Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Ένστικτο και ανάγκη...

Μια χρονιά και μια περίοδος εορτών τελείωσαν έχοντας αφήσει τα σημάδια του φόρτου που βιώσαμε. Φόρτος συναισθηματικός στις περισσότερες μορφές του. Φόρτος εργασιακός στις περισσότερες μορφές του. Τελευταία δε, και γαστρικός φόρτος…

Σαν ευχετήριο λάκτισμα του GMT θέλω να θυμίσω κάτι παρήγορο σε ό,τι μας δυσαρεστεί και, ενδεχομένως, μας φοβίζει αλλά και κάτι ευχάριστο για κάθε μια ευτυχή μας στιγμή.

Δεν είμαστε μόνοι!

Ζούμε μέσα σε κοινωνικές ομάδες, σε κοινωνικά κύτταρα που αποτελούν μέρος της ολότητας της ανθρώπινης παρουσίας στα γήινα χώματα. Η ποσόστωση με την οποία κατανέμουμε τον τρόπο σκέψης μας και τη ζωής μας ανάμεσα στον ατομικισμό και στο ομαδικό αλλάζει από εποχή σε εποχή και από άνθρωπο σε άνθρωπο.

Αναμφισβήτητα, η εποχή που ζούμε τώρα, ή έχουμε ζήσει μέχρι τώρα, έχει δέσει το πόδι της με τη σιδερένια μπάλα του ατομικισμού.

Μια γνωστή αρχιτέκτονας της Θήβας μιλώντας σχετικά με το κτίριο του Μουσείου Θηβών...

...τού απέδωσε έντονη Κυβική Εσωστρέφεια. Προφανώς σκόνταψα όταν το άκουσα μη αντιλαμβανόμενος τι ακριβώς είπε ο στόμας της. Αυτό που προκάλεσε όμως η φράση της αυτή ήταν να αναρωτηθούμε στην παρέα εκείνη για το εάν κάθε σπίτι έχει αποκτήσει αυτήν την Εσωστρέφεια που το Μουσείο της Θήβας αναδύει σύμφωνα με τα λεγόμενά της. Μπορεί για ένα μουσείο η… Κυβική Εσωστρέφεια να του προσδίδει το απαραίτητο ειδικό βάρος που πρέπει ώστε να είναι ανάλογο με το βαρυσήμαντο του περιεχομένου των κτιρίων αυτής της κατηγορίας, αλλά για ένα σπίτι αυτή η “εσωστρέφεια” οδηγεί σε κοινωνικά και ατομικά αδιέξοδα ή όχι;

Για κάποιο λόγο όλοι θεωρήσαμε δεδομένη την καταφατική απάντηση του αν ο ατομικισμός οδηγεί σε κοινωνικά αδιέξοδα και προχωρήσαμε σε παραδείγματα από την καθημερινή μας ζωή, που προσφέρονται σαν θεμέλια για την απάντησή μας.

Μπορεί κανείς να πει ότι έχουμε περάσει σε μια μετα-φάση στον ατομικισμό μας.

Παραδείγματα:
  • Στην Αμερικάνικη κοινωνία που ένα σοβαρό τμήμα της δεν θέλει να δώσει ούτε ένα cent για τους ανασφάλιστους, και ουσιαστικά χωρίς περίθαλψη, συμπολίτες της. Αντίδραση που σαν είδηση προς τη με πιο αναπτυγμένο κοινωνικό αίσθημα Ευρώπη φαντάζει πρωταπριλιάτικο ρεπορτάζ.
  • Η αντίδραση προς τους συνενωτικούς Δήμους. Διοικητικές μονάδες δυναμικότητας 1.100 κατοίκων είναι αδύναμες να προσφέρουν το παραμικρό για τον τόπο. Αλλά μέσα στον τοπικισμό μας έχουμε απωλέσει (μεταξύ των άλλων) τον στόχο που εξυπηρετούν οι ΟΤΑ.
  • Μάλιστα κάναμε ένα βήμα παραπάνω, περνώντας σε αυτήν τη μετα-φάση. Δεν μπορούσαμε να έχουμε κάδους σκουπιδιών ανά γειτονιά. Γιατί να έχω εγώ τον κάδο μπροστά στο σπίτι μου; Έχω και 17 ψήφους. (Την άλλη μέρα ως δια μαγείας  αλλού ο κάδος). Δεν το έκανα εγώ! Περάσαμε, λοιπόν, στο να έχει κάθε σπίτι τον δικό του κάδο. 

    Αυτό μπορεί να είναι πιο πρακτικό ή πιο εξυπηρετικό. Δεν θα κρίνω αυτό επί του παρόντος, αλλά, τουλάχιστον, δείχνει τη διάθεση να αποκλειστούμε ως κύτταρα κοινωνικά από την περιοχή στον Δήμο, από τον Δήμο στο χωρίο μας και από το χωριό μας στο… σπίτι μας και την αυλή μας.
  • Σε άλλο επίπεδο, η καταναλωτική ευημερία έριξε το πέπλο της αδιαφορίας για τα προβλήματα του διπλανού. Όσο και να είναι φυσιολογικό αυτό είναι παράλληλα παραδεκτό ότι έκανε εύφορο το έδαφος για να ανθίσει το «διαίρει και βασίλευε» που έχουν ως προμετωπίδα οι κυβερνήσεις στην δέσμη των πολιτικών για εφαρμογή διαρθρωτικών μέτρων πετυχαίνοντας  οι κοινωνικές ομάδες να καταναλίσκουν την ενέργειά τους μεταξύ τους και όχι προς τα πάνω.
Μια συζήτηση τόσο ενδιαφέρουσα απαιτεί να περάσεις από τον καφέ στο ποτό μιας και η ώρα πέρασε (το φαγητό δεν το σκέφτηκε κανείς λόγω… φόρτου). Αφού δικαιολογούσαμε έτσι το τραπέζι περάσαμε στο επόμενο ερώτημα που ήταν να διερευνήσουμε ποια είναι η ενστικτώδης αντίδραση του ατόμου κάτω από πολεμικές συνθήκες όπως αυτές μιας ουσιαστικής και υπαρκτής κρίσης και όχι μιας τηλεοπτικής.


Όλοι προσδιορίσαμε ως πρώτη αντίδραση του ανθρώπου την εσωστρέφεια ως εκτέλεση της ορμέμφυτης ανάγκης για επιβίωση. Μια ανάγκη που κάνει τον μέσο πολίτη να προσδιορίσει τον προσωπικό βαθμό ασφάλειας που μπορεί να εξασφαλίσει.

Όταν, όμως, προσδιορίσει τη νέα θέση του στο νέο περιβάλλον (έστω και αν αυτό είναι η παραδοχή της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας) περνάει στο συλλογικό. Είναι και αυτό εκδήλωση της ανάγκης για αυτοσυντήρηση, που όταν αυτή αμφισβητείται, τότε το άτομο γίνεται πολίτης και ο πολίτης άνθρωπος.

Συζητώντας για αυτό θυμήθηκα μια σκηνή στο νησί που υπηρέτησα ως φαντάρος. Έπρεπε λοιπόν να πάμε στο εστιατόριο της μονάδας για φαγητό το οποίο ήταν 1 χιλιόμετρο μακριά από τους θαλάμους και προς τη θάλασσα. Με τον αέρα αντίθετα στα 14 μποφόρ είχαμε δύο επιλογές. Είτε θα πας μόνος σου και για να το πετύχεις πρέπει απλά να… συρθείς στην άσφαλτο, είτε θα πιαστείς αγκαζέ, όπως λέμε, και θα βαδίσεις ρυθμικά γυρμένος προς τα μπρος. Επιλέξαμε το δεύτερο και πετύχαμε. Συνεργαστήκαμε και φάγαμε. Φακές.

Παρατηρείται, λοιπόν, η μεταστροφή στη συλλογική δράση ως απάντηση στο επιθετικό των εξελίξεων. Αναδεικνύεται, δηλαδή, το πρόθεμα συν- στο λεξιλόγιό μας. Συνεργασία, συντονισμός, συμπολίτης, σύλλογος, συνέλευση, συνεταιρισμός, συμμετοχή είναι κάποιες από αυτές. Βέβαια, πάντα θα υπάρχει ο μαυραγορίτης να μας θυμίζει τη «συναλλαγή».

Μας πώς ικανοποιεί το αίσθημα της επιβίωσης η συλλογικότητα; Ίσως προσφέρει πεδίο δόξης λαμπρό για την ανάπτυξη μηχανισμών που θα δώσουν μορφή στο επιθυμητό. Θα δώσουν σχήμα και υπόσταση στο καινούργιο. Και αυτό γιατί είναι μάταιο να μοχθήσεις για κάτι που είχες αν το τελευταίο είναι η αιτία που σε οδήγησε σε αυτό που τώρα ποθείς να αποφύγεις. Δηλαδή δημιουργείς έναν ατέρμων βρόγχο στον αλγόριθμο της ζωής σου.

Επιθυμώντας δηλαδή την επιστροφή στο παλιό είναι λες και δημιουργείς τις κατάλληλες προϋποθέσεις ώστε εσύ ή οι απόγονοί σου να βιώσουν και αυτοί το αίσθημα της υποταγής στο παράλογο, το ανυπόστατο, το αόρατο με τρόπο εξευτελιστικό και αντικοινωνικό.

Μηχανισμοί είναι και τα blogs. Ένας από αυτούς. Διαχέουν τις απόψεις. Αλλά όπως καθετί πρέπει και αυτό να είναι ένα από τα βήματα. Στο κάτω- κάτω, βέβαια, ακόμη και το πιο μεγάλο ταξίδι ξεκινά με ένα απλό βήμα.

7 σχόλια:

  1. "Επιθυμώντας δηλαδή την επιστροφή στο παλιό είναι λες και δημιουργείς τις κατάλληλες προϋποθέσεις εσύ ή οι απόγονοί σου να βιώσουν και αυτοί το αίσθημα της υποταγής στο παράλογο, το ανυπόστατο, το αόρατο με τρόπο εξευτελιστικό και αντικοινωνικό."
    Κατά τη διάρκεια της εξέλιξης υπάρχουν ημερομηνίες σταθμοί. Σ΄ αυτές συνήθως παίρνονται αποφάσεις για τη συνέχεια. Έτσι γράφεται η ιστορία.
    π.χ Αν στις εκλογές του 1920 κέρδιζε ο Βενιζέλος η πορεία της Ελλάδος θα ήταν διαφορετική.
    Αν ο εμφύλιος είχε άλλον νικητή επίσης η πορεία θα ήταν διαφορετική. Άρα εξαρτάται από το που θέλουμε να επιστρέψουμε. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η επανεκκίνηση θα μας οδηγήσει στο ίδιο αποτέλεσμα.
    Καμιά φορά, όταν προσπαθούμε να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα μίας έρευνας-μελέτης-εργασίας και οδηγούμαστε σε αδιέξοδο, επιστρέφουμε στα σημεία απ' όπου μπορούμε να συνεχίσουμε διαφορετικά.
    Πάω λοιπόν και στην προσωπική μου άποψη για το σήμερα. Ένα τέτοιο σημείο το οποίο θα μπορούσε να αλλάξει την πορεία της χώρας, ήταν η μη υπογραφή του μνημονίου. Το προηγούμενο ήταν η μη είσοδος της Ελλάδος στο ευρώ. Το προηγούμενο ήταν η οικουμενική του '89. Και πάει λέγοντας. Δεν ξέρω αν το αποτέλεσμα θα ήταν καλύτερο ή όχι, σίγουρα όμως διαφορετικό.
    Τέλος, αν συμφωνείτε με αυτήν την άποψη σε ποια περίοδο της σύγχρονης πολιτικής ιστορίας μας θα θέλατε να βρεθούμε. (Σύγχρονη εννοώ από το 1821 έως σήμερα);

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλή χρονιά GMT

    Η συλλογικότητα είναι δύναμη δημιουργίας (πολίτες με κοινή άποψη και στόχο) αλλά μπορεί να γίνει (ως μάζα) και τυφλή καταστροφική δύναμη. Θεωρώ ότι μας ενδιαφέρει το πρώτο και αυτό τον σκοπό εξυπηρετεί η συμμετοχή στην συζήτηση, σε κάθε συζήτηση αλλά με προϋποθέσεις αναζήτησης και όχι πειθούς με το ζόρι.

    Το ενδιαφέρον στην εποχή μας είναι ότι η ενημέρωση - συζήτηση έχει χαρακτηριστικά σχεδόν καταναλωτικού προϊόντος: πλησμονή τόπων και απόψεων που δυσκολεύει την επιλογή. Μπορεί καθένας να φτιάξει ιστότοπο και να γράφει την άποψη του, επωνύμως η ανωνύμως, αλλά ακόμα δεν έχει βρεθεί τρόπος όλα τούτα να συντονιστούν και να διαμορφωθεί πολιτικός λόγος που με την σειρά του οδηγεί σε αποφάσεις και στην εφαρμογή τους.

    Μερικές φορές έχει γίνει -τότε που με τα μηνύματα των κινητών τηλεφώνων μαζεύτηκαν πολίτες στην πλατεία Συντάγματος, στην Αθήνα, για να διαμαρτυρηθούν για την οικολογική καταστροφή με τις πυρκαγιές αλλά τίποτα νέο -ως πολιτικός οργανισμός- δεν έχει φανεί.

    Έτσι συζητάμε και στο δημόσιο χώρο όπως ακριβώς στην διάρκεια των φιλικών γευμάτων και δείπνων: γενικολογώντας και καταδικάζοντας την ‘κακή κατάσταση’ και τις ‘λάθος αποφάσεις’ των ηγεμόνων. Ακόμα και η γνωστή από το παρελθόν φράση ‘ρε με κάνεις εμένα πρωθυπουργό και σου λέω εγώ’ δεν χρησιμοποιείται τόσο συχνά πλέον. Συνειδητοποιώντας την αδυναμία μας γινόμαστε όλοι κυνικοί και αδιάφοροι ίσως και μοιρολάτρες. Τα ‘ρε δεν αλλάζει ο Έλληνας’ ως επακόλουθο του ‘όλοι μαζί τα φάγαμε’ και άλλα τέτοια είναι ο κυρίαρχος ‘πολιτικός’ λόγος.

    Στο πλαίσιο αυτό συζητήσεις σε κοινότητες ψηφιακές -όπως η παρούσα- αλλά κυρίως μικρές, απλές δραστηριότητες εθελοντικής προσφοράς στην κοινωνία που ζούμε και εργαζόμαστε ίσως είναι καλή αφορμή για πολιτική ενεργοποίηση μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Καλή χρονιά και σε σένα dp,

    Ο υποθετικός λόγος στην ιστορία και στην ζωή του κάθε ανθρώπου δεν έχει νόημα. Η μόνη χρησιμότητα του ίσως είναι στην διατύπωση προτάσεων εργασίας αλλά για συμπεράσματα του παρόντος και κυρίως του μέλλοντος μας.

    Αν δεν παντρευόμουν την Χριστίνα και παντρευόμουν την Μαρία, πολλά πράγματα ίσως θα ήταν διαφορετικά στην ζωή μου αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία αφού σε τίποτα δεν τροποποιεί την πορεία της ζωής μου έως σήμερα. Μπορεί όμως η εξέταση της ως σήμερα εμπειρία της διαβίωσής μου με την Χριστίνα να με οδηγήσει σε συμπεράσματα για τον εαυτό μου και ίσως με βοηθήσει σε αποφάσεις για το μέλλον μου. Δηλαδή μπορεί να μην χρειαστεί να απαλλαγώ από την Χριστίνα (κίνηση με ιδιαίτερη πολυπλοκότητα πλέον αφού επιπλέον μάλλον και η Μαρία έχει ήδη επιλέξει άλλον δρόμο στην ζωή της) αλλά να διαμορφώσω έτσι την σχέση μου μαζί της που να έχει ενδιαφέρον η ζωή μας από εδώ και μπρος. Άλλωστε είναι πολύ πιθανόν και με την Μαρία να είχα πορευτεί πάλι σε ανάλογη κατάσταση να έφτανα.

    Το διαολεμένο βέλος του χρόνου διαπερνάει ασταμάτητα και αδίστακτα τις ζωές των ανθρώπων και των πολιτειών τους και δεν περιμένει.

    Για την Πολιτεία τον ρόλο αυτό (της εξέτασης και αναθεώρησης της πορείας) παίζει η Ιστορία. Η εξαγωγή συμπερασμάτων με σχεδόν διαχρονική ισχύ, έχει μεγάλη σημασία για κάθε στιγμή του πολιτικού μας βίου. Να μερικά: η λήψη αποφάσεων με βάση τα πραγματικά δεδομένα και όχι με εκείνα που θα θέλαμε να ισχύουν, η ενημέρωση των πολιτών και η πρόκληση συζήτησης με απώτερο στόχο την δέσμευσή τους στην υλοποίηση των αποφάσεων, ο έλεγχος της εφαρμογής των αποφάσεων και ο απολογισμός εκείνων που ανέλαβαν να τις υλοποιήσουν,

    Στις ιστορικές στιγμές που ανέφερες dp, διαπιστώνω ότι τίποτα από όλα αυτά δεν ίσχυσε. Η εξουσία συμπεριφέρθηκε ωσάν χαρισματική οντότητα, ως ‘πεφωτισμένη ηγεσία’ που πρέπει να διαχειριστεί αδαείς ‘κοπρίτες’ ψηφοφόρους και ρουσφετοδίατους. Το σώμα της Πολιτείας δε (εξουσία και ακόλουθοι), συμπεριφέρθηκε σαν να μην υπάρχει συνέχεια οπότε ο κάθε φορά κάτοχος της εξουσίας (κόμμα και ψηφοφόροι του) διαχειρίζεται αυτή και τις μοίρες μας με το δικό του προσωπικό (κομματικό) και πολλάκις ανομολόγητο κριτήριο.

    Τέλος ο ‘λαός’, ο λεγόμενος ‘ανώνυμος πολίτης’ βολεύτηκε συχνά στις ημι-λύσεις και στο ‘προσωρινό’ -που τις καταδίκαζε και τις απέρριπτε αλλά ‘τι να κάνει;’- και μόνο σε οριακές για την ζωή του καταστάσεις βρήκε μέσα του εκείνα του ψήγματα προσωπικής αξιοπρέπειας που τον οδήγησαν στο μεγαλείο. Διότι σε τελευταία ανάλυση είναι απολύτως προσωπική επιλογή η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο που δημιουργεί ανάταση και όχι η προσφορά ως υπακοή σε διαταγές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Όταν μία παρτίδα είναι σε εξέλιξη τότε οι υποθέσεις έχουν νόημα. Είναι αυτές που καθορίζουν την τακτική-στρατηγική. Αν η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή κρίνει ότι ο δρόμος που διάλεξε δεν οδηγεί σε λύση του προβλήματος, μπορεί να αλλάξει την τακτική της. Όλα αυτά μπορεί να τα κάνει τώρα γιατί η παρτίδα είναι σε εξέλιξη. π.χ 1) Αν αύριο κηρύξει πτώχευση και βγει από το ευρώ, μεθαύριο δεν θα μπορεί να ξαναμπεί. Όπως επίσης αν 2) δεν κηρύξει πτώχευση και δανειστεί το 2013 άλλα 150 δις, για να εξυπηρετήσει το χρέος, με ανάλογο επιτόκιο των 110 δις τότε δεν θα μπορεί να πτωχεύσει χωρίς να παραδώσει την εθνική κυριαρχία. 3)... , 4)... και πολλά ακόμα σενάρια. Αυτή τη στιγμή λοιπόν, αν δεχτούμε ότι η κυβέρνηση εργάζεται για το καλό της πατρίδας μας, οι κυβερνώντες ερευνούν όλα τα πιθανά σενάρια για να οδηγήσουν τη χώρα όσο καλύτερα μπορούν.
    Με λίγα λόγια συμφωνώ μαζί σου Ερμόλαε για τις ανόητες υποθέσεις όπως αυτή που διατύπωσα στο παραπάνω σχόλιο. Όμως κάποιες άλλες υποθέσεις πρέπει οπωσδήποτε να γίνουν, με γνώμονα τα μέχρι τώρα αποτελέσματα, σε όλους τους τομείς που θέλουμε να γίνουν αλλαγές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπητέ dp,

    Σε καμία περίπτωση δεν ήταν ανόητες οι υποθέσεις σου για ιστορικέ στιγμές. Έχουν νόημα εφόσον αποβλέπουν στην εξαγωγή συμπερασμάτων για αποφάσεις σήμερα που οδηγούν κάπου αύριο. Διαφωνώ σφόδρα με εκείνους που αναλώνονται στο ‘ξαναγράψιμο’ της ιστορίας με υποθέσεις που οδηγούν τελικά σε μια αποδοχή της σημερινής κατάστασης ως το βέλτιστο ενδεχόμενο. Οπότε, το ερώτημα ‘Εδώ που φτάσαμε τι να κάνουμε τώρα;’ είναι συνήθως η επωδός που οδηγεί στην απάντηση ότι ‘αυτό που κάνουμε είναι το καλύτερο’. Για αυτό και σπανίως υπάρχει απολογισμός και αυτοκριτική στο σύγχρονο πολιτικό λόγο.

    Ο μηχανισμός λήψης αποφάσεων δια της διαμόρφωσης και ανάλυσης σεναρίων (δηλαδή πιθανών ενδεχόμενων) έχουν επίσης σημασία, για να προετοιμάσουν τους εμπλεκόμενους (και δεν είναι μόνο οι κυβερνώντες αυτοί, αλλά και εμείς στην κλίμακα που μας αφορά) στην διαχείριση των πόρων που διαθέτουν αλλά και για να διαμορφώσουν την στρατηγική τους.

    Τα σενάρια που αναφέρεις είναι πράγματι λογικά αλλά στηρίζονται στην υπόθεση ότι ‘η κυβέρνηση εργάζεται για το καλό της πατρίδας μας’. Πιστεύω ότι κάθε κυβερνών τα τελευταία χρόνια ασκεί πολιτική απλής διαχείρισης της διαμορφωμένης κατάστασης χωρίς έμπνευση και σχέδιο για ανάπτυξη και με χρονικό ορίζοντα τις επόμενες εκλογές. Ο χρόνος δηλαδή περιορίζεται σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια. Μα και η πιο απλή επένδυση για να δώσει δείγματα της απόδοσής της χρειάζεται τουλάχιστον τρία χρόνια. Πως είναι δυνατό να διακηρύσσονται μακρόπνοα σχέδια και στρατηγικές χωρίς ειλικρινή συναίνεση και των άλλων πολιτικών δυνάμεων;

    Σκληρή η διαπίστωση αυτή αλλά πολύ ρεαλιστική και δεν αποβλέπει στην μοιρολατρική αποδοχή της κατάστασης αλλά στην ενεργητική παρέμβαση μας στο να κατανοήσουμε τι συμβαίνει και για να ετοιμάσουμε τα δικά μας σενάρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλημέρα & Καλή Χρονιά σε όλους...

    Σας ευχαριστώ για τα ενδιαφέροντα μηνύματά σας. Έχω την εντύπωση ότι ανοίξατε τη χρονιά με σχόλια που θέτουν προβληματισμούς και για άλλες αναρτήσεις.

    @dp

    Δυστυχώς, δεν μπορώ να μπω στη λογική των υποθέσεων καθώς δεν έχω άρτια γνώση της νεοελληνικής Ιστορίας και ξέρω ότι θα ήταν μια ευχάριστη συζήτηση να κάνουμε τα δικά μας σενάρια σε άλλη ανάρτηση.

    Στο χωρίο που παραθέτεις αναλογίζομαι εάν επιστρέφοντας σε ρότα ανάπτυξης με μέσα τους όρους που μας οδήγησαν εδώ (σε οικονομικό και περιβαλλοντικό επίπεδο) όπως η κατανάλωση, η με κάθε θυσία αύξηση της παραγωγής, δίνουμε φόρα στο φαύλο ρέθι. Στα οικονομικά λέγεται Οικονομικός Κύκλος.

    Θα συμφωνήσω ότι η παρτίδα είναι σε εξέλιξη και, όπως έχει ξαναειπωθεί, η σελίδα γυρίζει. Το θέμα είναι το προς τα πού. Και το πώς. Ως κοινωνία πρέπει να δημιουργήσουμε έναν κοινωνικό στόχο. Και αυτό προφανώς να μην μείνει σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά σε καθαρά πρακτικό, καθώς μιλάμε για τις ζωές μας και όχι για ελοχίμ.

    Φοβάμαι όμως ότι πρέπει να δοθεί χώρος στις Αξίες σε όλα τα επίπεδα κοινωνικής δραστηριότητας, καθώς κάθε μέρα γινόμαστε μάρτυρες της Κρίσης Αξιών της Ελληνικής Κοινωνίας. Εδώ παίζοντας με το πρώτο σχόλιό σου, θα έλεγα ότι η ραγιάδικη «υποδούλωση» στα δανεικά και στους κουτόφραγκους που μας τα χορηγούσαν είναι χαρακτηριστικό από τη γέννηση του Ελληνικού κρατιδίου. Έγιναν πολλά από τότε, αλλά αυτό που δεν άλλαξε είναι ότι το δεδομένο πατρονάρισμα από μια Μεγάλη Δύναμη χρησιμοποίησε τους καιροσκόπους εις βάρος της επένδυσης και της προόδου. Και γι’ αυτό ταινίες περασμένων δεκαετιών ή ποιήματα των αρχών του αιώνα θα μπορούσαν να είναι καλλιτεχνήματα συγχρόνων, μιας και οι ομοιότητες είναι εκπληκτικές.

    @Έρμε

    Οι ατάκες που αναφέρεις και η πορεία των σκέψεων αντικατοπτρίζει μια μέση συνομιλία ή σκέψη ενός σύγχρονου. Αναρωτιέμαι, όμως, πως να μπει σε διαδικασία απολογισμού και ανοιχτής αυτοκριτικής... ο κρινόμενος τη στιγμή που το σύστημα προχωρά με την πλήρη απουσία απολογισμού και κριτικής του κριτή προς τον κρινόμενο. Τα κριτήρια δηλαδή επιλογής ψήφου ή δραστηριοποίησης ήταν άλλα από την ουσία της διαδικασίας.

    Επίσης, η ημιμάθεια και η σκόπιμη θολούρα για την πραγματικότητα οδηγούν στο συμπέρασμα «αυτό που κάνουμε είναι το καλύτερο». Διότι το σκοτάδι φοβάται το παιδί.

    Όσον αφορά στην τελευταία σου σκέψη, είναι ενδιαφέρον το ότι η πρώτη δημόσια ομιλία του Ντασιώτη δεν κινήθηκε στα «θα» και σε γενικόλογες τυποποιημένες φράσεις πολιτικάντη. Και το ερώτημα ενός καλοπροαίρετου: «Πώς μπορεί να συνδυαστεί πολιτκή έργων πνοής (άρα και μακροπρόθεσμων) με έργα ψηφοθηρίας (και άρα βραχυπρόθεσμα και στοχευμένα);»

    Κατά τη γνώμη μου πρέπει μια διοικητική αρχή να απαλλαγεί από τα δεύτερα. Να λύσει τα χέρια της από τα δεσμά του συστήματος. Και ας πάει σπίτι της μετά. Θα είμαστε ευγνώμονες. Και δεν ξέρω αν θα τους αφήσουμε να πάνε κιόλας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Κλήση για Heatman, ΦΙΡΜΑ, db...

    Πού είστε συνβαλκάνιοι;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλώ στην έκφραση της γνώμη σας με κόσμιο και μη προσβλητικό τρόπο. Το περιεχόμενο των σχολίων θα κριθεί ως προς την προσβολή ηθών και προσωπικοτήτων και ενδεχομένως να διαγραφεί. Ο Admin δεν φέρει καμία ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων.