Δεν χρειάζεται πολύ για να φοβηθείς αρκετά ότι οι εχθροί της αυτονόητης, για τους δημοκράτες, λαϊκής κυριαρχίας και, ταυτόχρονα, νοσταλγοί του αλήστου μνήμης καθεστώτος, πληθαίνουν σε βαθμό που απαιτείται επαναπροσδιορισμός προηγούμενης ανάρτησης.
Οι πραγματικές προσωπικές ειδήσεις (Απολύεσαι!), η τηλεοπτική σαπουνόπερα και το «μπούχτισμα» από την αδιανόητη τιμωρία των παρανομούντων συσσωρεύει απογοήτευση στην ελληνική κοινωνία.
Μια βόλτα σε καφετέριες και σε καφενεία αρκεί για να πεισθείς για τη φυσική τάση της μάζας προς την ελαφρότητα. Κουβέντες όπως «Ρε μια χούντα μας χρειάζεται!», μπαίνει στα στόματα πολλών συμπολιτών μας. Αποκαρδιωμένοι από μια δημοκρατία που δεν ήρθε ποτέ αλλά έσβησε από νωρίς μέσα σε Αλλαγές και Επανιδρύσεις, ψάχνουν στον καφέ τους (που ενδείκνυται για μεγάλη πολιτική) τη… λύση.Δυστυχώς, οποιασδήποτε πολιτικής καταγωγής (άρα και αποτυχημένης) και να είναι ο συνκαφεδιαζόμενος, εύκολα βλέπεις πρόσφορο το έδαφος του για τους λαϊκούς κόλακες. Δεν είναι τυχαίο ότι της έλευσης του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος των Γερμανών Εργατών, όπως λεγόταν, αλλά και της Καγκελαρίας μετέπειτα, προηγήθηκε η απογοήτευση για τις απώλειες της Γερμανίας με τις οποίες εξήλθε του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου (Συνθήκη Βερσαλλιών), την υψηλή ανεργία, την πτώση της παραγωγής και την πληγή του αγροτικού τομέα. Ενώ όλοι ανέμεναν ότι η πείνα θα έφερνε την κομμουνιστική μερίδα εξουσίας στο προσκήνιο, δεν είχαν υπολογίσει τον Αδόλφο.
Σε έναν παραλληλισμό των καταστάσεων με το σήμερα, αναμφισβήτητα, γινόμαστε μάρτυρες της κατεδάφισης ελευθεριών αλλά και ασυδοσιών, χαμηλή εθνική αυτοεκτίμηση και μια απογοήτευση από «καμένες» & (διε)φθαρμένες κομματικές κλίκες.
Στην χώρα πληθαίνουν τα ιστολόγια (όπως και σε γενικές γραμμές το παρόν) που κραυγάζουν «Να η αλήθεια! Ξυπνήστε!», «Προδοσία!», «Λαϊκή Κυριαρχία!», «Φτώχεια», «Πολιτική Ανυπακοή!», «Επιτέλους Τιμωρία!» κ.λπ.. Λέξεις ηχούν στα αυτιά μας όπως «αριστερές», «αριστερίζουσες», «κομμουνιστικές», «αναρχικές» και άλλες, αναδύονται από τα κείμενα που προτείνουν αφύπνιση.
Παρατηρώντας τα ηλεκτρονικά πρόσωπα που πρωταγωνιστούν συντριπτικά στους ιστοχώρους εκτιμώ ότι προέρχονται από εκείνον τον χώρο που παραδοσιακά το τσουβαλιάζουμε ως Αριστερά. Συζητούν, διαφωνούν, συμφωνούν, προσθέτουν, αφαιρούν & αφαιρούνται.
Δεν ξέρω αν μου γοητεύει τον νου η αριστερή σκέψη, αλλά δεν ακούω από στόματα (πολιτικά & κομματικά) δεξιά της δεξιάς (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) τίποτα σχετικό με τα παραπάνω. Προφανώς, αυτό που κυρίως αναμένεις από εκείνους είναι η άρνηση υπογραφής μιας συνθήκης που καταλύει το Σύνταγμα, παραδίδει την Εθνική Κυριαρχία & δίδει το δικαίωμα στην Τουρκία να… της χρωστάμε. Αλλά αυτό δεν έγινε! Αυτό σημαίνει ανοχή που σύμφωνα και με έναν παλαιότερο λακτιστή είναι ΕΝΟΧΗ.
Μια κατάσταση. Δύο (τουλάχιστον) εκδοχές. Δύο κόσμοι.
Ενώ περιδιαβαίνοντας στο διαδίκτυο βλέπεις σημάδια αφύπνισης, συλλογικότητας & δημοκρατίας, περιδιαβαίνοντας στα καφενεία βλέπεις σημάδια επιστροφής στις ρίζες του ενστίκτου. Σε μια παράδοση εξουσίας πολιτικής λοιμικής.
Είναι γεγονός ότι επιστροφή στο όμοιο, η εχθρότητα προς το άλλο είναι ορμέμφυτη τάση. Προφανώς, το «άλλο» δεν εξαντλείται σε φυλετικούς όρους, άλλα και σε απλά… ιδεολογικούς.
Βέβαια, το 1927 υπήρχε ο κίνδυνος του Κομμουνισμού. Η μεσαία τάξη της Γερμανίας φοβούμενη περαιτέρω κίνηση των συνθηκών ζωής της προς τα στάνταρ της κατώτερης τάξης, ήδη από τις συνέπειες της οικονομικής κατάστασης της Γερμανίας, «είδε» ως καταστροφή την επικράτηση του προλεταριάτου. Μια παραδοχή της εξίσωσης και της τελικής απώλειας των προνομίων της. Έτσι, κινήθηκε προς τον λαϊκισμό του Χίτλερ, τις φανφάρες της τέλειας φυλής, τον εθνικισμό και τον εργατικό σοσιαλισμό τύπου Ράιχ. Εδώ, μάλιστα, να προσθέσουμε ότι η μεσαία τάξη πίστευε ότι οι 5.000.000 άνεργοι επέλεγαν να μην δουλεύουν, ενώ την ίδια ώρα οι άνεργοι ένιωθαν χωρίς κάποιον να τους στηρίζει.
Στη σημερινή κατάσταση δεν υφίσταται ο κίνδυνος του Κομμουνισμού. Παραμένει, όμως, υπαρκτός και ευρωπαϊκά αναδυόμενος ο εθνικισμός.
Απλά και λαϊκά: Συζητήσεις όπως «επί Χούντας τουλάχιστον δεν πεινούσαμε» μπαίνουν στο στόμα αυτών που θέλουν να το ανοίγουν για να τρώνε… και όχι να μιλάνε με αυτό. Δεν τους αφορά ο 4πλασιασμός του δημόσιου χρέους. Ξεχνούν τα θαλασσοδάνεια που έφτιαξαν την ελίτ της δικτατορίας, την αθρόα αστικοποίηση κ.λπ..
Πάνω από όλα, όμως, ξεχνούν ότι η πρώτη ανθρώπινη ανάγκη του ανθρώπινου είδους, μετά τις βιοποριστικές, είναι η ΕΚΦΡΑΣΗ. Και η ανάγκη αυτή προϋποθέτει ελευθερία. Μια έννοια για την οποία έχει χυθεί πολύ αίμα και μελάνι.
Σε αυτήν τη χρονική στιγμή θα βρει ο καιροσκόπος Γ. Καταφερτζής τη σχισμή στο βιβλίο της Ιστορίας για να τρουπώσει. Να στείλει στη Γυάρο τη λογική και τη δημοκρατία που η Ελληνική Δημοκρατία δεν είχε ποτέ, δίνοντας δίκιο στα παραπάνω, γεμάτα νοσταλγία, στόματα να λεν «Και τώρα που μιλάς; Ποιός σε ακούει;»…
Η Δημοκρατία θέλει τον πολίτη της κι αυτό συνεπάγεται το άχθος της υπευθυνότητας για την διαμόρφωση της πρότασης και την διατύπωση της άποψης αλλά και την υπομονή για να ακούσει κάποιος την άποψη του άλλου να παρουσιάζεται ολοκληρωμένη και αφού την καταλάβει να την κρίνει χωρίς χαρακτηρισμούς και συνθηματολογίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Χούντα το 1967 επικράτησε διότι πρακτικά δεν βρήκε αντίσταση σε ένα λαό ταλαιπωρημένο ανάμεσα στην βίαιης κρατικής πολιτικής και στην αδύναμη, φλύαρη και αναξιόπιστη αντιπολίτευση όλου του προοδευτικού φάσματος.
Καθώς ‘τα καλύτερα παιδιά είχαν αρχίσει να κουράζονται και να πηγαίνουν σπίτι’, οι καρικατούρες με τις στολές αν μη τι άλλο είχαν πλάκα κι έλεγαν κι έκαναν με τουπέ χακένιο όσα οι άλλοι, οι ‘πολιτικοί’, έλεγαν στα κοκτέιλ τους.
Στην χώρα μας οι φασιστικού τύπου (και ολοκληρωτικού εν γένει) απόψεις και πολιτικές προτάσεις ποτέ δεν βρήκαν γόνιμο έδαφος. Έμειναν πάντα περιθώριο. Βάναυσο και γελοίο, κράτος ή παρακράτος αλλά όχι μόνο δεν είχαν την επιδοκιμασία των πολιτών αλλά προκαλούσαν την διακριτική απομυθοποίηση και θυμηδία.
συνεχίζω . . . )
(και τελειώνω . . . )
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνο που με ανησυχεί σήμερα, δεν είναι το ‘ρε μια χούντα μας χρειάζεται’ εφόσον με τέτοιου τύπου εκφράσεις διατυπώνεται το αίτημα για λογική και εφαρμογή του δικαίου -διότι ουσιαστικά, περί αυτού πρόκειται και όχι για ολοκληρωμένη ολοκληρωτική, ξενοφοβική και ρατσιστική άποψη.
Με ανησυχεί και ενίοτε με απογοητεύει το γεγονός ότι αυτός που επιδεικτικά παρατηρεί την έλλειψη της σιδηράς γροθιάς του κράτους για την επιβολή των νόμων είναι εκείνος που ανάβει τσιγάρο κάτω από το απαγορευτικό σήμα για το κάπνισμα, περνάει με βαθύ πορτοκαλί σχεδόν κόκκινο φανάρι, πετάει το τενεκεδάκι της μπύρας που μόλις άδειασε από το παράθυρο του αυτοκινήτου τραγουδώντας δυνατά νταλκαδιάρικα κι άμα λάχει, ανέραστος κι στερημένος, χουφτώνει την πιτσιρίκα διότι αυτή, ‘το ξέκωλο’ τον προκάλεσε κι αν είναι ‘προοδευτικός’ κάνει με το παραμικρό κι άσχετο απεργία χωρίς να ξέρει ακριβώς τους στόχους και τα σπάει γιατί είναι ‘ενάντια στο σύστημα’.
Με προβληματίζει, τέλος, το γεγονός ότι καθώς τα χρόνια με βαραίνουν, αν και αναγνωρίζω τον συμπολίτη μου σε κάθε τέτοια φάτσα ελληναρά και τουρκοφάγο, όλο και πιο πολύ δεν έχω υπομονή να τον ακούω και να συζητήσω καλοπροαίρετα μαζί του για να αναδείξω τα κοινά μας προβλήματα κλπ., κλπ., αλλά χαμογελώ συγκαταβατικά και φεύγω αφήνοντας εκείνον τον ταλαίπωρο βλάκα να μου φωνάζει ‘άκου και τούτο, ...’ και ‘που πας; δεν τελείωσα’ αλλά έχω τελειώσει προ πολλού εγώ.
Αυτό που εσένα Ερμόλαε, με τα αριστουργηματικά σχόλια, σε ανησυχεί και απογοητεύει είναι αυτό που εμένα με φοβίζει. Ίσως επειδή έχω τα χρόνια μπροστά μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλοκληρωτικό καθεστώς είναι και το καθεστώς που σου επιβάλλει χωρίς να κληθείς σε ακρόαση. Έστω και σε απολογία… Από αυτήν την πλευρά η «δημοκρατία» μας πάσχει.
Το χειρότερο χαρακτηριστικό των προσώπων που ανέφερες Ερμόλαε είναι το ότι θεωρούν ότι τα ξέρουν όλα. Μπορεί κάποιος πολλές φορές να κάνει ότι τα ξέρει όλα (όπως ένας μπλόγκερ της συμφοράς ως ο GMT), αλλά αυτό δεν κόβει το συνήθειο να ακούς. Να αποδέχεσαι το σωστότερο που τυγχάνει να είναι άποψη του άλλου.
Αυτό το αμνοερίφιο που περιμένει να πεθάνει, δυστυχώς, δεν ακούει. Δεν πείθει και δεν πείθεται. Δεν σε αλλάζει και δεν αλλάζει. Αλλά αυτός ο τουρκοφάγος- βούτυρο των ΜΜΕ σου ορίζει τη ζωή. Και όχι ο Πάνκαλλος…
Θα πω κι άλλα πιο αργά.
Δεν ξέρω αν αυτοί που συχνάζουν στους ιστοχώρους είναι αριστεροί... ξέρω μόνο πως έχουν "φλόγα" μέσα τους...! Όταν ένας άνθρωπος δεν αντιδρά σ'αυτά που τον ενοχλούν... είναι σα νεκρός! Αν δε διεκδικήσει ο καθένας μας αυτό που θέλει... μάλλον δε θα το κάνει κανένας για μας!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα πρέπει να χουμε στο νου μας πάντα... ότι θα πρέπει να προσέχουμε πως συνηθίζουμε τους άλλους! Δηλαδή η συμπεριφορά μας θα πρέπει να είναι τέτοια ώστε να χουν στο νου τους ότι ανά πάσα στιγμή μπορούμε να ορθώσουμε ανάστημα!!! Αν τους συνηθίσουμε να σκύβουμε το κεφάλι εκείνοι θα μας φέρονται σαν να είμαστε άβουλα όντα και εμείς θα μάθουμε να λειτουργούμε τελικά σαν τέτοια.
Όσο για το διαδίκτυο και το καφενείο νομίζω ο΄τι και τα δύο αντιπροσωπεύουν όλους μας... αλλά σε διαφορετικές στιγμές... δηλαδή όταν έχουμε τα κέφια μας και αντοχές να αντισταθούμε το εκφράζουμε στο διαδίκτυο, ενώ όταν έχουμε τις μαύρες μας και μετά από κάνα δυό τσίπουρα στο καφενείο βγάζουμε τον καημό μας!!! Το διαδίκτυο και το καφενείο, αθροιστικά δείχνουν το ποιες είναι οι απόψεις μας! Δεν είναι διαφορετικοί κόσμοι!