Σε όλη την Ελλάδα έχουν προκύψει «λύσεις» και «πρωτοβουλίες»,
«κινήσεις» & «μέτωπα». Τα εισαγωγικά δεν μειώνουν καθόλου την αξία τους.
Απλώς τα αναδεικνύουν ως μέρη ονομάτων που επιλέγονται για τις προσπάθειες
αυτές.
Υπάρχουν, όμως, και άλλες προσπάθειες. Ομολογουμένως πιο οργανωμένες.
Πιο μεθοδικές. Μία από αυτές προτάσσει τον «ορθό λόγο», την «απλή λογική».
Αναφερόμαστε σε δημιουργήματα όπως το Δημιουργία
Ξανά, η Δράση και άλλα.
Αυτά τα κόμματα (που εκπροσωπούν σημαντική μερίδα των Ελλήνων)
προτάσσουν τη λογική και την εφαρμογή επιστημονικών μεθόδων για τη διακυβέρνηση
της χώρας. Την εισαγωγή της αρχής οφέλους-κόστους σε όλα τα επίπεδα της
δημόσιας ζωής.
Η Διακυβέρνηση, όμως, μιας χώρας, άλλως η «πολιτική» συντίθεται από
δύο σημαντικές και εξίσου απαραίτητες συνθήκες. Το Όραμα και τη Διοίκηση.
Το όραμα είναι αυτό που ευθυγραμμίζει πράξεις, είναι αυτό που δίνει
την ταυτότητα στην προσπάθεια. Η χώρα μας δια λόγου πολλών δυστυχώς εκλεγμένων
εκπροσώπων της έχει διαπομπεύσει τον Έλληνα, όπως ο κος Παπαντωνίου (Al Jazeera), ο κος Γ. Παπανδρέου
και ο κος Παπακωνσταντίνου (σε όλα τα ΜΜΕ που υπάρχουν στον πλανήτη). Η πληγή
που έχει προξενηθεί στο κοινό αίσθημα των πολιτών είναι μεγάλη. Εξίσου
αιμορρέουσα είναι η πληγή αυτή και για τον επιχειρηματικό κόσμο όπου μετά την
αρνητική διαφήμιση που μας επιφύλασσαν οι ως άνω «εκπρόσωποί» μας, βρίσκουν
τεράστιες δυσκολίες στην ανάπτυξη εργασιών.
Η εικόνα του νεοραγιά, του κράτους που ζει με δανεικά από το 1815, του διεφθαρμένου, του ξεπεσμένου επαρχιώτη που έχει ως όνειρο το «Έλληνας δημόσιος υπάλληλος στην Αθήνα», της ηθικής νομιμοποίησης της ασέβειας προς το δημόσιο χρήμα, του «ορμοφάντρα», του φθηνού αντιγραφέα πολιτιστικών συνηθειών και της ρήσης «βελανίδια εκείνοι-Παρθενώνες εμείς» θέλει ένα πραγματικό όραμα για αλλαγή. Αυτό είναι που πρεσβεύει ο παλαιοκομματισμός. Αυτό το νόημα ύπαρξης στο διεθνές περιβάλλον είναι αδήριτα αναγκαίο από ένα κοινωνικό σύνολο. Αυτό είναι και το πρώτο σκέλος του Συμβολαίου που πρέπει να στείλουμε ως κοινωνία στους «άρχοντες».
Η πτυχή αυτή λησμονιέται από κόμματα ή προσπάθειες τύπου Δημιουργία Ξανά. Επικεντρώνεται σε
διαχειριστικές λογικές. Αλλά είναι και χωρίς κοινωνικό όφελος καθότι
εξομοιώνοντας το Κράτος με μια επιχείρηση κάνεις το πρώτο λάθος. Σε ένα Κράτος
οφείλεις να πληρώσεις ανέργους, αναπήρους και να προστατέψεις τον αδύναμο.
Κοινωνικές ομάδες που δεν… ανταποδίδουν σύμφωνα με μια στενή οικονομικίστικη
λογική. Αυτή η λογική ακολουθείται και σε ζητήματα μεταναστών, όπου ως ανήθικη
βόμβα έσκασε πρόσφατα δια στόματος του εκπροσώπου. Να διαχωρίσουμε ξανά ότι
διαφωνούμε στη λύση, όχι στην ύπαρξη ή μη προβλήματος.
Από το πρόγραμμα της Δράσης και
των λοιπών νεοφιλελεύθερων κομμάτων αυτό που θα ήταν χρήσιμο να «αποσπάσεις» είναι
τα ζητήματα Διοίκησης. Αφού, δηλαδή, προσδιοριστεί το όραμα, επικοινωνηθούν οι
κοινωνικές προτεραιότητες πρέπει αυτά με αποτελεσματικό τρόπο να φύγουν από το
χαρτί και τα όνειρα και να γίνουν πράξη και ζωή.
Μια “αντιγραφή-επικόλληση” των επιστημονικών μεθόδων διοίκησης και
διαχείρισης (management και administration)
από τα Προγράμματα των κομμάτων αυτών μπορούν να ολοκληρώσουν την κοινωνική
μεταρρύθμιση.
Το γεγονός ότι στο παρελθόν ο παραλογισμός, το χειμαδιό, η εχθρότητα
των Δημοσίων λειτουργών προς το επιχειρείν, αλλά και η «ποινικοποίηση», όπως
λεν, της επιχειρηματικότητας είναι αποστήματα που πρέπει να σπάσουμε ζώντας σε
ένα (ημι)καπιταλιστικό περιβάλλον. Αλλά η πραγματικότητα αυτή δεν νομιμοποιεί
την εξάλειψη του Κοινωνικού Κράτους και την αποδημοποίηση όλων των κομβικών
λειτουργιών του.
Ο κόσμος βιώνοντας τον παραλογισμό και τη σταδιακά αναπτυσσόμενη βδελυγμία
έναντι στο Δημόσιο πάει «απέναντι» με τρόπο που απαρνείται τα συμφέροντά του.
Δηλαδή, εάν σκεφτούμε ότι προέχει το προσωπικό όφελος έναντι του συλλογικού,
τότε αυτός ο «παρτάκιας» δεν σκέφτεται τον εαυτό του όταν επιλέγει κάποιον όπου
πρεσβεύει την εξαφάνιση του Κράτους, την επί πληρωμής ασφάλιση υγείας, σύνταξης
και περίθαλψης, την ελευθερία στις απολύσεις,
την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, τις ατομικές κ.λπ..
Ακούγονται πανέμορφα τα τραγούδια της εκλογίκευσης των διαδικασιών,
αλλά προσπερνιέται το γεγονός ότι δεν ωφελούνται τα συμφέροντά του. Εκτός κι αν
είναι εργοδότης, επιχειρηματίας όπου θέλει να διαπραγματευτεί με κάθε έναν
εργαζόμενο ξεχωριστά και όχι με το Σωματείο τους. Η συντριπτική πλειοψηφία ενός
πληθυσμού όμως δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία. Κι όμως στηρίζει κόμματα της
νεοφιλελεύθερης παράταξης.
Εδώ να σημειώσουμε ότι μια σοβαρή αιτία της οικονομικής κρίσης που
ζούμε είναι, μεταξύ άλλων, και η αποκανονικοποίηση (deregulation) των αγορών. Δηλαδή, η
ακύρωση ή κατάργηση όλων των νόμων ή κανόνων στη λειτουργία της
χρηματοοικονομικής, της εργασιακής, της εμπορικής κ.ο.κ. αγοράς. Φαντάζει, δηλαδή, παράλογο κάποιος να ως
λύση του προβλήματος να προσφέρει την αιτία του προβλήματος.
Να προσθέσουμε ότι σε περίοδο Κρίσης το Κράτος "διευρύνεται" (βλ. ΗΠΑ 2008), ενώ σε περιόδους Ανάπτυξης συρρικνώνεται και "διαιτητεύει". Άρα, το αίτημα για συρρίκνωση του Κράτους είναι για την ώρα ανεπίκαιρο και συνταγή άλλης ασθένειας. Προσθέστε εδώ ότι σε καιρούς ανεργίας στο 24%, με το ποσοστό να εκτινάσσεται στο 45% για τους νέους, το να ορίσεις τις ατομικές συμβάσεις ως το μέσο για τη σύναψη σχέσης εργασίας, τότε αφήνεις τους εργαζόμενους με σαφώς πεπιεσμένα διαπραγματευτικά όπλα και έρμαια της... καλής προαίρεσης του εργοδότη. Πόσω δε μάλλον όταν για τη Διαιτησία των σχέσεων εργαζόμενου-εργοδότη απαιτεί αμοιβαία επιθυμία, τότε γίνεται αντιληπτό ότι στενεύουν ακόμη τα δίχτυα προστασίας του "αδύναμου" της εν λόγω σχέσης.
Εν κατακλείδι, όραμα & διοίκηση πακέτο. Μέχρι στιγμής όλοι οι κομματικοί μηχανισμοί δείχνουν να πρεσβεύουν μόνο το ένα (είτε το ένα είτε το άλλο). Το καινούργιο θα είναι αυτό που θα τα συνδυάσει με επάρκεια.
Το Δόγμα του Σοκ σε πλήρη εφαρμογή, με πιάνει φόβος και μόνο με την σκέψη. Δηλαδή αν δεν τους βγει προβλέπεται Λύση & Εκκαθάριση της "επιχείρησης"?
ΑπάντησηΔιαγραφήGMT πολύ καλό άρθρο.Είμαι της απόψης ότι οταν τρέχει μια βρύση και πλυμμηρίζει ένα δωμάτιο, κλείνεις πρώτα την παροχή του νερού.Δεν αρπάζεις τη σφουγκαρίστρα.Το οικονομικό πρόβλημα της χώρας είναι οτι τα λεφτά φευγουν στο εξωτερικό.Στα δάνεια στους τοκογλύφους ή στην Ελβετία.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ τύπος είναι πολύ επικίνδυνος.Ήρθαν τα τζήμερα να διώξουν τα ήμερα!
Υστερόγραφο: Αν ποτέ κάνω παιδιά θα τους δώσω την εξής οδηγία: Ποτέ σας μην τομλήσετε να γίνετε νεοθιλελεύθεροι!
Μπείτε στη σειρά. Πρώτα οι εργαζόμενοι, οι πιστωτές-Τράπεζες, οι πιστωτές διάφοροι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ένα Κράτος που υπάρχει για να εξυπηρετεί τους πολίτες του, οι Κυβερνήτες του ψηφίζουν να προηγούνται οι πιστωτές από τους συνταξιούχους.
Τρελό.
Προς τους νεοφιλελεύθερους: Σε περιόδους Κρίσης το Κράτος διευρύνεται. Σε περιόδους Ανάπτυξης το Κράτος απομακρύνεται & διαιτητεύει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συνταγή Μάνος-Τζήμερος είναι εκτός οικονομικού χρόνου.
Π.χ. να ένα δείγμα κατάργησης των συλλογικών διαπραγματεύσεων και σύναψης ατομικών συμβάσεων εν καιρώ 25% ανεργίας (με 42% στους νέους).
http://www.youtube.com/watch?v=z5nEcOAxQLE