Αθλητισμός σημαίνει φως…

Σε απάντηση στο γειτονικό (εύστοχος όρος και θα χρησιμοποιείται) blog  του Έρμου Καστριώτη αναγνώσαμε, μεταξύ άλλων, σημεία που αφορούν στον Αθλητισμό.

Αντιλαμβανόμενος (ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω) το «μήνυμα» του συγγραφέα της εν λόγω ανάρτησης (δες εδώ) και προσπαθώντας να το ερμηνεύσω, θα συμφωνούσα πως οι τοπικοί «κυβερνώντες» είναι απλά η συνέχεια του καθημερινού «πολίτη».

Δεν είναι τυχαίο που όλοι γινόμαστε δημοκράτες και κατακριτές των κακώς κειμένων γύρω από τις εκλογές. Όταν όμως εμπλακούμε ηθελημένα ή μη σε δημόσιου ενδιαφέροντος θέμα, γυρίζουμε την πλάτη στην ανιδιοτέλεια και την αλληλεγγύη. Idioteύουμε αποδεικνύοντας ότι οι βροντόφωνοι των καφετεριών και καφενείων του χωριού μας ενσαρκώνουν σωστά τον ρόλο του δημοκράτη, ξερόλα και ιματιοδιαρρηγνύοντα πολίτη, του οποίου το πάθος για το δίκαιο ξεχειλίζει. Τον πνίγει το δίκιο βρε αδερφέ…

Ο εκάστοτε Δήμαρχος και όχι μόνον, αλλά και δημόσιος υπάλληλος, λειτουργός ή άρχοντας δεν μπορεί να ξεφύγει από αυτήν την συνισταμένη συμπεριφοράς και αντίληψης.

Επειδή τυγχάνει να έχω βάλει μυαλό, χέρια και πόδια τα τελευταία χρόνια σε αυτό που λέμε ΘΕΣΠΙΑΚΟΣ, θα ήθελα να συζητήσω μαζί σας την παρουσία της ομάδας μας τα τελευταία χρόνια στα κοινά. Και αυτό γιατί θα έλεγα ότι κάποιος που έχει επιφανειακή σχέση με το χωριό, αλλά έχει μια Α σχέση, εύκολα αντιλαμβάνεται ότι τα τελευταία χρόνια δύο τομείς της Κοινής ερημοκαστραίικης ζωής χαίρουν προόδου. Το σχολείο μας και ο Θεσπιακός.

Σαν επιφανειακός- περαστικός κριτής, όπως προείπα, σίγουρα θα αντιλαμβανόμουν εξαιρετική βελτίωση στο Δημοτικό και Γυμνάσιο- Λύκειο Θεσπιών σε όρους υποδομής. Προφανώς δεν μπορώ να κρίνω όσον αφορά στην εκπαιδευτική πρόοδο καθότι περαστική η μαρτυρία μου. Παρόλα αυτά, γήπεδα βόλεϊ, τένις, μπάσκετ, πολυχώρος, πινγκ πονγκ, Χημείο (αν δεν κάνω λάθος) προστέθηκαν στα κομφόρ που μπορεί να γευτεί ένας μαθητής από την περιοχή μας. Δεν γνωρίζω ποιος ευθύνεται για αυτά, αλλά κάτι με κάνει να τολμώ να υποθέσω ότι η ικανότητα των σχολικών Διοικούντων είναι αυτή που εκμεταλλεύτηκε ορθά την συγκυρία και όχι κάποιος άλλος. Ο άλλος δεν με έχει συνηθίσει, δυστυχώς, σε αποτέλεσμα.

Από την άλλη, μια σταθερή μονάδα συλλογικότητας σε ένα χωριό, σαν το δικό μας, είναι η ποδοσφαιρική της ομάδα. Για πολλούς κοινωνιολογικούς λόγους ένα χωριό μπορεί να μην έχει Σχολή Χορού, λαογραφικό μουσείο, Σύλλογο Γυναικών και άλλους Εξωραϊστικούς, αλλά κατά απόλυτη (εντάξει, σχεδόν) πλειοψηφία έχει μια ποδοσφαιρική ομάδα.

Η ομάδα ενός χωριού είναι κατά βάση ένας καταπληκτικός λόγος για τα παιδιά να κινητροδοτηθούν  για την ενασχόλησή τους με τον αθλητισμό. Η αξία του αθλητισμού περιγράφεται σε άπειρες αναφορές ιατρικές, ψυχολογικές και κοινωνιολογικές (δυστυχώς και οικονομικές). Έτσι οποιαδήποτε επιπλέον αναφορά θα είναι επανάληψη και ενδεχομένως να υπολείπεται πληρότητας. Πάντως, είναι κοινός τόπος ότι μέσω της αθλήσεως αποφεύγεις τα μονοπάτια των πάσης φύσεως καταχρήσεων, αναδεικνύοντας την αξία του αθλητισμού όχι μόνο ως προς το τι κερδίζεις, αλλά και στο τι, ευτυχώς, «χάνεις».

Όπως καθετί γύρω μας και η ομάδα του χωριού έχασε σταδιακά τον χαρακτήρα της. Με το πέρασμα των ετών ο μεγαλοϊδεατισμός οδήγησε την ομάδα να αποτελείται από μόλις 4 παιδιά εκ Θεσπιών και οι λοιποί να είναι «ξένοι», όπως συνηθίζεται να λέγονται οι μη ντόπιοι. Το αποτέλεσμα σε όρους ποδοσφαιρικής απόδοσης δεν δικαιώνει την επιλογή. Και αυτό γιατί, όπως αποδεικνύεται και από το Αναγνωστικό, που περιέχει την ιστορία του Θεσπιακού τις δύο τελευταίες δεκαετίες, η ομάδα κάθε χρόνο πάλευε για την παραμονή της στη μεγάλη ερασιτεχνική κατηγορία.

Ας σε αυτό προσθέσουμε το γεγονός ότι, όπως όλοι γνωρίζουμε, πολλά από τα τελευταία παιχνίδια ήταν συμφωνημένα να κερδηθούν από την ομάδα μας, εύκολα και ασφαλώς συμπεραίνουμε ότι ουδεμία επιτυχία είχε η επιλογή αυτή.

Το φανερό αποτέλεσμα είναι, προφανώς, η «σωτηρία» της ομάδας μας. Το έμμεσο αποτέλεσμα, όμως, ήταν η απογοήτευση από μια μεγάλη μερίδα της νεολαίας από και για την ομάδα. Η απόρριψη και η έλλειψη «χώρου» μέσα στην αγκαλιά της απομάκρυνε πολλούς από αυτούς από τον αθλητισμό και προσκάλεσε τις θερμίδες (στην καλύτερη).

Μεγαλωμένοι όντες μέσα σε αυτό το πνεύμα «αδικίας» αποφασίσαμε να εκμεταλλευτούμε τη συγκυρία της έλλειψης ενδιαφέροντος από τους «μεγάλους» και μια ομάδα ποδοσφαιριστών ανέλαβε τα γκέμια της ομάδας. Σημαντικές ρήτρες για το εγχείρημα ήταν και είναι Α) το να παίζουν παιδιά από το χωριό, Β) να μην πληρώνεται κανείς και Γ) δεν θα «αγοράζουμε» και δεν θα «πουλάμε» κανέναν αγώνα. Αυτό το δεύτερο ήρθε να επισφραγίσει την ισότητα μεταξύ ίσων και το τελευταίο την αξιοπρέπεια.  Πολλοί έχουμε άπειρα παραδείγματα παλιών συμπαιχτών που πληρώνονταν για να προσφέρουν ποδοσφαιρικές υπηρεσίες ίσου ή κατωτέρου επιπέδου από κάποιο ερημοκαστραίο. Ξέρετε πόσο άδικο είναι να σκίζεσαι για την φανέλα που φορούσε ο παππούς σου και κάποιος άλλος να κάθετε στον πάγκο ή να παίζει με λιγότερο πάθος από σένα, αλλά παίρνοντας κάμποσες δραχμές για αυτό. Και λεφτά να μου έδινες πόσο πωρωμένος να ήμουν, όντας «ξένος» για μια νίκη π.χ. του Αρματηλάτη; «Αν δεν μου δώσουν την δόση που έχουν αργήσει, άσε τους χωριάτες να βγάλουν το φίδι από την τρύπα!».

Το όραμα ξεκίνησε και πέτυχε το ανεπανάληπτο. «Ανεπανάληπτο» χαρακτήρισε το ενδεχόμενο να παραμείνει η ομάδα μας στην Α’ κατηγορία την περίοδο 2008- 09 ένας παίχτης- σημαία για το χωριό μας, ο Β. Μ.. Και αυτό γιατί το να παραμείνεις στην Α’ χωρίς «αγορασμένους» βαθμούς και με παιδιά 99,5% από τις Θεσπιές είναι πρωτοφανές.

Εδώ θα συμφωνήσω με τις αιχμές που αφήνει ο Ερμόλαος για τον everyday Θεσπιεά θυμούμενος την συμπεριφορά νεαρών φιλάθλων της ομάδας κατά τη διάρκεια της παραπάνω περιόδου αλλά και γράφων που ακούσια δημιούργησαν σοβαρό πρόβλημα στην ομάδα μπερδεύοντας όλοι μαζί την βούρτσα με την Λούτσα.

Η πορεία έδειξε ότι το ποδοσφαιρικό δυναμικό του χωριού μας εκείνη την περίοδο κατέβαλε παραπάνω δυνάμεις από αυτές που είχε. Υπερέβαλε εαυτόν. Είναι αποδεκτό ότι την επόμενη χρονιά παρόλο που η ομάδα είχε σημαντικές προσθήκες συγχωριανών, στέρεψε δυνάμεων και σε συνδυασμό με ένα μπαράζ τραυματισμών οδήγησε στο δεύτερο συνεχόμενο ανεπανάληπτο. Πρώτοι. Πέσαμε στην Β’.

Αντίθετα με τις προβλέψεις, όμως, οδηγούμαστε στο 3^ο ανεπανάληπτο για το χωριό μας. Είναι σοβαρό στοίχημα για εμάς τα εικοσιπέντε (25) άτομα ΑΠΟ ΤΙΣ ΘΕΣΠΙΕΣ που έρχονται στις προπονήσεις της ομάδας φέτος, να συνεχίζουν να έρχονται μέχρι να ξαναφορέσουμε κοντομάνικα. Ποτέ και κανένας προπονητής δεν μπόρεσε να δουλέψει μεγάλη γκάμα ποδοσφαιρικών ασκήσεων (που είναι κατεξοχήν ομαδικό άθλημα) χωρίς ομάδα στο γήπεδο. Με 4- 5 άτομα προπονείς τένις.

Επιπρόσθετη ρήτρα η με κάθε θυσία ηρεμία του συνόλου.

Σε όλο αυτό Ερμόλαε λάβε υπόψη σου ότι πέραν από ορισμένες χρηματικές ενισχύσεις (δεν είναι λίγο αυτό βέβαια) η ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΗ ΕΝΙΣΧΥΣΗ για την καθημερινότητα του χωριού μας που δεν απαιτεί μελέτες βεληνεκούς αποχέτευσης, φυσικού αερίου, φωτοβολταϊκών και ανάλογες κατασκευαστικές ανάγκες, ΔΕΝ έχει γίνει ακόμη. Ένα γήπεδο.

Το αποτέλεσμα είναι τα προβλήματα της καθημερινής διαχείρισης της ομάδας να είναι μεγάλα και ο ΘΕΣΠΙΑΚΟΣ να είναι ομάδα με συνήθειες Ρομ. Αν κυβερνούσε ο Σαρκοζί θα ήμασταν στο στόχαστρό του και εμείς. Παρακαλούμε Βάγια, Δόμβραινα να μας φιλοξενούν και ευτυχώς το κάνουν. Ως πότε όμως; Ευτυχώς που η αντοχή τους τελειώνει σχεδόν ταυτόχρονα με την Θεέ-μου-βόηθα παράδοση του έργου του γηπέδου μας. Και η αντοχή τους τελειώνει…

Όταν λέει, λοιπόν, κάποιος ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, μάλλον θα συμφωνήσουμε μαζί του. Όμως θα διαφωνήσουμε κάθετα, οριζόντια και εγκάρσια στο ότι υπάρχουν έναν σωρό πράγματα που μπορούμε να αλλάξουμε κάνοντάς μας νε λέμε στο τέλος «Για δες που άλλαξε…».

Στο αθλητικό κομμάτι, μάλιστα, υπάρχει και όραμα που ξεπερνά τις μέχρι τώρα συνήθειες. Όμως  μοιραία κολλάει ακόμη σε τοπικισμούς και συμπλέγματα από το παρελθόν. Συμπλέγματα που στερούν από τον πιτσιρικά μια μαμάτη παιδική και αθλητική ζωή.

Το λοιπόν Ερμόλαε. Ευτυχώς τα πράγματα δεν είναι τόσο μαύρα όσον αφορά στην ομάδα του χωριού μας και τον τοπικό (όχι μόνο ρημοκαστραίικο) αθλητισμό. Μαύρο είναι ότι χωρίς φωτιά δεν ψήνεις κάστανα. Και σε εμάς η φωτιά είναι σε δεύτερη προτεραιότητα. Αστείοι...