Η χρεία μετράει ή η χροιά; Ο στόχος ή η χρήση;

Το τσεκούρι φτιάχτηκε για να κόβει ξύλα. Το σφυρί για να σμιλεύει την πέτρα. Πολλά από τα αντικείμενα ή τις ιδέες- κατασκευές που μας περιτριγυρίζουν στη ζωή μας φτιάχτηκαν για να διευκολύνουν τον άνθρωπο στην επιβίωσή του. Πολλά δε εξ αυτών, όπως η κατανομή των «αρμοδιοτήτων» στην αγέλη των ανθρωποειδών, έγιναν ως φυσική εξέλιξη αυτών των αναγκών ή ακόμη ως η πρώτη δημιουργική έκφραση συμβίωσης.

Η συμβίωση είναι αξιωματική αναγκαιότητα της ανθρώπινης φύσης. «Είναι θηλαστικό & ζει σε αγέλες» θα έλεγε ντοκιμαντέρ της Κρατικής Τηλεόρασης της Ζούγκλας για το είδος μας. Είναι, δηλαδή, αρχέτυπο στοιχείο του DNA μας να συμμετέχουμε σε κοινωνίες. Να αντιμετωπίζουμε «κοινά» τα κοινά προβλήματα.

Για τους σκοπούς αυτούς, ο ανθρώπινος νους έσπασε το ζωϊκό φράγμα νοημοσύνης και «έχτισε» την επιστήμη. Κράτησε, παρ' όλα αυτά, τα αγελαία ένστικτα του Κράτους και της ράτσας. Επινόησε τις επιχειρήσεις. Οργάνωσε τη ζωή του και τις δράσεις του κατά τρόπο τέτοιο ώστε να καλύπτει τις ανάγκες του.

Μέσα σε αυτήν την οργάνωση και την εξελικτική πορεία ανέπτυξε και έντονο το αίσθημα κυριαρχίας. Της ιδιοκτησίας. Της ανάδειξης. Του Εγωϊσμού.

Λόγω αυτής της επιμονής της φύσης του ανθρώπου να καλύπτει την πρώτη γραμμή του υποσυνείδητού του με εγωκεντρικό πέπλο, όλα τα παραπάνω άλλαξαν χρήση.

Το τσεκούρι έγινε φονικό όπλο. Που φονεύει τη φύση. Που κόβει το νήμα της ζωής σε συνανθρώπους. Το σφυρί έγινε μια καλή εναλλακτική για βιαιότητα και ωμότητα δολοφονικών πράξεων.

Το Κράτος έγινε αιτία πολέμων και μέσο επίδειξης δύναμης. Έγινε αυτοσκοπός και ανάγκη. Έγινε σύμβολο για αυτοθυσία. Άυλη συμφωνία ερήμην της ύλης.

Οι επιχειρήσεις δε, πράγματι, οργάνωσαν τη ζωή του ανθρώπου. Ωστόσο, αντί να προωθήσουν την τέχνη του συνυπάρχειν, αναδείχθηκαν και αυτές ως μέσα επίδειξης δύναμης. Υπάκουσαν στους Νόμους της ζούγκλας και των τροπικών δασών.

Επικεντρώθηκαν στον ατομικισμό της κατανάλωσης. Άλωσαν την κοινωνική συνοχή με προοδευτικές μεθόδους μέτρησης απόδοσης. Αποξένωσαν και εν τέλει απομόνωσαν τον άνθρωπο.

Κυρίως, όμως, επέβαλε το σφυρί τον δικό του ρυθμό στη ζωή του χρήστη. Με άλλα λόγια, η επιχείρηση έγινε δυνάστης του δημιουργού της. Πέραν από τους πολλούς λάτρεις της «προόδου» και των πολυτελών σκαφών συμπαρέσυρε και το ανθρώπινο «κεφάλαιο» κάτω από τη μένη των αριθμών. Έκανε τον μεροκαματιάρη και μικρό μισθωτό να ευχαριστεί που απλά έχει δουλειά. Κι ας βλέπει τα παιδιά του να μεγαλώνουν στην κούνια το βράδυ που γυρνάει στο σπίτι. Έστω και αν δεν πληρώνεται υπερωρίες δουλειάς και υποωρίες ζωής. Έστω και αν πληρώνει γυναίκα για να κρατάει το παιδί του.

Τον έκανε να ρουφιανεύει τον συνάδελφό του για να ζήσει και να εξυπηρετήσει το δάνειό του. Βλέπεις έχει οικογένεια. Παράλογο για άνθρωπο. Ούτε θηλαστικό να ήταν.

Επιχειρήσεις καταστρέφουν και των άλλων ειδών το σπίτι. Τη Γη. Δάση, ποτάμια, Νατούρα και Ωκεανοί γίνονται βορά της απύθμενης όρεξης του ανώνυμου κέρδους. Ντροπιάζεται το είδος μας (και όχι η κοινωνία μας, καθότι ανύπαρκτη) από την παραδοχή της αποτυχίας του όταν παρουσιάζεται ως νέα τάση στη Διοίκηση Επιχειρήσεων η Εταιρική Κοινωνική Ευθύνη. Όταν το αυτονόητο γίνεται ζητούμενο, έχεις αποτύχει.

Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς πόσα πράγματα άλλαξαν χρήση. Με κορυφαίο από όλα αυτά το ίδιο το μέσο κατατρόπωσης του Εγωϊσμού. Την Εκκλησία. Τον οργανισμό Εκκλησία. Την επιχείρηση Εκκλησία. Αλλά είναι άλλη κουβέντα που έχει αυτονόητα συμπεράσματα. Άρα και ζητούμενα;