Ελπίδα υπάρχει αλλά φαίνεται στο βάθος του διαδρόμου της πολυκατοικίας μας. Σαν σκιά.
Δεν μπορούμε να σωθούμε από τους Τραπεζίτες. Δεν τους βλέπουμε, δεν ξέρουμε ποιοι είναι. Είναι Ανώνυμο το Κεφάλαιο.
Ακόμη και εκείνους που βλέπουμε, δεν μπορούμε να τους αγγίξουμε. Τους περιβάλλει χαρτόνι γυαλιστερό όπως το τζάμι της τηλεόρασης. Τους «περιφρουρεί» μπλόκο κομματανθρώπων των Ερυθρών Χμερ.
Είτε μείνουμε στο ευρώ, είτε φύγουμε και επιστρέψουμε στη δραχμή τα ζητήματα που οφείλει η Διοίκηση να επιλύσει πρέπει να τα επιλύσει. Η «παραγωγικότητα» του Δημόσιου Τομέα πρέπει να επιτευχθεί με τον πιο κατάλληλο τρόπο. Βρίσκοντας την ΤΟΜΗ ανάμεσα στην κοινωνική οδύνη αλλά και το ράγισμα της οικονομικής αλυσίδας (μιας και το 40% του τζίρου προέρχεται από το ρέων χρήμα των δημοσίων υπαλλήλων) και της μεταστροφής του οχετού σε λίμνη με κύκνους.
Είτε μείνουμε στο ευρώ, είτε φύγουμε και επιστρέψουμε στη δραχμή πρέπει να επιστρέψουμε στους χιλιάδες κόμπους του οικονομικού ιστού της χώρας. Τις ΜμΕ. Για την ακρίβεια τις πολύ μικρές επιχειρήσεις.
Αυτές με όρους μπακάλικου μπορεί να δίνουν χρώμα στην γειτονιά του Ζήκου, μα παραμένουν σε ασπρόμαυρο μοτίβο σε όρους τεχνολογίας και τεχνογνωσίας. Σε αυτό πρέπει να γίνει ΤΟΜΗ. Μια εγκάρσια τομή στη γνώση. Στη συνεργασία και στη δημιουργία χώρου για τον τεχνοκράτη. Για αυτόν που κρατά την Τέχνη.
Και αυτός που κρατά την Τέχνη δεν είναι ο απόφοιτος ενός Μεταπτυχιακού Προγράμματος ακόμη και του καλύτερου Ιδρύματος του κόσμου. Αυτός εκπαιδεύτηκε να μιλάει για επιχειρήσεις. Με Τμήματα Τομείς, Μονάδες, Ανθρώπινο Δυναμικό (HR), χρηματοοικονομικές ανάγκες και λογής λογής Ντιβίζιονς. Το 80% της ακαδημαϊκής βιβλιογραφίας δεν έχει ευθεία σχέση με την ελληνική καθημερινότητα.
Κανένα πρόγραμμα δεν πέτυχε να μην αερίζεται στον ουρανό του City αλλά να προσγειώνεται στη δεξιά λωρίδα της Λ. Κηφισίας. Πετάει στο Μανχάταν με case studies εντός αιθούσης και φαντάζει παραγωγή του National Geographic μπροστά στην επιχείρηση των ΒΙΠΕ μας.
Μέχρι στιγμής η οικονομική προσέγγιση που έχει προσελκύσει το ευρύ επιχειρηματικό (και όχι μόνον) κοινό σε ομιλίες, συνέδρια και συναντήσεις (στην επαρχία, στην Θεσ/νίκη στην Αθήνα) αφορά ΚΥΡΙΩΣ σε λογιστικά θέματα. Λογικό εφόσον απέναντί του ο επιχειρηματίας και ο λογιστής έχουν τη Λερναία του ΚΒΣ, ΔΛΠ και GS (Greek State).
Η λογιστική, όμως, είναι το μέσο. Μέσο που προσπαθεί να αποτυπώσει με τον ευνοϊκότερο τρόπο την πορεία της εταιρίας. Δεν ορίζει τον στόχο. Δεν χαράσσει την πορεία. Είναι ο Πίνακας Ελέγχου του πιλότου. Ο πιλότος ορίζει το ταξίδι και τον προορισμό.
Σε αυτό το ταξίδι και σε αυτόν τον προορισμό χρειάζονται ΤΟΜΕΣ…
Εδώ έρχεται να αποδειχθεί κορυφαίας σημασίας η λειτουργία και το πάθος των Επαγγελματικών Επιμελητηρίων. Αν δεν αδράξουν την ευκαιρία τώρα, θα τους αδράξει η συναίνεση…
Αγαπητέ φίλε GMT,
ΑπάντησηΔιαγραφήΛίαν αξιόλογο και με καίριες επισημάνσεις το κείμενο σου.
Πρέπει να σου πω ότι με συγκινεί η αναφορά σου στον όρο «τομή» διότι η ομάδα επαγγελματιών συμβούλων στην οποία ανήκω, έχει το όνομα ΤΟΜΕΣ και προσπαθεί να κάνει ακριβώς αυτό που περιγράφεις: να αποκαλύψει σε κάθε επιχειρηματική δραστηριότητα τη δυνατότητα για αλλαγή του επιχειρηματικού μοντέλου ή την έναρξη νέων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Προσπαθούμε όχι μόνο να πούμε θεωρητικά αλλά και να βοηθήσουμε εμπράκτως τον επιχειρηματία να κάνει τις απαραίτητες τομές στον τρόπο που εργάζεται και παράγει η επιχείρηση του και που η εργονομική λογική της κάθε επιχείρησης απαιτεί για να υπάρξει ανάπτυξη.
Λοιπόν, η εμπειρία μου από τις συνεργασίες με μικρούς και μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους της χώρας μας, οδηγεί στις ακόλουθες διαπιστώσεις.
Μια από τις πιο παρεξηγημένες έννοιες είναι εκείνη της επιχειρηματικότητας. Στη χώρα μας ταυτίστηκε με συμπεριφορές επιτηδείων που ξέρουν να μοιράζουν ταχύτατα χρήμα («γρηγορσόσημα») σε εκείνους τους δημόσιους λειτουργούς που τους «διευκολύνουν» χωρίς να το αξίζουν πάντα. Επίσης ως «επιχειρηματικότητα» θεωρήθηκε η αισχρή συμπεριφορά πολλών «επιχειρηματιών» που έκανα επίδειξη ισχύος, «μαγκιάς» και αυθαιρεσίας προς τους εργαζόμενους, τους συνεργάτες τους αλλά και τις κοινωνίες, στις οποίες δραστηριοποιούνται. Τέλος, πολλοί συμπολίτες μας θεωρούν ως χαρακτηριστικό της επιχειρηματικότητας τη ανάληψη «ρίσκου» χωρίς περίσκεψη και χωρίς όριο και μάλιστα για μερικούς οικονομολόγους, το επιχειρηματικό κέρδος θεωρείται «αμοιβή» για αυτό το «ρίσκο».
Η επιχειρηματικότητα επίσης, για τις υπηρεσίες του δημόσιου τομέα, χαρακτηρίζεται ως κλεψιά και ατιμία, είτε ήδη είτε εν δυνάμει. Είναι ίσως φαινομενικά παράδοξο, αλλά εξηγείται απολύτως από την ιστορική διαδρομή του ελληνικού κράτους, η στάση ενός καπιταλιστικού κράτους που διάκειται τόσο εχθρικά και καχύποπτα στην ενθάρρυνση της επιχειρηματικότητας. Όσο εύκολα συνδιαλέγεται και συναλλάσσεται, σχεδόν παρανόμως, με τους ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους τόσο δύσκολα συμπαρίσταται και ενδιαφέρεται για την σωστή επιχειρηματικότητα.
Η επιχειρηματικότητα, από την άλλη, χαρακτηρίστηκε ιδιότητα πανούργου καπιταλιστή, μικρού ή μεγάλου, που εκμεταλλεύεται την εργατική δύναμη και ιδιοποιείται την παραγόμενη υπεραξία. Η μαρξογενής αυτή προσέγγιση αφαίρεσε από την επιχειρηματικότητα την καλή μαρτυρία για το δημιουργικό μέρος της, αυτό που έκανε τον Μαρξ να θαυμάζει τον καπιταλιστή επιχειρηματία.
Για λόγους εύπεπτης επικοινωνίας, ταύτισε κάθε επιχειρηματία με κάποιον εκμεταλλευτή που πίνει το αίμα των εργαζομένων στην επιχείρησή του.
Η προτεινόμενη τομή που προτείνεις, στην σκέψη πρωτίστως όλων μας, για την επιχειρηματικότητα, είναι δύσκολη αλλά είναι αναγκαία να γίνει, κυρίως στους νέους ανθρπωπους, εφόσον το ζητούμενο είναι η οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη του τόπου.
Η εφευρετικότητα, το πάθος της δημιουργίας προστιθέμενης αξίας και κυρίως η σταθερή επιδίωξη στην ικανοποίηση του πελάτη, το όραμα για καταξίωση στην κοινωνία με το έργο και την σκληρή δουλειά, η επιμονή στην υλοποίηση του ονείρου, ο σεβασμός της δουλειάς των συνεργατών, η επιδίωξη της κερδοφορίας όχι μόνο ως στοιχείο προσωπικού πλουτισμού αλλά και ως αναγέννηση των πόρων της επιχείρησης και άλλες παρόμοιες αξίες, είναι στοιχεία της επιχειρηματικότητας που όλοι νομίζω πως θέλουμε.
Ευχαριστώ που λακτίσατε στην ανάρτηση αυτή. Δεν περίμενα να βλέπετε το ιστολόγιό μου. Έμαθα για εσάς από συντοπίτες και σας γκούγκλαρα. Έτσι έμαθα για τις ΤΟΜΕΣ. Και με αφορμή αυτό, πληκτρολόγησα την ως άνω ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιας και φαίνεστε γνώστης υποβάλλω ερώτηση:
Στον υπολογισμό κόστους μιας επένδυσης συμπεριλαμβάνετε γρηγορόσημα και καθυστερήσεις κουφοκέφαλων δημοσίων υπαλλήλων ή της συμμορίας τους;
Σε τι βαθμό αυτό παίζει ρόλο στο επιχειρείν με το οποίο έχετε έρθει σε επαφή;
καταρχήν θα με κολάκευε ιδιαίτερα το να μου μιλάς στον ενικό, όπως κι εγώ. Μπορεί άλλωστε να μην έχουμε και μεγάλη διαφορά στην (πνευματική) ηλικία, έτσι δεν είναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΕάν η μισή προσπάθεια που κάνει ο Έλληνας επιχειρηματίας είναι να δημιουργήσει πλούτο, η άλλη μισή είναι να βρίσκει τρόπους για να δικαιολογεί και να «κρύβει» όλες εκείνες τις δαπάνες που αναφέρεις και που σαφώς είναι μη παραγωγικές αλλά εν τέλει αποτελούν αφορολόγητο εισόδημα για μερικούς δημόσιους λειτουργούς.
Κάθε επιχειρηματικό σχέδιο ή κάθε επενδυτική πρόταση συνήθως γίνεται εις διπλούν: μια φορά κανονικά και σωστά και τη δεύτερη, «αναμορφωμένο» με υπερτιμολογήσεις και «ειδικές δαπάνες» για να δικαιολογούνται . . . τα αδικαιολόγητα. Αυτό το δεύτερο σχέδιο είναι που υποβάλλεται τελικά για εγκρίσεις και χρηματοδότηση.
Η διαδικασία αυτή είναι εξαιρετικά ψυχοφθόρος –τουλάχιστον για εμένα και τους συνεργάτες μου- κι έτσι αποφεύγουμε τέτοιου είδους έργα. Πιστεύουμε ότι η παραγωγή πλούτου με ευθείες μεθόδους έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον κι ας είναι το τελικό όφελος πιο μικρό. Το ίδιο προτείνω και σε όσους αποφασίσουν να επιχειρήσουν. Μπορώ να αποδείξω ότι είναι πολύ πιο σημαντικά τα οφέλη από την «ευθεία» και «καθαρή» δράση παρά από την «σκοτεινή» και . . . «διαπλεκόμενη». Πρέπει άλλωστε να πω ότι είναι πολλοί οι έλληνες επιχειρηματίες που δεν προτιμούν την «διαπλοκή» και μάλλον είναι οι πιο σοβαροί και επιτυχημένοι, κυρίως σε βάθος χρόνου.
Εάν πάντως ήθελε η κεντρική διοίκηση να απελευθερώσει τον καλό επιχειρηματία, κυρίως το νέο, από όλα αυτά τα «βάρη», θα μπορούσε να το κάνει αλλά είναι τέτοιος ο βαθμός της «διαπλοκής» που ως έξις έχει γίνει πλέον δευτέρα φύσις για όλους τους εμπλεκόμενους, επιχειρηματίες και ελεγκτές.
Δυστυχώς δεν έχω εμπειρία στο επιχειρείν, αλλά από την μικρή εμπειρία μου είδα τις προσκολλήσεις που λαμβάνουν χώρα από τον συρφετό της Πολεοδομίας, της Εφορίας κ.ο.κ.. Βέβαια, με αυτό δεν κρύβω την ανεπάρκεια ή την ανυπαρξία επιχειρηματικότητας. Ή έστω την έλλειψη θετικής διάθεσης απέναντι στην επικαιροποίηση των χαρακτηριστικών μιας επιχείρησης. Δηλαδή, την εκπαίδευση και παρακολούθηση των αλλαγών από πλευράς του κάθε επιχειρηματία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ιστολόγιο αναγιγνώσκεται από νέους (κυρίως), όπως ο Ξ.Μελις, εκείνοι είναι στην πλειονότητα υπάλληλοι ή εργάτες εταιριών. Η οποιασδήποτε μορφής επιχειρηματικότητα εξαντλείται στην παρα-παραγωγή αγροτικών προϊόντων. Είναι η λεγόμενη διαφοροποίηση των πηγών εισοδήματος του ελληνικού νοικοκυριού. Αυτή είναι η μία μερίδα τους. Η άλλη, η μειονότητα, είναι επαγγελματίες αγρότες ή κάτι άλλο ελεύθερο όπως λέμε. Δεν ξέρω ποιους από αυτούς αφορά η συζήτηση και εν τέλει η ανάρτηση.