Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Το σύννεφό μου...

[Έτερος λακτιστής... Ένα απρόσμενο μήνυμα από άγνωστη προς εμένα αναγνώστρια.
Τιμά το ιστολόγιο η κίνησή της. Με σεβασμό αναγνώσατε...]

Tο σύννεφο εξαπλώνεται, πλέον πολύ πιο απειλητικά από πριν… Την δεκαετία του '90 ήταν σύννεφο νέφους πάνω από την Αθήνα, το οποίο απειλούσε τη δημόσια υγεία και στάθηκε αφορμή για πλήθος εκδηλώσεων και διαμαρτυριών από απλούς πολίτες, κατοίκους της Αθήνας, οι οποίοι μέσω αυτής της στάσης προσπάθησαν να ευαισθητοποιήσουν και το πιο απομακρυσμένο ελληνικό χωριό να συνδράμει με τον τρόπο του σ' αυτήν την προσπάθεια… να διώξουμε το σύννεφο!

Ο ερχομός της νέας δεκαετίας μάς βρήκε με διάθεση ανανέωσης, με μία υπέρμετρη αισιοδοξία για το καινούριο που έρχεται και το καλύτερο μέλλον που μας περιμένει να το κατακτήσουμε. Σύννεφο ήταν κι αυτό και δεν είχαμε την διάθεση της διορατικότητας να το προσεγγίσουμε, διότι οι εφήμερες ελπίδες και η δανεική καλοπέραση μας έπλασαν ως κοντόφθαλμους και αχόρταγους στην υπερβολική «πολυτέλεια»!

Οικονομικό είναι το σύννεφο της δεκαετίας που διανύουμε. Είναι, όμως μόνο οικονομικό ή μας παρασύρει και σε καταστάσεις επικίνδυνου κοινωνικού αναβρασμού, πνευματικού αποδεκατισμού και ψυχαναγκαστικής πορείας μας στον κόσμο (;). Οι εξελίξεις σε παγκόσμιο, πλέον, επίπεδο, μιας και αποτελούμε τις μονάδες ενός παγκόσμιου σχεδίου, είναι τόσες πολλές και καταιγιστικές, που το μόνο που μας επιτρέπεται είναι η σκέψη της επιβίωσης… Σταματήσαμε τον χρόνο σε πολλούς τομείς, σταματήσαμε να σκεφτόμαστε, σταματήσαμε να ερευνούμε, σταματήσαμε να ελπίζουμε, να ονειρευόμαστε κι η ύπαρξή μας προσδιορίζεται μόνο από την οικονομική μας, άρα κι από την κοινωνική μας κάστα.

Τί κάνουμε για τα σύννεφα της ζωής μας;; Σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες το 45 τοις εκατό του ελληνικού πληθυσμού πάσχει από (κατά)θλιψη, προϊόν της εποχής μας και «διατίθεται» σε όλους, ανεξαρτήτου κάστας… Άρα, μπορούμε να πούμε πως βρισκόμαστε μπροστά σε μία πανδημία, σύγχρονη, ύπουλη, με πολλά πρόσωπα και εκφάνσεις. Τρέφεται από τον πόνο, τη μιζέρια και την εξαθλίωση της ψυχής, γιατί μπορεί να έχουμε νου, αλλά πρώτα οι συνέπειες της ασχήμιας μας αποτυπώνονται στη ψυχή μας.

Δεν θέλω να βγάλω συμπέρασμα, δεν προκύπτει συμπέρασμα και δεν μας νοιάζει να βγει συμπέρασμα. Συμπερασματικά να πούμε τί; Ότι θα αλλάξουμε την ζωή μας προς το καλύτερο, ότι θα προσπαθήσουμε σε τομείς, όπως η παιδεία, η υγεία, χα η οικονομία, ότι θα βάλουμε πιο σταθερές βάσεις στη ζωή μας, ότι θα γίνουμε λιγότερο αχάριστοι και στενόμυαλοι... μπλα, μπλα, μπλα... Εγώ, προσωπικά θα νιώσω ικανοποίηση, διώχνοντας το σύννεφό μου...


Φύσηξε δυνατά το σύννεφό μας η Νικόλ.

1 σχόλιο:

  1. Στην κακοκαιρία τί κάνει κάποιος; Βρίσκει στέγη. Αυτή η στέγη μπορεί να είναι Γραμμάτων και Τεχνών (Ίδρυμα Ωνάση), μπορεί να είναι και το στενό περιβάλλον μας.

    Πράγματι η γενικότερη ψυχολογία είναι κακά και τα οικονομικά προβλήματα μας χτυπούν την πόρτα. Αν δεν φύγει το σύννεφο από πάνω μας, πρέπει να φύγουμε εμείς από κάτω του. Αλλιώς θα γίνουμε μούσκεμα.

    Ή φεύγεις ή κάθεσαι να πλευριτώσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλώ στην έκφραση της γνώμη σας με κόσμιο και μη προσβλητικό τρόπο. Το περιεχόμενο των σχολίων θα κριθεί ως προς την προσβολή ηθών και προσωπικοτήτων και ενδεχομένως να διαγραφεί. Ο Admin δεν φέρει καμία ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων.