Ιδού το καταφύγιο…

Όποιος το κατάλαβε, το κατάλαβε. Λαθεμένα ή σωστά. Αντικειμενικά και πάντα υποκειμενικά, όποιος το κατάφερε το κατάφερε (τα των προηγούμενων αναρτήσεων). Πόσα Joule έκλεψαν, πράγματι, οι προδότες και οι απανταχού προδοτανθρώποι από τη ζωή μας; Και, δυστυχώς, πόσα θα κλέψουν ακόμη; Πρέπει να κοιτάξει μπροστά αυτός που θέλει να μην κοιτάζει πίσω. Ή αυτός που σιχάθηκε το δίπλα του.

Το μόνο καταφύγιο για τη ψυχή είναι παρέες όπως αυτή της Μάρως, της Αλέκας, της Φωτεινής και της διαμόνιας Ηλέκτρας.

Αυτές οι τέσσερεις ηρωίδες σέρνουν άρμα Θέσπιδος που πάνω του πάει «καβάλα» όχι η λέξη «πολιτισμός» αόριστα και απόμακρα, αλλά εμείς οι ίδιοι.  Μας (παρα)σέρνουν στη μαγεία του «μετέχω». Στο βίωμα της συνύπαρξης.

Ο αρχιμάστορας δείχνει ικανότατος και ταλαντούχος. Δείχνει τυχερή η περιοχή μας που η μάγισσα μοίρα τον έφερε σε αυτήν. Φαντάζει επιτυχία το να επιθυμείς να επικρίνεις έναν ερασιτεχνικό θίασο και να φτάνεις στην ποιότητα του ήχου για να πεις κάτι που χαλάει την αίσθηση τελειότητας.

Ερμηνείες καταπληκτικές. Απρόσμενη η ωριμότητα των πρωταγωνιστριών. Συνοχή και συνέχεια στο αποτέλεσμα, απότοκο πάθους από τον προπονητή της ομάδας.

Το θεατρικό έργο που αναφέρομαι θα επαναληφθεί το Σάββατο 5/10 στην Αλίαρτο. Εν καιρώ θα κατακτήσει και τους Διστομίτικουςαγώνες ερασιτεχνικού θεάτρου. Θα σμίξει με την ομάδα των Μικρασιατών Θήβας και θα μας χαρίσει Μοσχοπόδια παράσταση (αν το επιτρέψει ο γείτονας).

Η αναζήτηση της Εύης Καλογήρου (Μάρω), της Σωτηρίας Στάθη (Αλέκα), της Έφης Τσιώλη (Ηλέκτρα) και της Χρύσας Κούνου (έπαιξε τον εαυτό της και κατά άλλους τη Φωτεινή) προκάλεσε τη μεταρσίωση του κοινού που άφησε 3-4 καρέκλες στον χώρο για τσάντες και μπουφάν. Παρόλο το γυναικείο του θέματος αλλά δεδομένης της πληρότητας του θεάματος όλοι φαντάστηκαν τον εαυτό τους να υποδύεται τον Αντώνη. Κανείς δεν θέλησε την τύχη του Στέφανου. Ένας εμπνεύστηκε από τον ξανθό. Και δύο ταυτίστηκαν θέλοντας και μη με τον χοντρό.

Ομάδα από τις Θεσπιές θα ετοιμάσει την ανδρική εκδοχή του έργου. Θα μοιράσουν και αντιασφυξιογόνες μάσκες στην παράσταση.

Όταν σκοράρω 2 φορές αλλά χάνω 1 γκολ «άχαστο», όλοι μου «χτυπάν» το άχαστο. Όταν ξεκινά μια παρέα ξεκινά κάτι ανιδιοτελές κάποιοι βρίσκουν κάτι για να πικράνουν την απλότητα των προθέσεων. Έτσι και εγώ θα κλείσω με μια παράκληση-συμβουλή προς τη συμπαθέστατη κυρία που άνοιξε τη βραδιά, παροτρύνοντάς την στις 5/10 να μην αναγνώσει το ίδιο κείμενο ως λόγο. Η προσπάθειά της δείχνει μέσα από το αποτέλεσμα ότι δεν χρειάζεται απολογητικός τόνος. Επίσης, δεν χρειάζεται να κάνει τους Θεσπιείς (εκ των Θεσπιών και όχι του Θέσπιδος) να νοιώθουν άβολα που «την κάνουν» να απολογείται για το όνομα της προσπάθειας ωσάν μιασματικό πρόθεμα. Επίσης, μας κοινωνεί και μας γνωστοποιεί προφανείς κακεντρέχειες και μικρότητες που δεν τις είχαμε ανάγκη. Η ποιότητα της προσπάθειας πρέπει να την κάνει πιο επιθετική και να παίρνει θάρρος μόνο από αυτούς που έχουν να της δώσουν.

Καλή συνέχεια στο καταφύγιο που είμαι σίγουρος ότι θα γεμίσει με νέους και νέες (οι οποίες θα μπορούσαν να έρθουν ομαδικώς από την όμορη καφετέρια).