Περί Μουσικής...

Θυμάμαι τον εαυτό μου πιτσιρικά, να ξεκινάω τα πρώτα μου μαθήματα στις ξένες γλώσσες, για την ακρίβεια, στα αγγλικά. Εκεί, εκτός του ότι έμαθα αρκετά πάνω στα αγγλικά, ή τουλάχιστον προσποιούμουν απέναντι στους γονείς μου ότι διάβαζα και κάτι είχα μάθει, μου κίνησε το ενδιαφέρον κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Ήταν ένα αρμόνιο.

Ο δάσκαλός μου είχε ένα απίστευτο όργανο και την ώρα του διαλείμματος μας έπαιζε και μας τραγουδούσε ξένα τραγούδια για να εξασκηθεί το αυτί μας πάνω στην αγγλική. Ο ήχος του αρμονίου με είχε συνεπάρει… Ακόμη και σήμερα θυμάμαι τα τραγούδια που μας έπαιζε εκείνος ο αξιαγάπητος δάσκαλος.

Τελικά πείθω τους γονείς μου και μου παίρνουν ένα αρμόνιο σε ένα πανηγύρι του χωριού. Τις πρώτες μέρες ένοιωθα φανταστικά, μόλις είχα αρχίσει τις πρώτες μου επαφές με τη μουσική. Ποιος όμως θα μπορούσε να μου μάθει τις νότες και τους βασικούς δρόμους της μουσικής? Δεν το έμαθα ποτέ. Έτσι το αρμόνιο κλείστηκε για πάντα στο πατάρι του σπιτιού.

Περνώντας τα χρόνια επί εποχής γυμνάσιου για μένα, αναπολώ και θυμάμαι τη μάνα μου να μου φωνάζει λέγοντας: «Μην ακούσω ότι πας εκτός χωριού με το ποδήλατο, θα σε καρυδώσω». Από το ένα αυτί έμπαινε και από το άλλο έβγαινε. Δεν μπορούσαμε να κάτσουμε σε ένα σημείο, θέλαμε να εξερευνήσουμε τον κόσμο.

Σε μία από τις εξορμήσεις μας στα διπλανά χωριά, συγκεκριμένα την Άσκρη, είδα να βγαίνουν πολλά παιδάκια από μία αίθουσα και μου κινήθηκε το ενδιαφέρον. Έτσι, ρωτάω ένα παιδί: «Τι κάνετε όλοι εσείς εδώ? Έχει κανένα χορευτικό?» Και μου απάντησε κάνουμε μαθήματα κιθάρας εδώ και δύο μήνες περίπου.

Απευθείας θυμήθηκα το αρμόνιο στο πατάρι.

Πηγαίνω στο σπίτι μου και το συζητώ με τους γονείς μου. «Μπαμπά έμαθα ότι στη Παλιοπαναγιά κάνουν μαθήματα κιθάρας. Θα με πηγαίνεις να μάθω;» Δεν μπορούσε να μου αρνηθεί… Πήγα την άλλη βδομάδα γεμάτος χαρά. Επιτέλους θα μάθαινα να παίζω κάτι σωστά!!! Αλλά προσγειώθηκα απότομα και ανώμαλα. Τα μαθήματα κιθάρας θα σταματούσαν, ο δήμος δεν είχε λεφτά να πληρώνει τον δάσκαλο.

Μεγάλη απογοήτευση για δεύτερη φορά.

Τελικά μεγάλωσα κάνοντας ποδήλατο και παίζοντας μπάλα που αυτά τα ήξερα εξίσου καλά, χωρίς δάσκαλο, μόνος πάντα μόνος.

Τα χρόνια πέρασαν και ήρθαμε στο σήμερα, αλλά το αρμόνιο είναι ακόμη στο πατάρι.

Με την αφορμή δύο παιδιών του χωριού μας, που πριν τρία καλοκαίρια έπαιξαν μπροστά σε κοινό, είδα ότι όλο αυτό αρέσει σε πάρα πολύ κόσμο. Είδα μάτια να λαμπιρίζουν από χαρά, είδα πρόσωπα να πωρώνονται, είδα χαμόγελα να ξεσπούν, είδα κορμιά να ανατριχιάζουν, είδα ΝΕΟΥΣ να διψούν για κάτι καινούριο για κάτι πρωτόγνωρο για πολλούς.

Μπορώ να φανταστώ και να σκεφτώ πολλά παιδιά που από τότε ξεκίνησαν να ασχολούνται με τη μουσική.

Δυστυχώς εν έτει 2010 δεν έχει αλλάξει τίποτα. Όλοι είναι αυτοδίδακτοι που με περίσσιο μεράκι ασχολούνται καθημερινά με αυτό που αγαπάνε, την μουσική...

Κατά καιρούς τα συγκροτήματα που έχουν δημιουργηθεί κάνουν τις εμφανίσεις τους μπροστά στο κοινό και μας ταξιδεύουν (τους πιο μεγάλους) σε εποχές Αέριδων και τους πιο μικρούς σε άγνωστα μονοπάτια της μουσικής.

Τα παιδιά αυτά,όμως, γυρίζουν σαν τα αδέσποτα από δω και από κει για να βρουν ένα χώρο ,πρώτον για να κάνουν τις πρόβες τους και δεύτερον για να μην ενοχλούν τους γείτονες. Από ότι έχω πληροφορηθεί πλέον οι πρόβες τους γίνονται δίπλα από κάτι τουαλέτες και ο ήχος ξεπερνάει την εμβέλεια του χωριού. Πώς να μην παραπονεθούν και με το δίκιο τους οι γείτονες; Για πόσο καιρό ο δήμος θα αδιαφορεί πλήρως για αυτά τα παιδιά και γενικά την νεολαία αυτού του τόπου;

Είμαι περίεργος να δω για πόσο καιρό θα συνεχιστεί αυτή η κοροϊδία . Είμαι ΝΕΟΣ και αυτό είναι το χωριό μου και θέλω να έχω 3-4 βασικά πράματα για να ζω αξιοπρεπώς στον τόπο που μεγάλωσα.

Επιτέλους ενδιαφερθείτε λίγο και για μας. Μη μας διώχνετε από δω, Μη μας κάνετε να σιχαινόμαστε τον τόπο μας.

Περιμένω και ελπίζω σύντομα κάποια μέρα να βγάλω επιτέλους το αρμόνιο από το πατάρι…

Σόλαρε ο Bill