[Έτερος λακτιστής]
Λόγια, λόγια, λόγια… Πόσο έχουμε βαρεθεί τα λόγια!;!Μπούχτισα ρε αδερφέ!!!
Φτάνει!!!!!!!!!!!
Πόσο λαχταρούμε να συναντήσουμε έναν άνθρωπο που ασχολείται με τα κοινά, να κοιτάξουμε τους καθρέφτες της ψυχής του, τα μάτια του και να αντικρίσουμε έναν άνθρωπο καθαρό, ανοιχτό βιβλίο, χωρίς μύχιες σκέψεις!;! Έναν άνθρωπο ανιδιοτελή, που θα έχει στο νου του το κοινό καλό και όχι το ατομικό! Έναν άνθρωπο που να λέει λίγα λόγια και σταράτα!!! Έναν άνθρωπο (όπως έλεγε και ο παππούς μου) τσίφτη!!!!!!!
Τέσσερις είναι οι τύποι του ανθρώπου που έχουν να κάνουν με τα πολλά λόγια:
- Ο πρώτος είναι ο πολυλογάς, αυτός που έχει άποψη για πολλά… και λέει πολλά, αλλά αυτά που λέει έχουν ειρμό και λογική!
- Ο δεύτερος είναι ο φλύαρος, αυτός που έχει πάντα κάτι να πει και ακόμα και το πιο απλό… θα το πει με πολλά, πολλά, πολλά… λόγια! Το ελάττωμα του φλύαρου είναι ότι δε μπορεί να ξεχωρίσει το πότε αυτός στον οποίο απευθύνεται, είναι διαθέσιμος να ακούσει και πότε όχι. Η διαφορά του από τον πολυλογά, από την άλλη, είναι ότι αυτά που λέει δεν έχουν λογική αλληλουχία!
- Ο τρίτος είναι ο παραμυθάς, αυτός που αλλιώς λέγεται και λογοπλάστης ή λογοποιός! Ο παραμυθάς συνήθως αυτά που λέει έχουν να κάνουν με τον εαυτό του και δεν έχει κάτι να κερδίσει! Ο «ΠΑΡΑΜΥΘΑΣ», υπήρξε η πιο δημοφιλής παιδική εκπομπή της ελληνικής τηλεόρασης από το 1978 έως το 1987. Από τους τηλεθεατές που την παρακολουθούσαν τότε, οι μεγαλύτεροι σήμερα είναι γύρω στα σαράντα πέντε και οι μικρότεροι γύρω στα είκοσι πέντε. Όλοι τους πια έχουν «βγει» ως ενήλικες στην κοινωνία. Αν και τον αγαπήσαμε πολύ λοιπόν τον παραμυθά… και αγαπάμε ακόμα πιο πολύ τα παραμύθια, μιας και είναι ένας καλός τρόπος για να πούμε σε κάποιον με αλληγορικό τρόπο κάτι που δεν το καταλαβαίνει αλλιώς, θα πρέπει να τους προσέχουμε!!! Ίσως εκείνοι να καταλάβουν ότι μας αρέσουν τα παραμύθια… και να το εκμεταλλευτούν!!!
- Τέταρτος είναι ο κόλακας. Στην αρχαία Ελλάδα οι κόλακες ήταν επάγγελμα! Ναι επάγγελμα!!! Οι γνωστοί αυλοκόλακες, οι οποίοι ζούσαν στα παλάτια και η μόνη τους δουλειά ήταν να επαινούν και να κολακεύουν τον κύριό τους και όποιον άλλον εκείνος ήθελε! Εμείς λοιπόν ως λαός που τιμά (;!;) την ιστορία και την παράδοσή του, μάλλον προσπαθούμε ολοσχερώς και ακατασχέτως να διαιωνίσουμε αυτό το είδος ανθρώπου! Ένα παραμύθι με αληθινά αλληγορικό νόημα μπορεί να μας δείξει ακριβώς πως λειτουργεί ο κόλακας!
«Μια φορά και ένα καιρό, ένας αετός πέταγε ψηλά στον καθάριο ουρανό. Αν και του άρεσε η αίσθηση της ελευθερίας που του έδινε το πέταγμά του, κουράστηκε από τις πολλές ώρες που βρισκόταν στον αέρα και είπε να ξεκουραστεί στην κορυφή ενός κακοτράχαλου βουνού. Έκανε λοιπόν μία έτσι με τα φτερά του και προσγειώθηκε επάνω στο ψηλότερο σημείο. Αγναντεύοντας τον κόσμο από ψηλά, ένοιωσε ιδιαίτερος, μοναδικός. Κοίταξε γύρω. Το μάτι του έπεσε σε ένα μικρό σκουλήκι που ασθμαίνοντας προσπαθούσε να ανέβει και αυτό στην κορυφή του βουνού. Κάπου το λυπήθηκε και είπε να το βοηθήσει. Όμως, η αποκρουστική του εμφάνιση τον έκανε να σκεφτεί δεύτερη φορά το εγχείρημα. Κάποια στιγμή, το σκουλήκι κατάφερε να φτάσει στην κορυφή. Ο αετός εντυπωσιάστηκε από την επιμονή του σκουληκιού. Δεν άντεξε και του μίλησε.
- Τα κατάφερες τελικά σκουλήκι. Σε παρακολουθούσα όση ώρα ξαπόσταινα εδώ στην κορυφή.
- Ναι αετέ μου. Εσύ, μπορείς και πετάς και πας οπουδήποτε. Εγώ, μόνο γλύφοντας, έρποντας μπορώ να φτάσω εκεί που εσύ βρίσκεσαι.
- Και δεν σε κουράζει αυτό;
- Έχω μάθει πια αετέ μου.
- Ξέρεις, θα μπορούσα να σε κάνω μία χαψιά χωρίς να το πάρεις είδηση.
- Δεν αντιλέγω. Θα μπορούσες. Όμως, τί να με κάνεις εμένα; Ένα γλοιώδες σκουλήκι είμαι. Τίποτα παραπάνω. Το πολύ-πολύ να ένοιωθες αηδία με την γεύση μου. Εσύ… είσαι συνηθισμένος σε άλλα γεύματα.
- Δίκιο έχεις.
- Και βέβαια έχω. Ξέρεις πόσους αετούς έχω συναντήσει και όμως βρίσκομαι τώρα εδώ μαζί σου και μιλάμε;;;»
Ποιόν από αυτούς λοιπόν θα πρέπει να εμπιστευόμαστε; Ποιόν απλώς να τον ακούμε; Ποιόν να αποφεύγουμε; Ποιόν να φοβόμαστε και ποιόν να προσπαθήσουμε να εξαλείψουμε;!;
Πώς πρέπει να αποκαλούμε τους πολυρρήμονες που όμως δεν είναι και πολυπράγμονες ενώ θα έπρεπε;;;
Εγώ πάντως, δεν τους λέω πολυλογάδες… γιατί μπορείς να καταλάβεις την ανάγκη του πολυλογά να γίνει αποδεκτός μέσα απ’ αυτά που γνωρίζει ή που δείχνει πως γνωρίζει! Οι περισσότεροι από μας το κάνουμε αυτό!!! Δεν τους λέω φλύαρους… γιατί τον φλύαρο μπορείς να τον ανεχτείς… γιατί όλοι μας έχει τύχει να φλυαρούμε -αν και δε θα έπρεπε-! Δεν τους λέω παραμυθάδες… γιατί τον παραμυθά όλοι τον αγαπήσαμε μιας και μας θυμίζει, και θα μας θυμίζει πάντα, τα παιδικά μας χρόνια… (ξέρω, πολλοί δε θα συμφωνήσουν μ’ αυτό αλλά κυριαρχεί η παιδική φύση της σταγόνας εδώ!!!)Τους λέω… Κόλακες!!! Κόλακες με το Κ κεφαλαίο!!! Ιδιοτελείς Κόλακες!!! Κόλακες «σκουλήκια» που πάντα θα προσπαθούν να εξαπατήσουν όσους «αετούς» και αν συναντήσουν!!! Κόλακες που ο μόνος τους σκοπός είναι να αναβαθμιστούν… και να γίνουν βρυ-κόλακες και να μας πιουν το αίμα!!!
Να μην επιθυμούμε και να μην βουλόμεθα τους κόλακες!!! Φοβού τους κόλακες!
Σκοπός μας να είναι να εξαλείψουμε τους κόλακες και να αναδείξουμε ανθρώπους που μίλια μακριά απέχουν απ’ τις κολακείες!!! Υπάρχουν και τέτοιοι!!! Φυσικά και υπάρχουν!!! Ας κοιτάξουμε γύρω μας…
[Αδόλεσχη και πολυρρέουσα η σταγόνα…]
Ξέχασες μια σημαντική κατηγορία,υπάρχει και ο παραμυθατζής που το μόνο του επάγγελμα είναι να λέει ψέματα και οχι παραμύθια.Απο αυτη την κατηγορία κρατάνε οι σημερινοί μας πολιτικοί.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σκουλήκι είτε απο αφέλεια είτε απο επίγνωση είπε στον αετό μια μεγάλη αλήθεια,που δεν νομίζω να την κατάλαβε.Το σκουλίκι απο τις συναντήσεις του με τους άλλους αετούς συνέχιζε και ζούσε ενώ οι αετοί άγνωστο.Μήπως το σκουλίκι τους γνώριζε πρώτα απο μέσα η μόνο απο μέσα.Πως μπορούμε λοιπόν να απαλαγούμε πρώτα και κύρια απο τα έσωθεν σκουλίκια γιατί εκείνα παίζουν πάντα τον πρώτο ρόλο και εξωτερικά μένει και καμαρώνει κουφάρι ο αετός.
Καλησπέρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι αρκετοί οι πολίτες που μπουχτισμένοι από την όζουσα πολιτική ατμόσφαιρα και τα ανήθικα πλην νόμιμα σκέρτσα των πολιτικών μας, παρουσιάζουν κάποιο ιδανικό κι ανάξιο είδωλο ως επιθυμητό πολιτικό εκπρόσωπο. Το ίδιο κάνει και ο σημερινός φίλος /φίλη.
Ακόμα κι αν υπάρχει ο πολιτικός που ζητάς αγαπητέ /η, ο τσίφτης, είναι ανάξιος διότι διαφορετικά θα ήταν ήδη παρών. Η πολιτική απαιτεί το θάρρος της έκθεσης στο κοινό. Κάτι σαν τον γάμο των Δυτικών: ‘όποιος έχει κάτι να πει ας το πει τώρα αλλιώς ας σιωπήσει για πάντα’ κι ας γίνει . . . . ηλεσχολιαστής!
Η πολιτική ως επιστήμη και ως τέχνη, ενεργοποιείται από και κινητοποιεί με την σειρά, τους πρωταγωνιστές από το καστ που η κοινωνία προσφέρει. Οπότε, αετοί προς το παρόν, φαίνεται πως δεν υπάρχουν. Οι καλύτεροι από το σινάφι είναι σκουλήκια με πούπουλα ή στην καλύτερη περίπτωση σαλιγκάρια. Διότι σε μιαν άλλη εκδοχή του μύθου που παρουσίασες, είναι σαλίγκαρος αυτό που συναντά έκπληκτος ο αετός εκεί στα απόκρημνα γκρεμνά και στην απάντησή του εκτός από το γλύφοντας κι έρποντας, προσθέτει και ‘με τα κέρατα μου’, για να δικαιώσει τον σουβλακοφάγο πρωθυπουργό όταν μίλησε σε μέρες δόξας για εκείνον, για τους νταβατζήδες που θα εξολόθρευε αλλά τα μόνα θύματα τελικά της όρεξής του ήταν τα σουβλάκια της ημέρας.
Ως φλύαρος όμως παρασύρθηκα κι επανέρχομαι. Θέλω να πω ότι κάθε εποχή και οι πολιτικοί της και προς το παρόν η δική μας φαίνεται ότι είναι αρκετά γλοιώδης.
Οπότε και το να μην γλιστρήσουμε στην γλίτσα της κολακείας των προσωρινώς ισχυρών είναι μια πρώτη νίκη αξιοπρέπειας.
Μπορεί να μην υπάρχουν αετοί αλλά υπάρχουν πολλοί μπούφοι και αυτοί είναι πιο ωραία θηράματα για κάθε αργό και μεθοδικό σκουλήκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν θέλω να πω πολλά (για ευνόητους λόγους) και θα κλείσω με ένα ευχαριστώ για τα σχόλιά σας.
Με κολακεύουν...
Υπάρχουν και οι πασοκάνθρωποι , αυτοί είναι ένα νέο είδος , που δουλειά τους δέν είναι άλλη εκτός από τα παραπάνω,αλλά και παλιοκουτοπόνηροεξυπνάκηδομυαλοκολοσφυρότουρληδες και όταν κοιτιώνται μεταξύ τους νομίζουν ότι βλέπουν τα μπούτια της λιάνη.Ιδικά τα κομματόσκυλα με τα σάπια δόντια από τις λαμογιές γαυγίζουν κυνηγόντας την ουρά τους για μια θέση στην σκάλα του βόθρου της πασοκοκρατίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήσταγόνα μάλλον είσαι μεγάλος παραμυθάς αφου και εσυ χησιμοποιείς ενα παραμύθι για να μας δώσεις να καταλαβουμε αυτό που θελεις!
ΑπάντησηΔιαγραφήπετυχιμένο παραμύθι!!!
To παραμύθι είναι αυτό που θα θέλαμε να ζούμε στην πραγματικότητα,είναι το απωθημένο μας,το άπιαστο όνειρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ παραμυθάς,ο ονειροπόλος είναι αυτός που διαφοροποιεί την ψυχρή καθημερινότητα και παρόλο που τον κατακρίνουμε,κατα βάθος τον ζηλεύουμε γιατί καταφέρνει και ζει στον κόσμο που αυτός δημιουργεί,τη στιγμή που γύρω του γίνεται πανικός.
Το ζήτημα γεννάται όταν εμπλέκονται οι πολιτικοί,οι οποίοι σωστα χαρακτηριστηκαν παραπάνω ως παραμυθατζήδες και όχι παραμυθάδες.
Οι πολιτικοί έχουν την ικανότητα ακόμη και τα παραμύθια να τα κάνουν ρόμπες,ας πούμε ότι δεν θα ήταν απίθανο να διαβάσουμε επιστολή βουλευτού προς την μαμά της κοκινοσκουφίτσας ότι ''κατόπιν ενεργειών μου ο κακός λύκος κατατροπώθηκε''ή να δούμε ευχετήρια κάρτα για τον γάμο της βασιλοπούλας με τον μεταμορφωμενο σε βάτραχο πρήγκιπα.
Ίσως ,βέβαια,είναι μεγαλύτερο το παραμύθι που μας λένε,περι προστασίας των εισοδημάτων,μείωσης της ανεργίας, καλύτερη υγεία ή παιδεία κτλ,αλλά αυτά τα παραμύθια λειτουργούν αντιστρόφως ανάλογα από τα παιδικά μας,αντί δηλ.να σε ηρεμούν και να σε κοιμίζουν,σε εξαγριώνουν κι αυτό χαλάει την ειδυλιακή ατμόσφαιρα του παραμυθιού.
Ο παραμυθάς δεν είναι ψεύτης,ούτε κακοπροαίρετος.Πάντα,είναι ειλικρινής και ποτέ υπερβολικός κι αυτό γιατί το ψέμα του ή η υπερβολή του φτάνει σε μας μέσα από το παραμύθι του,είναι γλαφυρό,υπερβολικό,ακραίο,άτοπο,με άλλα λόγια ''βγάζει μάτια'',αλλά ποιος από μας δεν ξέρει ότι είναι παραμύθι,όλοι το ξέρουμε κι αυτός που το λέει επίσης,άρα ουδείς εξαπάτησε και ουδείς εξαπατήθηκε.Ουδεμία ζημιά επομένως.
Είναι ευχής έργο επομένως να έχουμε παραμυθάδες στην πολιτική κι αυτό γιατί είναι οι μόνοι που εκ του ρόλου τους τα βλέπουν όλα ωραία,μόνο μ'αυτούς πάντα το καλό νικάει και πάνω απόλα μόνο αυτοί ζουν καλά αλλά εμείς πάντα καλύτερα.
υ.γ.Μικρή σταγόνα μπράβο,μας δίνεις απίστευτα ερεθίσματα να σκεφτούμε τα παραμύθια μας και είναι ωραίο.ΣΥΝΕΧΙΣΕ
Ο μπούφος μπορεί να μη φημίζεται για την εξυπνάδα του αλλά ας μην ξεχνάμε ότι είναι αρπακτικό!!! Τα αρπακτικά γενικά μπορούν να αποφύγουν τη γλίτσα της κολακείας ή τους πασοκανθρώπους και που ξέρεις καμιά φορά και ένας μπούφος μπορεί να κάνει τη διαφορά... αρκεί να είναι...ΠΑΡΑΜΥΘΑΣ!!! Είναι αναγκαίος στην εποχή μας ο παραμυθάς!!!!!!!! Το λέει και το άσμα "ΦΤΙΑΞΕ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΤΟ ΣΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙ... ΑΛΛΙΩΣ ΤΗ ΒΑΨΑΜΕ"!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://youtu.be/EdSWRPP8Ypw
και επειδή μια σταγόνα που σέβεται τον εαυτό της πρέπει να είναι επίμονη... ΑΕΤΟΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ!!! ΚΟΙΤΑΞΤΕ ΓΥΡΩ ΣΑΣ!!!!!!!!