Στρατός: Κωμωδία ή κάτι άλλο;

[Το ιστολόγιο τούτο, μεταξύ των άλλων, έχει σκοπό να δώσει το έδαφος σε συνανθρώπους μας να εκφράσουν τις σκέψεις τους. Στο πλαίσιο αυτό ένας μόνιμος λακτιστής μού έστειλε ένα κείμενο σχετικά με τον κόσμο που ανακάλυψε πρόσφατα...

Όπως έχουμε πει ξανά, η Έκφραση Ιδεών που λαμβάνει χώρα σε αυτό το ιστολόγιο, θα συνεχίζεται μέχρι να μας λογοκρίνει η ΔΕΗ.

Κύριες/οι με όλο τον σεβασμό στην ηλικία σας, στον επαγγελματικό σας προσανατολισμό και τις ανησυχίες που έχει ο καθένας σας σάς παραθέτω το κείμενο.]

Στρατός: Χα!!! Με πιάνει το στομάχι. Είναι από το γέλιο; Το κλάμα; Ή κάτι άλλο που ακόμη δεν μπορώ να προσδιορίσω λόγω της σημερινής κατάστασης;

Άραγε πως θα μπορούσε κάποιος στις μέρες μας να χαρακτηρίσει το στρατό; Κωμωδία; Θρίλερ; Δράμα; Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να τον καταχωρίσουμε σε κάποια από τις γνωστές κατηγορίες.

Γυρνώντας τη μηχανή του χρόνου πίσω στο παρελθόν και ρωτώντας φυσικά τους «γηραιότερους» θα μπορούσα να βγάλω σαν ένα γενικό συμπέρασμα ότι ο στρατός για εκείνους ήταν κάτι σαν ένα μεγάλο σχολειό. Αλλά ταυτόχρονα και μια καθημερινή Οδύσσεια για τον καθένα ξεχωριστά.

Τα χρόνια των πατεράδων μας ήταν γεμάτα με δυσκολίες, φτώχεια, πείνα που ακόμη και με ένα κομμάτι ψωμί και ελιές επιβίωναν εξίσου καλά ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες.

Σε πολλές συζητήσεις με τον πατέρα μου πάντα μου έλεγε ότι ο στρατός για εκείνους τότε ήταν κάτι σαν δουλειά (προφανώς!) με τόσους μήνες ντυμένοι στο χακί και σίγουρα θα ένοιωθαν δούλοι.

Με έναν μέσο όρο 30 μηνών υπηρετούσαν τη χώρα τούτη ξεχνώντας για πολύ καιρό το χρώμα της μπλε ταυτότητας, ξεχνώντας πως είναι να είσαι κανονικός πολίτης.

Αναρωτιέμαι πόσο σκληρός θα πρέπει να είναι κανείς για να περάσει όλο αυτό το μαρτύριο; Και  όμως εκείνοι οι άνθρωποι άντεξαν σε αυτό το χαμαλίκι, σε αυτόν το θίασο που λέγεται στρατός. Αγγαρείες, καψώνια, ατελείωτες υπηρεσίες ήταν στην πρώτη γραμμή του ρεπερτορίου τους.

Είναι άραγε έτσι η κατάσταση σήμερα; Ασφαλώς και όχι.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν ο στρατός είναι ο καθρέπτης της σημερινής κοινωνίας.

Αν κοιτάξει κανείς γύρω του σήμερα θα αντικρύσει άτομα όλων των ειδών. Θα δει ανθρώπους που παλεύουν για να ζήσουν, ανθρώπους που τα ‘χουν όλα, ανθρώπους που με τις ουσίες καταστρέφουν την ίδια τους τη ζωή. Όλους εκείνους κάποια στιγμή μπορείς να τους δεις μαζί, μέσα στον ίδιο θάλαμο να κοιμούνται δίπλα σου, απέναντί σου και εσύ θεατής της διανομής ρόλων που έχει κάνει ο Σκηνοθέτης. Το ανακάλυψα από τη πρώτη κιόλας μέρα που πάτησα μέσα το πόδι μου.

Ένα τραγούδι λέει : «Πίσω απ’ την πύλη η ζωή αλλάζει χρώμα». Βλέποντας κανείς πως είναι τα πράγματα μέσα μπορεί να καταλάβει κανείς πως ακόμη και το πιο απλό πράγμα που γίνεται έξω, μέσα θεωρείται τις πιο πολλές φορές δύσκολο ή ακόμη και ακατόρθωτο.

Μια μέρα είδα στη πύλη ενός στρατοπέδου να γράφει «έξοδος φυλακών» και όντως κατάλαβα πως έτσι είναι. Όλη αυτή η διαδικασία σε κάνει να εκτιμάς ακόμη και το πιο εύκολο στην απλή καθημερινή ζωή.

Στις μέρες μας μια κανονική θητεία είναι 9 μήνες (οι πατεράδες μας γελάνε υποχθόνια με αυτό το νούμερο) άραγε είναι λογικός αριθμός;;;

Ίσως για την εκάστοτε κυβέρνηση αυτό το νούμερο να βολεύει ή ίσως και αυξηθεί, μειώνοντας έτσι το ποσοστό της ανεργίας στη χώρα. Όμως ξέρει καθόλου η κάθε κυβέρνηση πόσα χρήματα μπορεί να σπαταλήσει ένας φαντάρος για 9 μήνες; Μάλλον όχι. Η τραγική ειρωνεία βέβαια της υπόθεσης είναι ότι δίνει τόσα λεφτά στον φαντάρο το μήνα και δεν ξέρει τι να πρωτοχαλάσει από όλα αυτά. 8,65 ευρώ!!! δηλαδή 1.5 καφές ή 1 ζευγάρι ξυραφάκια bic χωρίς τον αφρό βέβαια.

Εκτός αυτού, ο κάθε στρατιώτης κατά τη διάρκεια της θητείας παίρνει άδειες. Το κράτος για αυτούς πληρώνει 2 αεροπορικά εισιτήρια και 1 ακτοπλοϊκό όμως σε όλα τα άλλα μέσα πλην της Αθήνας πληρώνει παντού. Γιατί; Είναι αναγκασμένος να δίνει λεφτά τσάμπα χωρίς καν να έχει έσοδα από πουθενά.

Θεωρώ λοιπόν ότι οι 9 μήνες θητείας τη σημερινή εποχή είναι πάρα πολλοί. Αν εξαιρέσουμε τον πρώτο μήνα που ουσιαστικά είναι η βασική εκπαίδευση οι άλλοι 8 μήνες είναι μήνες καθισιού και πολύ, πάρα πολύ φαγητό. Στατιστικά το μεγαλύτερο ποσοστό των φαντάρων βγαίνοντας από το στρατό το μόνο που έχουν αποκομίσει είναι καμιά 10ρια παραπανίσια κιλά.

Αυτό λοιπόν είναι το κράτος που θέλει να έχει υποχρεωτική θητεία. Ίσως κάνω λάθος αλλά εκτός της Ελλάδας, Κύπρου και Τουρκίας ποια άλλη χώρα στην Ευρώπη έχει υποχρεωτική θητεία; Μόνο η Ελβετία. Και αυτή με διακανονισμό θητείας…

Επίσης ένας στρατός αποτελείται και από ΕΠ.ΟΠ. (Επαγγελματίες Οπλίτες). Βλέποντας τα πράματα από κοντά παρατήρησα ότι πολλά χιλιάρικα πάνε τσάμπα κάθε μήνα για αυτούς τους ανθρώπους. Οπλίτες έχοντας κάποιες αρμοδιότητες (στα χαρτιά μόνο) και κάνοντας 5-6 υπηρεσίες κάθε μήνα κάνουν τους κουρασμένους καθημερινά χωρίς να κάνουν απολύτως τίποτα!!! Πάντως έχουν γίνει επαγγελματίες στο ανακάτεμα του φραπέ!!!

Άραγε με τι γνώσεις και τι σωματικά προσόντα μπήκαν εκείνοι στο στρατό; Αν πάει κανείς να μιλήσει μαζί τους θα καταλάβει πως ούτε το όνομα τους δεν ξέρουν να γράφουν (το μεγαλύτερο ποσοστό) άλλοι βέβαια δεν μπορούν να στρίψουν από το μέγεθος της κοιλιάς. Δηλαδή σε περίπτωση πολέμου αυτοί θα βγουν στη πρώτη γραμμή μάχης; Καταστροφή!

Εν κατακλείδι, θα έβγαζα σαν συμπέρασμα πώς η υποχρεωτική θητεία θα πρέπει να καταργηθεί. Να γίνει μισθοφορική όπως σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Στην εποχή που ζούμε δυστυχώς οι υποχρεώσεις είναι πάρα πολλές και τα έξοδα συνεχώς αυξάνονται καθημερινά. Για αυτό λοιπόν πρέπει να σταματήσει η κωμωδία του στρατού γιατί τα έξοδα που τρέχουν σε αυτούς τους 9 μήνες είναι υπερβολικά και δεν μπορούμε εύκολα να ανταπεξέλθουμε σε οτιδήποτε θεωρείται φυσιολογικό.

Ένα στ' αριστερό από τον Bill10