Μόνη μου πατρίδα είναι η ελπίδα…

Ποια ελπίδα τρέφει ο αγανακτισμένος; Εξαντλείται άραγε η ευθύνη για τη φθορά στους 1000 που μας κυβέρνησαν τα τελευταία 35 χρόνια; Ή μήπως εντοπίζεται μόνο στα 50 μέλη βουλευτικών οικογενειών των οποίων η δημοκρατική εκλογή έχει περάσει στα χρωμοσώματά τους με κληρονομικότητα που δεν μεταπηδά γενιά. Μιας συνεχής αλυσίδα. Δεν βαριέσαι! Άλλοι παίρνουν την ταβέρνα του πατέρα τους ή το κομμωτήριο της μαμάς. Αυτά τα παιδιά παίρνουν τις τύχες μας. Στο κάτω-κάτω οι βουλευτές είναι σαν τα απορρυπαντικά: «Αυτόν ξέρω, αυτόν εμπιστεύομαι!»…

Αν εντοπίζεται στους παραπάνω, τότε το αίτημα θα αποτύχει.

Σύμφωνα με τα 3 κριτήρια που ορίζουν ένα χρέος επαχθές, αμφιβάλλω αν μεγάλο ποσοστό του άχθους που έχει να σηκώσει η ελληνική κοινωνία ανήκει σε αυτήν την κατηγορία και, άρα, είναι και αμφισβητήσιμο. Και αυτό γιατί το «μαζί τα φάγαμε» είναι καθόλα ορθό. Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο. Λίγοι καθόλου.

Ηθικά και οικονομικά διεφθαρμένοι. Κρεατοσακούλες κατανάλωσης με δικαίωμα ψήφου. «Το ψηφοδέλτιο είναι στο βάθος δεξιά, δίπλα στα τυριά». Εγκέφαλοι μηχανικά υποστηριζόμενοι από τα δελτία των 8. Σε καταστολή.

-          Μαμά, θέλω ένα ποτήρι νερό.

-          Μην ανησυχείς παιδί μου. Κάποιον γνωστό θα έχουμε στην κουζίνα.

Εμείς την φθάσαμε τη χώρα εδώ. Η ανευθυνότητά μας και η υπερβολή μας. Απαλλασσόμαστε μόνο λόγω βλακείας. Γιατί δεν είχες το μαχαίρι και το πεπόνι ολόκληρο. Εσύ ήσουν στα σπόρια. Στα φασόλια. Και αυτά έκλεβες. Ο λαός όμως είπε: Φασούλι το φασούλι, αδειάζει το σακούλι. Πρέπει να διαχειρίζεσαι τους κρυφούς λογ/μούς του Υπουργείου Εθνικής Αμύνης για να είσαι διεφθαρμένος και… υπεύθυνος.

Εσύ πήρες δάνειο για να πληρώσεις δάνειο. Το ίδιο που έκανες εσύ έκανε και ο βουλευτης που ψήφισες. Πήρε δάνειο για να πληρώσει δάνειο. Ομόλογο για ομόλογο.

Δύο λύσεις υπάρχουν. Ή το πληρώνεις ή στο σβήνουν. Σε κάθε περίπτωση απομακρύνεις ειρηνικά εκείνους που είχαν τις γνώσεις, τις αρμοδιότητες και τις προσβάσεις για να μην οδηγηθούμε εδώ.

Λες με νόημα στην Πλατεία Συγκέντρωσης: «Τέτοια πράγματα ούτε επί Χούντας δεν γίνονταν!!» και ρωτώ που ήσουν πριν 3 χρόνια και πίσω όταν:

• έπρεπε να χωρέσεις την αξιοπρέπειά σου στην καρέκλα του προθάλαμου βουλευτικού γραφείου για να βρεις δουλειά;
• έπρεπε ως ελεύθερος επαγγελματίας να στηρίζεις το κόμμα για να πάρεις δουλειές;
• περνούσαν μαθήματα στις σχολές επειδή είναι... δικοί τους;
• έπαιρναν δάνειο από την Τράπεζα με βύσμα;
• η συμμετοχή σε κομματικό μηχανισμό είναι πασαπόρτι για θέσεις υπαλλήλων, συμβούλων και στελεχών;
• απαιτούσε χρήματα ο δημόσιος υπάλληλος για να κάνει τη… δουλειά του;
• κατέστρεφαν το δάσος δίπλα στον οικισμό για να χτίσουν βίλες οι ημέτεροι;
• απαγόρευσαν την πρόσβαση στην παραλία που μεγάλωσες για να την χαίρονται τα μπαρ και τα ρουμς του λετ;
• βγήκε κοινοτάρχης ή δήμαρχος ο ξάδερφός σου και δεν του την είπες που άνοιγε ο δρόμος στα δύο παρόλο που ήταν φρεσκοκατασκευασμένος;
• έπραττε εγκλήματα κατά του εργαζομένου του ή που αποδεδειγμένα εγκληματούσε μα η Δικαιοσύνη ζαχάρωνε με τον Μορφέα;
• θέριζες μαρούλια χειμώνα καλοκαίρι από τον συνεταιρισμό σου;
• ...

Αυτό δεν ήταν φασισμός; Ε επαναστάτη;

Η Βουλή πρέπει να γίνει σύμβολο της νεοελληνικής σου ψυχοσύνθεσης. Πράγμα δύσκολο. Που μόνο βίαια αλλάζει. Για αυτό πόνταρε κυρία μου στον νέο. Μπας και σε 20 χρόνια είναι διαφορετικός ο πολιτισμός των ελληνοφώνων. Κάνε στην άκρη ή έλα στη μέση για να εξιλεωθείς.

Το να αλλάξεις το πολιτικό προσωπικό είναι αναγκαίο. Αλλά όχι επαρκές. Επαρκές θα γίνει όταν βρεις τρόπο να τιμωρήσεις και τον διπλανό σου που επαναλαμβάνει τις πράξεις που βύθισαν τον τόπο στην ανυποληψία.

Η ελπίδα θα πεθάνει. Και αυτό είναι καλό. Γιατί θα σημάνει ότι πέθανε η κοινωνία μας.

Το μόνο που φοβάμαι είναι ο σιγμός του καινούργιου που έρχεται  να μην εκτροχιαστεί και αργήσει να περάσει από τον σταθμό μας… Τότε θα χρειαστεί να περπατήσουμε πολύ. Πάρα πολύ.

Το κείμενο αυτό επικαιροποιεί στον αιγιαλό (δηλαδή αυθαίρετα) το κείμενο της Tazmaniac.