Πώς λέγεται το «Σήκω!» στα Κινέζικα;…

Σε έναν γεωγραφικό χώρο που έθεσε και σταδιακά ενίσχυσε τα θεμέλια των εργατικών δικαιωμάτων και, γενικότερα, του λεγόμενου Κοινωνικού Κράτους, έχουμε την «τύχη» να γινόμαστε μάρτυρες της αρχής του τέλους μιας ιστορίας 400 περίπου ετών.

Η Ευρώπη είναι η Ήπειρος των δικαιωμάτων (για τους κατοίκους της). Η Γαλλία είναι η μάνα της σύγχρονης Δημοκρατίας. Είναι η χώρα που ενέπνευσε τους αγώνες του κοσμάκη ενάντια σε κάθε προσπάθεια χειραγώγησης του. Για την ακρίβεια ενέπνευσε τα κινήματα που ξέσπασαν κάθε φορά που ο κόμπος έφτανε στο χτένι.

Η Ευρώπη πήρε επάξια την σκυτάλη από το Σικάγο σχετικά με τις εργατικές διεκδικήσεις και επέβαλε το 8ωρο, την υποχρεωτική έμμισθη άδεια, την κοινωνική ασφάλιση και το όριο απολύσεων- αυθαιρεσίας των εργοδοτών και βάλε.

Το Σωτήριον Έτος 2010 ξεκίνησε το τέλος αυτών των κατακτήσεων. Η περίφημη Κρίση ήρθε σαν τσουνάμι να πνίξει τα δικαιώματα του ανθρώπου. Στο όνομα της αποφυγής μιας κρατικής χρεωκοπίας ή μιας αναδιάρθρωσης χρέους και της επαναφοράς σε τροχιά Ανάπτυξης, θυσιάζονται μαζικά πολλά χλωρά φύλλα της Ευρωπαϊκής κοινωνίας.

Μια φωτιά που καίει δείχνοντας τα ξερά που δικαίως πρέπει να καούν ή να περιοριστούν, αλλά συμπαρασέρνει περίτεχνα πολλά συστατικά στοιχεία του Κοινωνικού Κράτους.

Ποιος είναι ο ρόλος της Κίνας σε όλο αυτό το παζάρι; Το «εργοστάσιο του κόσμου», όπως εύστοχα χαρακτηρίζει ο Economist τον γίγαντα, προσφέρει εξαιρετικά φθηνά εργατικά χέρια. Οι περισσότερες των πολυεθνικών έχουν τοποθετήσει πολλά από τα εργοστάσιά τους στην παράκτια ζώνη της Κίνας εκμεταλλευόμενες, βεβαίως, την αφθονία των Κινέζων, κυρίως της επαρχίας, που είναι ικανοί εργασίας. Δηλαδή, κάτοικοι της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας που είναι στη ζώνη των 18- 35.

Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα του πώς να ανταγωνιστείς τον φτηνό, τον άφθονο; Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζει ήδη η Ελλάδα περισσότερο από τις λοιπές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λόγω της γεωγραφικής εγγύτητας με τις Βαλκανικές χώρες. Χώρες που αποτράβηξαν λόγω του χαμηλού κόστους τοποθέτησης και λειτουργίας χιλιάδες επιχείρησης από τον Βορρά μας και όχι μόνο.

Τι πρέπει να κάνει, δηλαδή, η Ευρώπη για να ανταγωνιστεί τον ασυναγώνιστο;

Μία απάντηση είναι να απαγορεύσει την εισαγωγή προϊόντων από την Κίνα μέσω άμεσης απαγόρευσης ή μέσω της επιβολής αυστηρότερων προϋποθέσεων ποιότητας για τα εισαγόμενα εντός της Ένωσης προϊόντων. Δεν έχω καταλήξει ποια μπορεί να είναι μια λύση. Το σίγουρο είναι ότι η παραπάνω είναι αντίθετη με την προσφιλή στις Κυβερνήσεις πολιτική του laissez faire - laissez passer και συνεπώς επιλέχθηκε άλλη σαν λύση.

Το λοιπόν, η χώρα μας χρησιμοποιήθηκε για μια μαζική συσσώρευση πλούτου σε όλο και λιγότερα χέρια. Έδωσε, μάλιστα, το όνομά της (Greek Crisis) σε μια κρίση που έπληξε όλη την Ευρώπη. Έγινε το παράδειγμα προς αποφυγήν για κάθε κυβέρνηση. Κάθε λαϊκή αντίδραση χρησιμοποιήθηκε περίτεχνα από τα ξένα μαζικής ενημέρωσης για να τρομοκρατηθούν οι ευρωπαίοι λαοί και να δεχθούν όσο το δυνατόν αβίαστα τις κορυφαίες αλλαγές στην καθημερινότητά μας. Το γύρισμα της σελίδας…

Όταν δεν μπορείς να γίνεις καλύτερος, γίνεσαι φθηνότερος. Και για να γίνεις φθηνότερος, «καθαρίζεις» δικαιώματα, μισθούς, ωράρια και για αμαρτίες 2 γονέων παιδεύεις 666.498.000 παιδιά (πληθυσμός Ευρώπης 2001). Υποθηκεύεις ζωές στο όνομα των Νόμων της Αγοράς που δεν θέλει Νόμους και Κανόνες.

Η λύση σε αυτήν την νομοτέλεια θα έρθει από μόνη της με δύο τρόπους. Πρώτον, μέσω της αφύπνισης του Κινέζικου λαού που θα σιχαθεί την εκμετάλλευση –σημειώστε ότι ο μέσος πραγματικός μηνιαίος μισθός του μέσου Κινέζου εσωτερικού μετανάστη κινήθηκε στα 90€- 150€ για το διάστημα 2004- 2009 (Oxford University). Η αφύπνιση αυτή δεν θα αργήσει να έρθει. Απλά μέχρι να έρθει θα έχουμε απολέσει το μέτρο στα εργασιακά μας.

Η άλλη λύση προδίδεται και από την Ιστορία της Ευρωπαϊκής Ηπείρου. Η Γηραιά έζησε το δικό της baby boom και τώρα (αλλά και μέχρι το 2060, σύμφωνα με την Eurostat, θα) βιώνει στο πετσί της τις συνέπειες της γήρανσης των τότε «μωρών» που οι γονείς τους (οι κυβερνήσεις) και τα ίδια (μέσω αυτών) δεν προέβλεψαν για τα γεροντάματα.

Τα στατιστικά δείχνουν ότι ο νεανικός και άρα ο φθηνός και αποδοτικός πληθυσμός της Κίνας έρχεται σταδιακά σε στενότητα (US Census Bureau). Το γεγονός αυτό θα οδηγήσει σε περιορισμό της παραγωγικότητας αλλά και της μεταστροφής της Κινεζικής κοινωνίας σε πιο καταναλωτικά πρότυπα. Θα ξεδώσουν οι Κινέζες στα Zara και τα Burberry. Εκεί η Ελλάδα θα ξυπνήσει και πουλήσει μαζικά λάδι και κρασί και θα γίνουμε όλοι μεγιστάνες. Όχι, δεν θέλω να πάω σχολείο… Συγγνώμη ξύπνησα τώρα… Μπορώ να συνεχίσω…

Συνεπώς, ας ελπίσουμε στην όσο το δυνατόν γρηγορότερη έγερση των Κινέζων μπας και ζήσουμε λίγο πιο κοντά σε αυτό που είχαμε φανταστεί.

Διάλογος δυο Κινέζων στην επαρχία Guangdong της Κίνας:

Quhend: Από πού πήρες αυτό το πανωφόρι; Ω μα φαίνεται θεσπέσιο.

Li Shi: Είδες!;! Φαίνεται αυθεντικό. Από τα Ευρωπαϊκά το πήρα με 5 yuan μόνο!