Πέρασαν μήνες Μνημονίου και θα έρθουν χρόνια...

Πέρασαν μήνες Μνημονίου και θα έρθουν χρόνια. Κάθε καρυδιάς καρύδι (όπως και το παρόν ιστολόγιο) είπε, λέει και (ελπίζουμε) θα λέει την γνώμη του.

Οικονομολόγοι, διαπρεπείς ή άσημοι, ξένοι ή Έλληνες, είπαν, λένε και θα λένε.

Μέσα σε αυτές υπάρχουν τοποθετήσεις που ζητούν έξοδο από το ευρώ, τύπωμα δραχμής και εθνικοποίηση Τραπεζών, αλλά και άλλες «αναδιάρθρωσης» Χρέους μέσα από την ΕΚΤ και την ΕΤΕπ. Κάτι που θα διατηρήσει τη χώρα εντός ΕΕ και εντός Νομισματικής Ένωσης. Θέσεις που στηρίζονται με πυγμή και πάθος από τους οικονομολόγους που τις προωθούν.

Είναι γεγονός ότι εμείς οι πολίτες από τη θέση που έχουμε και τις δυνατότητες που μας δίνει η πραγματικότητα, δεν μπορούμε να τηλεφωνήσουμε στον Τρισέ και να του πούμε: «Τσι μπουν ρε βλα;», αλλά ούτε στην Μέρκελ «Άι κίχου».

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι διττό και πρέπει να το καταλάβουμε νωρίς. Και γράφω νωρίς διότι όποια και να είναι η εξέλιξη της οικονομικής (άρα και κοινωνικής) ζωής μας, όποια «λύση» ή μη προωθηθεί από τα διευθυντήρια, εμείς έχουμε δύο πράγματα να κάνουμε και τα οποία θα τα ψευτοαναλύσουμε:

• Να συμμετέχουμε στις Πλατείες με αίτημα την επαναφορά (ή μάλλον την πρωτοσύσταση) της Δημοκρατίας. Η κυριαρχία να πηγάζει από τον λαό και η αυθαιρεσία των πολιτικών, θεσμικών και λοιπών ταγών να μειώνεται στο ελάχιστο.
• Να συμμετέχουμε σε διαδικασίες παραγωγής.

Πλατείες Δημοκρατίας

Όσον αφορά το πρώτο, νομίζω ότι χρήζει πολιτικής ανάλυσης. Αλλά κυρίως Ελληνικής κοινωνικής. Και αυτό γιατί κάθε σύστημα πρέπει να αφουγκράζεται τις ανάγκες και να λαμβάνει υπόψη τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τής κοινωνίας που εφαρμόζεται.

Θεωρώντας (μπορεί μετέωρα) ότι συμφωνούμε στο δημοκρατικό πολίτευμα ως το επιθυμητό, θα πρέπει να λάβουμε υπόψη τις ιδιαιτερότητες της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας με ισχυρούς δεσμούς οικογένειας, σογιού, φιλίας, κουμπαριάς και του μπεσαλίδικου «έχουμε πιει ένα ποτήρι μαζί». Μιας κοινωνίας όπου τα παραπάνω θετικά χαρακτηριστικά γίνονται «βάρος» στον λαιμό της προόδου και κώνειο στο ποτήρι τής εξέλιξης λειτουργώντας ως αδυναμία.

Η διοικητική δομή της χώρας πρέπει να λάβει ως δεδομένα τα παραπάνω και να προσαρμοστεί. Σε εθνικό επίπεδο υπάρχουν προτάσεις που επιφανειακά αναφέρονται και στο σχετικό κείμενο του νεοσύστατου Εργαστηρίου. Προς το παρόν θα φτύσω στην οθόνη σας μια σκέψη για την τοπική διοικητική οργάνωση.

Λαϊκές Συνελεύσεις. Οι Λαϊκές Συνελεύσεις θα εργάζονται σε 2 έως 4 επίπεδα ώστε να ολοκληρώσουν οι υπάλληλοι του Δήμου τη «χρυσή» Βίβλο της διοικητικής μονάδας. Σε αυτό οι τελευταίοι θα περιγράφουν τους στόχους, τις επιλογές, τις δυνατότητες και τα χρονοδιαγράμματα που η Συνέλευση όρισε. Το Σχέδιο αυτό θα είναι μακροπρόθεσμο (π.χ. 10ετές) και κάθε 2 χρόνια θα προβλέπεται τακτική αναθεώρησή του έτσι ώστε να είναι επίκαιρο με τις εξελίξεις του περιβάλλοντος.

Αυτό, λοιπόν, το Σχέδιο δεν θα το υλοποιεί- εκτελεί εκλεγμένος Δήμαρχος ή Περιφερειάρχης ή Καγκελάριος ή Πεταλούδας αλλά επιστήμονας της Διοίκησης Έργων. Αναγνωρισμένος επαγγελματικά και τεχνοκρατικά καταρτισμένος να φέρει σε πέρας τη θέληση της Συνέλευσης. Αυτό δεν θα γίνεται αμισθί. Θα πληρώνεται αδρά. Περιττό να πω ότι η συνέχιση της συνεργασίας είναι ένα από τα αντικείμενα των Αναθεωρητικών Συνελεύσεων.

Με τον παραπάνω τρόπο προκύπτουν τα παρακάτω οφέλη:

• Ο λαός που ξέρει τα προβλήματά του τα αναδεικνύει άμεσα και χωρίς το κόστος αντιπροσώπευσης.
• Ο λαός αναλαμβάνει τις ευθύνες του.
• Ο “Δήμαρχος” και το εκτελεστικό επιτελείο αποδεδειγμένα ξέρει τη δουλειά και δεν πάει από τη μπανιέρα του στον Βόσπορο.
• Ο Δήμαρχος όντας μη εκλέξιμος δεν σκέφτεται ποιον να βολέψει ώστε να ξαναεκλεγεί. Αλλά κριτήριο της ανανέωσης της λαϊκής εντολής είναι το αποτέλεσμα.
• Μειώνεται δραματικά ο ηθικός κίνδυνος των σογιών και των γνωστών που ταλανίζουν τον τόπο. Μια κατάσταση που περιγράφεται παραπάνω.
• Του Δημάρχου το δημαρχιλίκι είναι δουλειά Διοίκησης και εφαρμογής Σχεδίου. Είναι άνθρωπος που έχει καριέρα στην αγορά σε σχετικά διοικητικά πόστα. Έτσι, δεν παρατά κάποιος το χασάπικο ή το γραφείο του για 4 χρόνια. Είναι κατανοητό πόσο δύσκολο είναι να χάνεις την επαφή με το επάγγελμά σου και τις οικονομικές δυσκολίες που ανακύπτουν έπειτα. Αυτό αυξάνει την πιθανότητα στους εκλεγμένους να συνάπτουν καιροσκοπικές σχέσεις, να βάζουν το δάκτυλο στο μέλι του δημόσιου κορβανά και να κάνουν παντός είδους φασιστικές εξυπηρετήσεις. Έκαστος στο είδος του.

Το ουσιαστικό ζήτημα στα παραπάνω είναι η δυσκολία στην κατάρτιση του πρώτου Σχεδίου. Τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους. Το ουσιαστικό καλό είναι ότι μειώνεται δραστικά η ευνοιοκρατία που είναι σχεδόν άρρηκτα συνυφασμένη με τον ελληνικό λαό.

Συμμετοχή στην παραγωγή

Αφού επιτελέσαμε το δημοκρατικό μας καθήκον πρέπει να… δουλέψουμε.

Η Ελλάδα με το διάβα των ετών αδυνάτησε τον Δευτερογενή Τομέα της οικονομίας. Βιοτεχνία, βιομηχανία και γενικότερα μεταποίηση και παραγωγή. Επιπλέον, έδειξε ένα επιπόλαιο ενδιαφέρον επιδοτήσεων και ανοργανωσιάς στον Πρωτογενή Τομέα. Αγροτική παραγωγή. Το βάρος έπεσε στις υπηρεσίες, όπως είναι χαρακτηριστικό των αναπτυσσόμενων (σε νούμερα) οικονομιών. Το τελευταίο, όμως, δεν ήταν αποτέλεσμα μεθοδικής μεταχείρισης του κορυφαίου προϊόντος μας, του τουρισμού, αλλά από αύξηση των χρηματοοικονομικών, των τηλεπικοινωνιακών κ.α. υπηρεσιών. Στο ίδιο μήκος κύματος έμειναν και οι μεταφορές (Ναυτιλία κτλ) που αποτελεί παραδοσιακό τμήμα της ελληνικής επιχειρηματικής δραστηριότητας.

Το πρόβλημα αυτό της δυσανάλογης οικονομίας εντοπίζεται στο ότι η καθυστέρηση του 2γενούς βυθίζει τα οφέλη του 1γενούς. Δηλαδή:

• Τι να το κάνεις να εξάγεις τομάτες και να σου επιστρέφουν ντοματοπολτός (λέω εγώ τώρα);
• Τι να το κάνεις να εξάγεις βαμβάκι και να σου επιστρέφει ρούχο;
• Και πολλά άλλα πιο εύστοχα παραδείγματα…

Το κέρδος σου από την εξαγωγή το επιστρέφεις στον εισαγωγέα πληρώνοντας και κάτι παραπάνω για το κέρδος του. Παράγεις, εξάγεις και μπαίνεις και μέσα.

Προφανώς είναι σχηματική η ανάλυση καθώς επιθυμεί απλά να δείξει την ανάγκη για αύξηση των μεταποιητικών δραστηριοτήτων.

Το ουσιαστικό κέρδος από αυτό θα είναι ο ισοσκελισμός του εμπορικού ισοζυγίου (εξαγωγές-εισαγωγές). Αυτό που θα κάνει κατά κάποιο τρόπο βιώσιμη την οικονομία του κράτους. Μειώνει τις ανάγκες δανεισμού. Μειώνει τις ανάγκες ύπαρξης προστατών δανειστών.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, είτε η τρέχουσα εσωτερική χρεοκοπία και η λεηλασία των εργασιακών σχέσεων, είτε μια πιθανή υποτίμηση της (λέω εγώ τώρα) δραχμής, θα κάνει τα ελληνικά προϊόντα ελκυστικά. Και σε αυτό πρέπει να είμαστε έτοιμοι.

Άρα αυτό που πρέπει να κοιτάξετε όσοι αγρότες με διαβάζετε είναι να συνεργαστείτε. Να βρείτε δίκτυα διανομής των προϊόντων σας. Είναι να ξανασυνεταιριστείτε. Είναι να πάτε μαζί. Είναι να μορφωθείτε σχετικά με τη διοίκηση της επιχείρησής σας. Είναι να δώσετε σε κάποιον τεχνοκράτη και έμπιστο την προώθηση της κοινής προσπάθειας. Όχι σε έναν σκιτζή γυρολόγο φεσοδώρο. Σε έναν επιστημονικά και επαγγελματικά καταρτισμένο.

Δεν έχω ιδέα πώς ακριβώς αυτό υλοποιείται, αλλά ξέρω σίγουρα ότι τα παιδιά των ¾ των αγροτών που γνωρίζω είναι σπουδαγμένα. Πάρτε τους πίσω. Προσπαθήστε ξανά.

Μόνος σου τώρα σημαίνει καταδίκη.