύσεων- αυθαιρεσίας των εργοδοτών και βάλε.
Το Σωτήριον Έτος 2010 ξεκίνησε το τέλος αυτών των κατακτήσεων. Η περίφημη Κρίση ήρθε σαν τσουνάμι να πνίξει τα δικαιώματα του ανθρώπου. Στο όνομα της αποφυγής μιας κρατικής χρεωκοπίας ή μιας αναδιάρθρωσης χρέους και της επαναφοράς σε τροχιά Ανάπτυξης, θυσιάζονται μαζικά πολλά χλωρά φύλλα της Ευρωπαϊκής κοινωνίας.
Μια φωτιά που καίει δείχνοντας τα ξερά που δικαίως πρέπει να καούν ή να περιοριστούν, αλλά συμπαρασέρνει περίτεχνα πολλά συστατικά στοιχεία του Κοινωνικού Κράτους.
Ποιος είναι ο ρόλος της Κίνας σε όλο αυτό το παζάρι; Το «εργοστάσιο του κόσμου», όπως εύστοχα χαρακτηρίζει ο Economist τον γίγαντα, προσφέρει εξαιρετικά φθηνά εργατικά χέρια. Οι περισσότερες των πολυεθνικών έχουν τοποθετήσει πολλά από τα εργοστάσιά τους στην παράκτια ζώνη της Κίνας εκμεταλλευόμενες, βεβαίως, την αφθονία των Κινέζων, κυρίως της επαρχίας, που είναι ικανοί εργασίας. Δηλαδή, κάτοικοι της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας που είναι στη ζώνη των 18- 35.
Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα του πώς να ανταγωνιστείς τον φτηνό, τον άφθονο; Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει ήδη η Ελλάδα περισσότερο από τις λοιπές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λόγω της γεωγραφικής εγγύτητας με τις Βαλκανικές χώρες. Χώρες που αποτράβηξαν λόγω του χαμηλού κόστους τοποθέτησης και λειτουργίας χιλιάδες επιχείρησης από τον Βορρά μας και όχι μόνο.
Τι πρέπει να κάνει, δηλαδή, η Ευρώπη για να ανταγωνιστεί τον ασυναγώνιστο;
Μία απάντηση είναι να απαγορεύσει την εισαγωγή προϊόντων από την Κίνα μέσω άμεσης απαγόρευσης ή μέσω της επιβολής αυστηρότερων προϋποθέσεων ποιότητας για τα εισαγόμενα εντός της Ένωσης προϊόντων. Δεν έχω καταλήξει ποια μπορεί να είναι μια λύση. Το σίγουρο είναι ότι η παραπάνω είναι αντίθετη με την προσφιλή στις Κυβερνήσεις πολιτική του Laissez faire - laissez passer και συνεπώς επιλέχθηκε άλλη σαν λύση.
Το λοιπόν, η χώρα μας χρησιμοποιήθηκε για μια μαζική συσσώρευση πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια. Έδωσε, μάλιστα, το όνομά της (Greek Crisis) σε μια κρίση που έπληξε όλη την Ευρώπη. Έγινε το παράδειγμα προς αποφυγήν για κάθε κυβέρνηση. Κάθε λαϊκή αντίδραση χρησιμοποιήθηκε περίτεχνα από τα ξένα μαζικής ενημέρωσης για να τρομοκρατηθούν οι ευρωπαίοι λαοί και να δεχθούν όσο το δυνατόν αβίαστα τις κορυφαίες αλλαγές στην καθημερινότητά μας. Το γύρισμα της σελίδας…
Όταν δεν μπορείς να γίνεις καλύτερος, γίνεσαι φθηνότερος. Και για να γίνεις φθηνότερος, «καθαρίζεις» δικαιώματα, μισθούς, ωράρια και για αμαρτίες 2 γονέων παιδεύεις 666.498.000 παιδιά. Υποθηκεύεις ζωές στο όνομα των Νόμων της Αγοράς που δεν θέλει Νόμους και Κανόνες.
Η λύση σε αυτήν την νομοτέλεια θα έρθει από μόνη της με δύο τρόπους. Πρώτον, μέσω της αφύπνισης του Κινέζικου λαού που θα σιχαθεί την εκμετάλλευση –σημειώστε ότι ο μέσος πραγματικός μηνιαίος μισθός του μέσου Κινέζου εσωτερικού μετανάστη κινήθηκε στα 90€- 150€ για το διάστημα 2004- 2009 (Oxford University). Η αφύπνιση αυτή δεν θα αργήσει να έρθει. Απλά μέχρι να έρθει θα έχουμε απολέσει το μέτρο στα εργασιακά μας.
Η άλλη λύση προδίδεται και από την Ιστορία της Ευρωπαϊκής Ηπείρου. Η Γηραιά έζησε το δικό της baby boom και τώρα (αλλά και μέχρι το 2060, σύμφωνα με την Eurostat, θα) βιώνει στο πετσί της τις συνέπειες της γήρανσης των τότε «μωρών» που οι γονείς τους (οι κυβερνήσεις) και τα ίδια (μέσω αυτών) δεν προέβλεψαν για τα γεροντάματα.
Τα στατιστικά δείχνουν ότι ο νεανικός και άρα ο φθηνός και αποδοτικός πληθυσμός της Κίνας έρχεται σταδιακά σε στενότητα (US Census Bureau). Το γεγονός αυτό θα οδηγήσει σε περιορισμό της παραγωγικότητας αλλά και της μεταστροφής της Κινεζικής κοινωνίας σε πιο καταναλωτικά πρότυπα. Θα ξεδώσουν οι Κινέζες στα Zara και τα Burberry. Εκεί η Ελλάδα θα ξυπνήσει και πουλήσει μαζικά λάδι και κρασί και θα γίνουμε όλοι μεγιστάνες. Όχι, δεν θέλω να πάω σχολείο… Συγγνώμη ξύπνησα τώρα… Μπορώ να συνεχίσω…
Συνεπώς, ας ελπίσουμε στην όσο το δυνατόν γρηγορότερη έγερση των Κινέζων μπας και ζήσουμε λίγο πιο κοντά σε αυτό που είχαμε φανταστεί.
Διάλογος δυο Κινέζων στην επαρχία Guangdong της Κίνας:
Quhend: Από πού πήρες αυτό το πανωφόρι; Ω μα φαίνεται θεσπέσιο.
Li Shi: Είδες! Φαίνεται αυθεντικό. Από τα Ευρωπαϊκά τα πήρα με 5 yuan μόνο!
καλησπέρα GMT+7 (Θεσπιές)
ΑπάντησηΔιαγραφήπρέπει να μας συστηθείς πιο απλά για να σε προσφωνούμε πιο εύκολα!
Ενδιαφέρον το κείμενό σου (καθόλου απλό και μονοδιάστατο) και επιθυμώ να μοιραστώ μαζί σου τις σκέψεις μου.
Η Κίνα ήταν πάντα εκεί. Οι εταιρείες των αναπτυγμένων οικονομιών πήγαν εκεί αναζητώντας αγορά κατ’ αρχήν και μετά ανταγωνιστικό πλεονέκτημα στο φτηνό εργατικό δυναμικό που τους προσφέρθηκε άφθονο. Κίνα Φιλιππίνες, Βιετνάμ, Λάος, περιοχές που εμείς οι παλιότεροι τις μάθαμε από τους αγώνες ανεξαρτησίας τους τώρα οι απόγονοι των μαχητών για την ανεξαρτησία ράβουν Νάικ και Πούμα παπούτσια και φτηνά ρούχα: το μπλουζάκι που στοιχίζει συνολικά 0,30 ευρώ εκεί πουλιέται εδώ 70.
Η μετανάστευση της αξίας επίσης δεν είναι νέο φαινόμενο στην παγκόσμια ιστορία κι ούτε θα είναι η τελευταία φορά που θα το δούμε.
Το ερώτημα που πρέπει να μας απασχολεί –κι έχει μεγάλη σημασία για επαγγέλματα που είναι τόσο οικεία σε εμάς, όπως του αγρότη- είναι το ποια είναι η θέση μας στον παγκόσμιο χάρτη των εμπορευμάτων. Τι μας κάνει μοναδικούς;
Το ερώτημα αυτό απαιτεί απαντήσεις κάθε στιγμή και εδώ ακριβώς είναι η δυσκολία της χάραξης πολιτικής: αυτό που αποφασίζεται σήμερα θα υλοποιηθεί σε μέλλοντα χρόνο και όταν το προϊόν θα παρουσιαστεί στην αγορά ήδη οι αρχικές συνθήκες θα έχουν αλλάξει, οι πάγιες επενδύσεις θα έχουν απαξιωθεί. Και πάλι από την αρχή. Λογιστικά είμαστε αργοί, δουλεύουμε όπως την περίοδο της Αναγέννησης.
Την απαίτηση για ευελιξία, ένεκα του λόγου που προανέφερα, το κεφάλαιο την ικανοποιεί μέσω της διεθνοποίησης των συναλλαγών διαρκώς, όλο το 24ωρο, ενώ όλοι οι άλλοι παραγωγικοί συντελεστές –που λένε οι οικονομολόγοι ακολουθούν με πολύ αργά βήματα. Εδώ είναι το πρόβλημα που οι ηγεσίες των κοινωνιών μας το λύνουν κάνοντας ευέλικτες όλες τις σχέσεις μας: τις εργασιακές τις διαλύουν και τις ξαναδημιουργούν όπως θέλουν και τους βολεύει (με επιχείρημα την αντιμετώπιση της ανεργίας!), τις πολιτισμικές διαφορές τις ισοπεδώνουν, το περιβάλλον το καταστρέφουν ενώ όλες τις άλλες διαπροσωπικές σχέσεις (ερωτικές, φιλικές, οικογενειακές) τις κάνουν αναλώσιμες και μιας χρήσεως δημιουργώντας έναν ανούσιο καταναλωτισμό κι έτσι φουντώνει η μόδα, το τρέντυ, το κάζουαλ, κι όλα τα συναφή.
Η σύγχρονη αυτή σύγκρουση απαιτεί από μέρους των εργαζομένων των πολιτών έναν υποτροπικό, υπερεθνικό συντονισμό και την ανάπτυξη νέων οργανισμών επικοινωνίας και αντίστασης. Το πιο βασικό είναι να αλλάξει ο τρόπος ζωής μας (πιο λιτός, πιο φυσικός, πιο σοφός) όχι επειδή μας το επιβάλλουν αλλά επειδή εμείς το επιδιώκουμε Μέχρι τώρα αυτό γίνεται αυθόρμητα και μερικώς αλλά σιγά, σιγά ίσως πάρει πιο συγκροτημένη μορφή. Τότε μπορεί να γίνει κάτι και στην Κίνα, στην Ινδία, στο Βιετνάμ και ίσως τότε η δύναμη δεν θα είναι η κούπα το ρύζι που θέλει να τρώει και τα 5 ευρώ μηνιάτικο που παίρνει το Κινεζόπουλο που δουλεύει στα άθλια αλλά διεθνώς ανταγωνιστικά εργαστήρια αλλά η επιθυμία να ζούμε όλοι καλύτερα και να δημιουργούμε στον τόπο μας αγαθά που θα είναι προσιτά σε όλους μας. Ουτοπία;
Ίσως. Όπως η ουτοπία της αναζήτησης ενός δρόμου προς την Δύση που θα έβγαζε στην Ινδία κι ανακάλυψε μιαν Ηπειρο, κι εμείς θα ανακαλύψουμε / μετασχηματίσουμε την Γη ολάκερη.
φίλε gmt+13
ΑπάντησηΔιαγραφήπιστεύω πως ειδικά αυτήν την περίοδο μπορούμε να βρούμε την καλύτερη λύση επιλέγοντας τους Κινέζους ως ...συνεργάτες μας. Εμείς τα είπαμε κι από κοντά και συμφωνήσαμε σ΄ αυτό. Άλλαξες γνώμη ή απλά γράφεις έναν γενικό προβληματισμό;
Ευχαριστώ για τα σχόλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαταρχήν panagos θεωρώ ότι ένας λόγος που η Ευρώπη "χτυπήθηκε" από την κρίση είναι η διόρθωση.
Στο κείμενο βλέπω το θέμα πιο ευρωπαϊκόκεντρικά. Αυτή ήταν η πρώτη προσέγισή μου.
Βλέποντας τη συνέχεια της επενδυτικής δραστηριότητας στη χώρα καταλήγω στο:
If you cannot beat them, join them!
Έρμε η θέση σου περί ταχύτητας είναι αποδεκτή και αξιωματικού χαρακτήρα. Όσον αφορά στο προϊόν που θα φέρει το ανταγωνιστικό μας πλεονέκτημα, πρέπει αυτό να είναι και φορέας αξιών όπως συνεργασία, συνεννόηση, σύμπραξη και όλα τα εις συν/μ-.
Δυστυχώς αυτές οι έννοιες στην χώρα αυτή εντοπίζονται μόνον στα λεξικά.
Βλέπεις ότι αυτό που προτείνεις σαν μια λύση (έστω και ουτοπική) περιέχει την λέξη "συντονισμός". Άλλο ένα συν-.
Όπως και την λέξη "συγκροτώ". Συν + κροτώ (κτυπώ).
Για συντομία επίλεξτε προσφώνηση ανάμεσα στα GMT και GMT.
Ψευτοδίλλημα; Δεν νομίζω...
Αν και υπογράφει ο Thespiancial Times, μείνατε στο GMT (Greenwich Mean Time).