δώδεκα δωδεκάτου του δώδεκα...

Η χιλιετία είχε τις ευκαιρίες της. Δώδεκα φορές μπορούσαμε να δούμε σύμφωνα με το Γρηγοριανό ημερολόγιο την ημέρα, τον μήνα και η κατάληξη της χρονολογίας να ταυτίζονται. Η τελευταία είναι η αυριανή. Μετά από 989 σχεδόν χρόνια, ceteris paribus, θα μπορέσει το ανθρώπινο είδος να παίξει ξανά με τους αριθμούς στους δημοτικούς φωτεινούς πίνακες.

 

Σχεδόν δέκα αιώνες μετά. Σαν το κλικ ενός φωτογραφικού φακού είναι η 80χρονη ζωή ενός μέσου ανθρώπου, που παγιδεύει λίγες ακτίνες απ’ τον χρόνο αυτού του παραμυθιού που δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε ώστε να μην το κλείσουμε ως δράμα. Το παραμύθι της ύπαρξης.

Πολλοί διανοητές ισχυρίζονται ότι «ο κόσμος είναι ηλίθιος». Το στηρίζουν λέγοντας ότι εάν ο κόσμος δεν ήταν ηλίθιος θα μπορούσε να συνεννοηθεί και θα περιόριζε όλους αυτούς για τους οποίους τα πλούτη δεν είναι ποτέ αρκετά, με αποτέλεσμα να ζούσε μια ζωή με πιο δίκαια χαρακτηριστικά. Όπως κι ας ορίζει κάθε γενιά τί σημαίνει «δίκαιο».

Στην αντίπερα όχθη βρίσκονται πολλοί άλλοι που ισχυρίζονται ότι ο κόσμος έχει απομακρυνθεί από τα κέντρα εξουσίας. Οι κυβερνώντες, λένε, πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους συνεχώς τη βούληση των ψηφοφόρων τους. Η αντιπροσώπευση δεν είναι εκπροσώπηση τονίζουν για να πάρουν την απάντηση από τους προηγούμενους ότι εάν γινόταν αυτό τότε οι κυβερνήσεις θα έπρεπε να μειώσουν τη φορολογία αλλά να αυξήσουν τις κοινωνικές παροχές…

Το κοινό χαρακτηριστικό των παραπάνω αναλύσεων είναι η μόρφωση. Όχι η συλλογή πληροφοριών μέσα από διαγωνισμό αναδημοσιεύσεων, αλλά η βαθιά αντίληψη του τί είναι τι και των «επειδή» σε κάθε «γιατί» που θα είναι σε θέση να θέσει.

Οι μεν πρώτοι λένε ότι ο μέσος άνθρωπος δεν έχει αυτή την μόρφωση να ανταπεξέλθει, να συνεργαστεί, να συμβιβαστεί. Οι δε δεύτεροι λένε ότι ο μέσος άνθρωπος έχει το μορφωτικό υπόβαθρο αλλά του στερούν σκόπιμα τις δυνατότητες να εκφραστεί.

Κάνε κριτική και αυτοκριτική και πες στον GMT που ανήκεις.