Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Βασιλικιά μούντζα...

"Κυρίες και κύριοι συγνώμη για την ενόχληση", ψέλλισε με τρεμάμενη φωνή. Ήταν δεν ήταν 20 χρονών, μα φαινόταν σαν αφυδατωμένος γέρος. Καμπουριασμένος, με βρώμικα ρούχα και σημάδια στα χέρια γύριζε για το μεροκάματο από βαγόνι σε βαγόνι 15 μέτρα κάτω από τη γη. Θύμωσα πολύ. Μας αυτοκτονούν μέρα με τη μέρα οι μπάσταρδοι, σκέφτηκα. Μας εθίζουν στα ναρκωτικά, στην ποδοσφαιρολαγνεία, στο life style και σε όποια  άλλη μαλακία για να  πολτοποιήσουν τα μυαλά μας.

Επόμενη στάση Ομόνοια. Με πνίγει το μετρό, με φοβίζει. Πάντα κρατώ τα χέρια μου σφιχτά στις τσέπες μπας και μου κλέψει κανένας τα τελευταία μου ευρώπουλα. Παράλογη είναι η ζωή. Γυρίσαμε πάλι στην εποχή των σπηλαίων. Ταξιδεύουμε κάτω από τη γη σαν γαιοσκώληκες και το θεωρούμε σημάδι εξέλιξης του πολιτισμού και της τεχνολογίας. Να τον βράσω τέτοιο πολιτισμό όταν κανείς δεν σου μιλά, όταν κανείς δεν σε κοιτά, όταν κανείς δεν σου γελά. Εκεί, 15 μέτρα κάτω από τη γη. 

Επόμενη στάση, Μοναστηράκι. Κατεβαίνω αλλά δεν τρέχω σαν τους άλλους. Δεν μπαίνω στο ρυθμό τους. Ανεβαίνω τελευταίος  από τις σταθερές σκάλες, όχι από τις τρεχάμενες, τις κυλιόμενες. Παρατηρώ τα γρήγορα βήματα τους. Μάλλον όλοι έχουν αργήσει στο ραντεβού τους ή ίσως τους κυνηγούν οι σκέψεις τους και οι φόβοι τους.  Επιτέλους φτάνω στην πλατεία και βλέπω τον Αττικό ουρανό. Ευλογημένο αυτό το ανοιξιάτικο αεράκι που με χτυπά στο πρόσωπο. Μηδέν μέτρα από την επιφάνεια της γης οι πατούσες μου είναι πανέτοιμες. Η ζωή και ο περίπατος μου ξεκινούν. 

Τις λατρεύω τις γεμάτες πλατείες. Μα πιο πολύ λατρεύω τις ηλιόλουστες γεμάτες πλατείες. Με κάνουν να ξεχνιέμαι. Συχνά ξεχνώ ποίος είμαι και που πάω. Ζεσταίνει ο ήλιος τη σκέψη μας και σαν φυτά φωτοσυνθέτουμε, παράγοντας χαμόγελα και λέξεις. Τι θαυμάσιο βουητό  από τις κουβέντες, τι θεσπέσιο βουητό! Κάποιοι λένε ότι όταν οι άνθρωποι κουβεντιάζουν  η γη γυρίζει πιο γρήγορα για να κυλήσει ο χρόνος αβίαστα και χωρίς έννοιες και σκοτούρες. Εκατόν εξήντα εννιά εκατοστά από την επιφάνεια της γης τα μάτια μου λάμπουν γιατί χαίρονται με αυτό που βλέπουν. 

Στα στενάκια προϊόντα διαφόρων λογιών  περιμένουν τους πελάτες. Τα πάντα μπορείς να βρεις εκεί. Μπλούζες, αρβύλες, παιχνίδια, αντίκες. Τιμές συζητήσιμες, ποιότητα αμφισβητήσιμη αλλά καμία σημασία δεν έχει. Εκεί αγοράζεις αέρα παλιάς Αθήνας. Εκεί κερδίζεις στιγμές. Περνώ ανάμεσα από τα τραπεζάκια του καφέ. Επιβραδύνω το βήμα μου για να πιάσω λέξεις. Μονοπωλούν τις συζητήσεις οι πολιτικές εξελίξεις. Και τα φραπεδάκια έχουν την τιμητική τους. Γιατί η καυτή συζήτηση σηκώνει καφεδάκι παγωμένο, περιποιημένο και καλαμάκι χρωματιστό. Ακούω καλά; Τι ρώτησε αυτός ο τύπος με το μπλαζέ το ύφος; "Εν τέλει τι είναι Δημοκρατία κύριοι". 
  
Τι είναι Δημοκρατία; Δυστυχώς δεν ξέρω να απαντήσω γιατί δεν την έζησα ποτέ. Ξέρω ότι κάποιοι επιτήδειοι με γραβάτες αποφασίζουν και υπογράφουν για μας χωρίς εμάς σε ένα μεγαλοπρεπές κτίριο που παλιά ήταν ανάκτορο του Όθωνα και τώρα λέγεται βουλή των Ελλήνων. Ανθρωπάκια δειλά, υποταγμένα στο χρήμα χωρίς ψυχή και μπέσα.  Γραμματιζούμενα σκιάχτρα που αν και πέρασαν από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου δεν έμαθαν τίποτα ουσιαστικό. Έμαθαν μόνο να ξεπουλάνε έναν ολόκληρο λαό παριστάνοντας τους σοφούς τεχνοκράτες. Δεν έμαθαν να ζουν. Δεν έζησαν ποτέ, δεν πέρασαν ποτέ από αυτόν τον τόπο. 

Επιτέλους φτάνω στην πλακόστρωτη οδό που πάντα ξεχνώ το όνομα της. Δεκάδες χειροτέχνες έχουν απλώσει την πραμάτεια τους στο έδαφος ή σε μικρά τραπεζάκια και περιμένουν υπομονετικά για "πελάτες" που θα ανταποκριθούν στο γούστο τους. Δεν διαλαλούν, δεν ικετεύουν, δεν χρησιμοποιούν προηγμένες τεχνικές μάρκετινγκ. Έμαθαν να επιβιώνουν χρησιμοποιώντας τη φαντασία και τα χέρια τους. "Χαϊδεύουν" το μέταλλο και κάνουν κοσμήματα για των κοριτσιών τα χέρια και τα αυτιά. Ανακατεύουν μπογιές και φτιάχνουν πίνακες για τοίχους φοιτητικών δωματίων. Θα ζήσουν αυτοί οι τύποι, ό,τι και αν υπογραφεί στο ανάκτορο. Θα ζήσουν γιατί ή θέληση τους είναι πανίσχυρη. Το μυαλό τους ακόμα στροφάρει. Τα χέρια τους πιάνουν. Το λέει ακόμα η περδικούλα τους. 

Τα δικά μου χέρια το μόνο που έμαθαν είναι να πατάνε κουμπιά. Το πιο δημιουργικό πράγμα που έχω ποτέ φτιάξει με τα χέρια μου είναι ένα πάζλ 1982 κομματιών. Στέκομαι και τα παρατηρώ και φαντάζομαι πως τα υψώνω με χάρη ρίχνω μια βασιλικιά μούντζα σε όλα. Μια μούντζα από καρδιάς σε μια ζωή που με θέλει δειλό γρανάζι ενός κακοφτιαγμένου συστήματος.  Να τα μουντζώσω όλα και να πω "Κυρίες και κύριοι καλή τύχη, εγώ θέλω να ζήσω, τα χέρια μου να μάθω να χειρίζομαι, το πνεύμα μου να μάθω να πετάει. Αν με γυρέψετε θα είμαι αραγμένος στην πλακόστρωτη οδό και θα πουλάω την δική μου την πραμάτεια. Θα πουλάω παραμύθια."

6 σχόλια:

  1. Αυτό το κείμενό σου είναι συναισθηματικά φορτισμένο. Νομίζω ότι το καταφύγιο της ζωής είναι μόνον ο διάλογος και η συναναστροφή. Αυτή δημιουργεί και συνθέτει. Αυτή καταστρέφει και ανανεώνει.

    Αυτό το μικρό βήμα γίνεται μέσα από το ηλεκτρονικό περιοδικό "Παιδιά Κουμπιά" του facebook, αλλά και από Συναντήσεις του διαδρωμέα (www.diadromeas.gr).

    Νομίζω ότι είναι ευκαιρίες να βρεθούμε στο πλακόστρωτο αυτό και να πουλήσουμε ο καθένας την πραμάτεια του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μέσα από τις γραμμές του κειμένου εκφράστηκαν συναισθήματα μου καθώς και σκέψεις που με κατακλύζουν όταν τυχει και βρεθώ στο συγκεκριμένο μεσο μεταφοράς και παρατηρώ όλό αυτον τον όχλο που τρέχει και συνωστίζεται....Θέλω να σε συγχαρώ για το εξαιρετικό αυτό άρθρο και να συμφωνήσω μαζί σου ότι τελικα έχει έρθει η ώρα να πουλήσει ο κάθένας τη δική του πραμάτεια όχι μόνο αραγμένος στο πλακόστρωτο αλλά κια διαλαλώντας την όπου φτάνει η φωνή του...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ξέρεις Όσα δεν φτάνω, το θέμα είναι ότι μερικοί από εμάς δεν θα είχαμε πρόβλημα να πουλάμε και την πραμάτεια κάποιου άλλου, για παράδειγμα εγώ δεν θα είχα πρόβλημα να πουλάω τα παραμύθια σου, ή μια δερματόδετη έκδοση με τις αναρτήσεις του GMT! Το θέμα είναι να μην γινόμαστε δειλά γρανάζια του συστήματος όπως πολύ εύστοχα σημειώνεις. Η ανιαρή επίδειξη πλούτου, ή δήθεν βιασύνη να προλάβουμε μια ζωή που δεν μας ανήκει, μια ζωή δανεική τόσο από άποψη χρηματική, όσο και από άποψη χρόνου εμένα με κουράζουν αφάνταστα. Ενώ οι συναναστροφές, οι συναντήσεις και οι συζητήσεις (ακόμα και οι ηλεκτρονικές) μας πάνε ένα βήμα παρακάτω! Άλλωστε εγώ προσωπικά θεωρώ ότι το πνεύμα πετάει όταν πιστεύει σε αυτά για τα οποία εργάζεται.
    Τέλος θα μου επιτρέψεις να διαφωνήσω με την χρήση του όρου «μάρκετινκ» στο κείμενο σου! Και αυτό όχι επειδή το έχω σπουδάσει και δεν νιώθω άνετα όταν αντιμετωπίζεται σαν κάτι περιττό, ανιαρό και προβληματικό, αλλά για να σου πως πόσο παρεξηγημένο είναι και ότι στην τελική αυτό είναι που λείπει από τις ζωές μας.
    Δηλαδή, εκείνο το machάρισμα ανάμεσα στα προϊόντα και τις υπηρεσίες που υπάρχουν γύρω μας, και στις ανάγκες για τις οποίες αυτά σχεδιάστηκαν για να καλύψουν! Γέμισε ο κόσμος και ο χώρος γύρω μας με αντιγραφές και κακέκτυπα. Λείπουν τα εμπνευσμένα παραμύθια!
    ΥΓ. Προφανώς εννοούσες τεχνικές διαφήμισης και προβολής, αλλά ήθελα να το πω μόλις το διάβασα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Gmt καταρχήν σε ευχαριστώ για τη φιλοξενία στο κάστρο των ιδεών σου. Δεν το κρύβω. Είμαι πολύ θυμωμένος με ότι συμβαίνει. Απλά εκτός από το να γράφω συναισθηματικά φορτισμένα δεν βρίσκω προς το παρόν άλλη υγιή εκτόνωση. Διάλογος και μαζική δράση χρειάζεται.

    ARCH χαίρομαι που σου άρεσε το άρθρο μου. Αυτό με τη φωνή που λες είναι πολύ γοητευτικό. Χρόνια φαντάζομαι πως βρίσκω τη δύναμη να βγάλω από μέσα μου μια δυνατή κραυγή. Όχι απόγνωσης. Αλλά ξεκαθαρίσματος. Να φωνάξουμε όλοι μαζί, να αδειάσουμε από άχρηστες πληροφορίες και μίζερα συναισθήματα.

    Tazmaniac όλοι καλοί χωράνε στο εμπόριο αλλά να ξέρεις του gmt δεν θα τα πουλάμε. Θα τα έχουμε προσφορά. Σαν δώρο με τα παραμύθια. Αλλιώς δεν δέχομαι. Να μη μας φάει και τη δόξα ο gmt επειδή είναι ο πιο διάσημος blogger στην Ελλάδα. Έχεις δίκιο. Τεχνικές διαφήμισης και προβολής εννοούσα. Μην κρατάς κακία. Και καλό πέταγμα στα πνεύματα που αποφασίσουν να απογειωθούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Παίδες. Το δούλεμά σας με χαροποιεί αλλά χαλαρώστε γιατί θα διαγράψω μηνύματα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μη πάρουμε λίγη εξουσία στα χέρια μας. Αμέσως ξεκίνησαν οι απειλές και οι διαγραφές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλώ στην έκφραση της γνώμη σας με κόσμιο και μη προσβλητικό τρόπο. Το περιεχόμενο των σχολίων θα κριθεί ως προς την προσβολή ηθών και προσωπικοτήτων και ενδεχομένως να διαγραφεί. Ο Admin δεν φέρει καμία ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων.