Το μεγαλύτερο τμήμα του εκλογικού σώματος, αλλά και το πιο
σκληροπυρηνικό, δεν είναι άλλο από το ηλικιακά άνω των 40. Δυσκολεύεται πολύ
περισσότερο σε κάθε αλλαγή. Γίνεται συναισθηματικά και διανοητικά πιο
δυσκίνητος ο εν τη ηλικία ταύτη, ως προς τις αντιδράσεις του και την αποδοχή
αυτής της αλλαγής.
Ακόμα και αν επιβάλλονται οι αλλαγές αυτές από τις συνθήκες.
Ακόμη και αν οι δρόμοι της σκέψης οδηγούν σε μια πορεία πιο συγκεκριμένη,
εκείνοι αρνούνται να πάνε μέχρι τέλους μια νέα επιλογή.
Δεδομένου ότι η Μνημονιακή πτέρυγα των κομματικών επιλογών στηρίζει
τη χρεοκοπία των νέων και των συνταξιούχων, πρέπει και οι νέοι να πάρουν τα
μέτρα τους. Με άλλα λόγια, η 4ωρη εργασία με μισθό (στο χέρι) €225 τον μήνα δεν
ανοίγει προοπτική, αλλά είναι επαρκής για τη βενζίνη ή το εισιτήριο ώστε να
πάει κάποιος σε αυτήν τη δουλειά, αλλά και να πληρώσει το φόρο εισοδήματος που
αντιστοιχεί σε αυτόν…
Ακόμη και μεγαλύτερο μισθό να καταφέρεις νέε, σκέψου ότι
μηνιαίως θα πηγαίνεις από το ΑΤΜ στην Εφορία. Με ένα μικρό διάλλειμα για
σουπερμάρκετ, για να μην ψοφήσεις.
Αν τα παλατζάρεις όλα αυτά, τότε σίγουρα πρέπει να αρχίσεις
να μιλάς παραπάνω με τον παππού σου και τους φίλους του. Να βγεις για καφέ με
τον πατέρα σου, στο καφενείο, και την παρέα του. Να προχωρήσεις βόλτα για
ξεμούδιασμα με τις κυρίες που ξεσηκώθηκαν υπό του προσφάτως εμφανισθήσαντος με
δόντια ηλίου.
Και αυτό γιατί εκείνοι οι δυσκίνητοι θα παραμείνουν προσηλωμένοι
στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Άλλοι που τα βρόντηξαν από τη ΝΔ νωρίς και πήγαν προς το
ΛΑΟΣ. Άλλοι που τα βρόντηξαν από τη ΝΔ νωρίς και εφάρμοσαν τη λαϊκή κουβέντα «μια
χούντα μας χρειάζεται», ταλαντεύονται μεταξύ του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής.
Από την άλλη, οι άνθρωποι που έφαγαν ψωμί από το ΠΑΣΟΚ, είτε
θα παραμείνουν εκεί μη σεβόμενοι τα παιδιά τους και την υπόληψή τους και είτε
θα ανταρτέψουν προς τον Κουβέλη και τη ΔΗΜΑΡ.
Όπως καταλάβατε οι παραπάνω επιλογές στηρίζουν και
αποδέχονται το Μνημόνιο και το τέλος του κοινωνικού και επιχειρηματικού ιστού της
χώρας. Όσοι από αυτούς δεν το στηρίζουν ανοιχτά (ΔΗΜΑΡ), διατείνονται ότι δεν
θα το αρνηθούν και ότι δεν θα αναλάβουν το βάρος της ακυβερνησίας. Δηλαδή, θα
συνεργάζονταν με τα δύο πάλαι ποτέ ισχυρά κόμματα του δικομματισμού και της κομματοκρατίας.
Σκεφτείτε έξυπνα τα δεδομένα και δουλέψτε σκληρά τα βράδια.
Ακολουθούμε τα παρακάτω βήματα:
Αντιλαμβανόσαστε ότι ο άλλος είναι δεξιός και δεν του πάει η
καρδιά να σπρώξει το χαρτάκι στην Αριστερά;
Του λέμε: Μόνο ο Καμμένος τα λέει στα ίσα!!
Αντιλαμβανόσαστε ότι ο άλλος είναι ΠΑΣΟΚος που δεν θέλει να
ακούει για τον ΣΥΡΙΖΑ που άρμεγε το κόμμα του πράσινου ήλιου σε όρους εκλογικούς,
αλλά και ένα πιο συντηρητικοφανές κόμμα τού κάθετε στραβά;
Του λέμε: Το ΚΚΕ έχει σταθερές θέσεις από το 1900. Επιτέλους
κάποιος που να λέει σταθερά τα ίδια εδώ και χρόνια. Άρα ανιδιοτελώς. Μπορεί να μη
συμφωνούμε με τα κομμουνιστικά και όλα αυτά, αλλά τουλάχιστον δεν λένε «λεφτά
υπάρχουν» και μετά «Καταστροφή ή καταστροφή».
Αντιλαμβανόσαστε ότι ο άλλος είναι ΠΑΣΟΚος που θέλει την
ανανέωση της Κεντροαριστεράς από μια νεανική Αριστερά που, σύμφωνα με τα ΜΜΕ,
υποκινεί όλες τις εξεγέρσεις και τα έκτροπα απέναντι στο καθεστώς των
Μνημονιακών, ενώ πιστεύει ότι το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ συνεργάζεται με τις δυνάμεις
ασφαλείας;
Του λέμε: Ρε μόνον το ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει συμβιβαστεί σε όλα
αυτά! Τώρα που έφυγε και ο φερετζές του ΠΑΣΟΚ ο Κουβέλης;
Και έτσι ρίχνουμε τον συνάνθρωπό μας στο Αντιμνημόνιο, στην
ελευθερία και την αξιοπρέπεια.
Καλή τύχη. Περιμένουμε νέα σας. Μοιραστείτε την εμπειρία σας
μαζί μας.
Ω νέοι μου, ακούστε τη λαγαρή φωνή του GMT κι ελάτε λοιπόν προς το καφενείο μας για να ομορφύνει ο χώρος και οι ψυχές μας και η ζείδωρος Άνοιξη να εισβάλλει ορμητικά στα μαραζιάρικα τραπέζια μας!
ΑπάντησηΔιαγραφήGMT, βλέπω ότι αναβαθμίζεσαι διαρκώς και ήδη έχεις φτάσει στο επίπεδο του Συμβούλου προς αναξιοπαθούντες και εν μέσω του ανοιξιάτικου ορμονογλεντιού τους και της επακόλουθης ερωτικής έξαψης, νεαρούς διαλογιζόμενους ψηφοφόρους! Το επόμενο στάδιο δεν τολμώ να το φανταστώ.
Το να διαλέγεις κάποιο από τα φρούτα που προσφέρει ο προεκλογικός μπαξές είναι «μια κάποια λύσις», τώρα που οι βάρβαροι (εθνική χρεωκοπία) δεν φάνηκαν (προς το παρόν βεβαίως βεβαίως). Προφανώς όμως πριν από την κίνηση αυτή, που είναι σίγουρα κίνηση απελπισίας, πρέπει να εξετάσουμε, κυρίως εσείς με τον νεανικό χωρίς αγκυλώσεις τρόπο σκέψης σας, το προς τα πού θέλουμε να πάει το μικρό καράβι που το λένε Ελλάδα.
Είμαι βέβαιος ότι προσέξατε ότι σε όλο τον κόσμο υπάρχει παρόμοιος προβληματισμός με τις εξελίξεις (μάλλον θα προσέξατε ήδη το σχετικό αφιέρωμα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ, μετάφραση από τον Εκόνομιστ, για το νέο πρόσωπο του κρατικού καπιταλισμού). Η κρίση που ξεκίνησε το 2008 στις ΗΠΑ έχει προκαλέσει αναταραχή στην σκέψη όλων εκείνων που προσκυνούσαν την αγορά και το «τυφλό της ρυθμιστικό χέρι». Παρόλο που φαίνεται ότι οι γεωγραφική όροι παραμένουν κάπως οι ίδιοι (Αριστερά - Δεξιά) από τα τέλη του 18ου αιώνα, είναι πολλά αυτά που πιέζουν για βαθύτερες αλλαγές.
(συνεχίζω)
(συνέχεια)
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτην Ελλάδα, η κρίση που βιώνουμε, δεν έχει και τόσο πολύ σχέση με όλα αυτά, αλλά θέτει με τον τρόπο της –τραγικά μερικές φορές- το αίτημα της αλλαγής «παραδείγματος» οικονομικής πράξης και κατ’ επέκταση κοινωνικού τρόπου ζωής.
Το ζήτημα της διοίκησης της κοινωνίας άρα και της ποιότητας των εκπροσώπων μας και κατ’ επέκταση του συνόλου πολιτικού κόσμου, έχει ήδη τεθεί με διάφορους τρόπους και ξεπερνά τον υπέρ- ή αντί- Μνημονίου αγώνα! Οπότε ας μην είναι μόνο κριτήριο αυτό στην επιλογή μας.
Η ανάγκη για σημαντικές αλλαγές στο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα, ακόμα κι όταν εκφράζεται από μερικές πολιτικές δυνάμεις (ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ) με γενικό και αφηρημένο τρόπο –ίσως για να μην προκαλούνται απώλειες σε ψηφουλάκια- είναι καιρός να πάρει πιο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα οποία εσείς πρέπει να περιγράψετε ή να απαιτήσετε να περιγραφεί.
Θα ήθελα να μη μείνετε ψηφοφόροι αλλά λάβετε μέρος στην πολιτική πράξη (και στην προεκλογική περίοδο) και στην σχετική συζήτηση (εν ανάγκη προκαλέστε την και μακάρι να μας παρασύρετε κι εμάς τους «σοβαρούς») όχι ως απορούντες γενικώς ιδιώτες που μένουν σιωπηλοί, αλλά ως υπεύθυνοι πολίτες που θέλουν και μπορούν και πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Ως πολίτες που μπορεί να μην έχουν ακόμα την απάντηση αλλά θέλουν να ψάξουν να βρουν την λύση και στο μεταξύ μπορούν να κρίνουν τη σοβαρότητα και την αξία καθενός που θέλει τη ψήφο τους.
Σχώρνα με Ερμόλαε που σε ανέφερα έτσι, αλλά προδίδεται ότι προτού λάβω θέση συμβούλου, διαβάζω μεγαλύτερους και εμπειρότερους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά τη θέση του Συμβούλου που πήρα την πήρα από μόνος μου και αμισθί. Ένα κλικ και διάβασες. Από την άλλη, ο GMT είναι από τους Συμβούλους που δέχεται συμβουλές.
Για την πρώτη σου παράγραφο θα σε ενημερώσω ότι καμιά ζείδωρος Άνοιξη και καμιά λαγαρή φωνή δεν πρόκειται να φέρουν τον νέο στο καφενείο σου αν δεν βάλεις φωτογραφία σαν της ανάρτησης κάπου στο φόντο.
Επίσης, ο αγώνας Μνημόνιο ή Αντιμνημόνιο είναι μια μάχη. Όχι ο πόλεμος. Ο πόλεμος είναι μεγαλύτερου πεδίου από αυτό που μπορούμε να φανταστούμε. Αλλά σε κάθε στιγμή πρέπει να επικεντρώνεσαι στη καθεμιά σου μάχη.
Δηλαδή, όταν οι Γερμανοί ήθελαν να βγάλουν κομβόι στον Άγιο Νικόλα με όπλα και τους σταμάτησαν Έλληνες αντάρτες λίγο πριν τη Δομβραίνα, οι αντάρτες δεν σκεφτόντουσαν τη συστημικότητα ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, αλλά στο πως θα "πάρουν το ύψωμα".
Οπότε, με συγχωρείς αλλά στην ανάρτηση αυτή θα πάρεις μια ηχηρή απάντηση από νέους που θα μοιραστούν μαζί μας την εμπειρία τους από την προσπάθεια για κατάληψη του υψώματος. Μετά και με αφορμή αυτό ας μιλήσουμε για το μετά. Για το πως και το για που.
Κάνε πίσω, ο GMT βλέπει κύμα λακτισμάτων να έρχεται...
Καλησπέρα
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό με το κονβόι των Γερμανών ομολογώ ότι το ακούω για πρώτη φορά κι ευχαρίστως θα μάθαινα περισσότερα. Για ποια ακριβώς επιχείρηση ομιλείς;
Σε ότι αφορά τους αντι-Μνημονιακούς αγώνες, ναι, μπορεί μια «μάχη» που δεν εντάσσεται σε μια ολοκληρωμένη στρατηγική να οδηγήσει σε μια άλλη «μάχη» και με την σειρά της σε μια άλλη ως την καταστροφή. Ναι, μια «μάχη» με λάθος στόχευση, μπορεί να κάνει μια χώρα δέσμια μιας ιδεοληψίας που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα αλλά γαργαλάει την εθνική υπερηφάνεια και έτσι μπορεί να οδηγήσει την χώρα αυτή να κυνηγάει ένα «πουκάμισο αδειανό» που μπορεί να φαίνεται «αληθινό» ή «δίκαιο» αλλά που όταν απουσιάζει η ψύχραιμη ανάλυση του συσχετισμού των δυνάμεων –μερικοί το λένε ηττοπάθεια- και της ιστορικότητας των γεγονότων, να την οδηγήσει σε διπλωματική ουσιαστικώς απομόνωση και να χάσει κάθε σχέση με την πραγματικότητα.
Ναι, μπορεί να συμβεί κι έχει συμβεί στο παρελθόν μας, απώτερο και πρόσφατο. Μπορεί δηλαδή μια κακή αρχή να οδηγήσει σε μια κακή συνέχεια εφόσον σ’ αυτή την αρχή επενδύονται όλοι οι πόθοι για την συνέχεια. Το πάθαμε με την «Μεγάλη Ιδέα» και το «πρώτο βήμα» την απόβαση στη Σμύρνη, το έπαθε το ΚΚΕ με την πρώτη μάχη τον Δεκέμβρη του 1944, τα πάθαμε με τις μεγάλες κουβέντες για την Κύπρο και την Ένωση ή για την ελληνική Κύπρο, για την «Μακεδονία που είναι Ελληνική», το έπαθε η ΝΔ –σε πιο μικρό επίπεδο- με τα κάλπικα αντιμνημονιακά κοάσματα. Είναι ανάγκη να το πάθουμε όλοι μας;
Το πρόβλημα της ανάπτυξης, κοινωνικής και οικονομικής, αλλά και της προσωπικής του καθενός μας, ξεπερνάει εκείνον του αντι-Μνημονιακού αγώνα. Για αυτό κι είναι πιο εύκολο να το παίζει ο κάθε πολιτικάντης «πατριώτης» γενικώς, παρά να ασχοληθεί με πιο συγκεκριμένα και πρακτικά προβλήματα και κυρίως αυτό της πολυπόθητης ανάπτυξης. Για εμένα, μια υγιής πόλωση θα ήταν εκείνη που θα εδράζονταν στον μοντέλο ανάπτυξης σε κάθε περιοχή και στην χώρα συνολικά και για αυτό θα προσπαθήσω να πω κάποια πράγματα στο μέλλον.
Με την ευκαιρία δείτε το πώς οι «έξυπνοι» και «σώφρονες» πολιτικοί ασχολούνται δια της σιωπής με «επικίνδυνα» θέματα όπως η πρόσφατη απόφαση του Χρυσοχοίδη για τα «στρατόπεδα των λαθρομεταναστών» και πως οι «τοπικές κοινωνίες» παίζουν «χωρίς αντίπαλο» αφού αφήνονται να ξεδιπλωθούν όλα τα συντηρητικά ανακλαστικά τους. Αυτό το αίτημα «μακριά από εμάς κι όπου θέλει ας είναι», για όλα τα καυτά θέματα (σκουπίδια, βιομηχανίες, μετανάστες, ναρκομανείς), είναι από τα πιο συντηρητικά και αντιδραστικά χαρακτηριστικά της κοινωνίας μας, έστω κι αν στηρίζονται σε λογικές παρατηρήσεις για ελλείψεις και παραλείψεις της κυβέρνησης.
Σαν τους κάδους των σκουπιδιών στο χωριό μας που κανείς δεν ήθελε τον κάδο της γειτονιάς κοντά στην πόρτα του και τελικά όλοι έχουμε έναν κάδο στην πόρτα μας, λες και τα δικά μου σκουπίδια είναι πιο καλά από του γείτονα!
Όμως, ενόψει των λακτισμάτων που, πρόκειται να ακολουθήσουν -μόνο ως απειλή δεν το άκουσα αυτό αλλά το περιμένω με ανυπομονησία- μερικά λίνκια για σκέψη:
Για την τρέχουσα κρίση http://www.monde-diplomatique.gr/spip.php?article323
Για τις επερχόμενες εκλογές αλλά και για το πώς όταν κάτι διατυπώνεται ανεξάρτητα από την «δική μας» άποψη αλλά παρόλα αυτά φαίνεται λογικό το παρουσιάζουμε με καχυποψία, κρατώντας «πισινή» http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=677859
Πράγματι μια απόφαση που έχει να πάρει ο επόμενος Κυβερνήτης της χώρας μας πρέπει να είναι σοφά μελετημένη και να υπολογίζει τα ζητήματα απομόνωσης και γεωπολιτικών συσχετισμών, όπως λες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι αυτός (ο Κυβερνήτης) έχει τα δεδομένα, αυτός έχει το επιτελείο ανθρώπων που ελπίζουμε να έχει το υπόβαθρο γνώσεων, διασυνδέσεων και εμπειρίας να πάρουν τις αρτιότερες αποφάσεις. Αποφάσεις που σε ένα παιχνίδι συσχετισμών εμπεριέχει σημεία υποχώρησης και επιμέρους "ήττας" ώστε να διασωθεί το όλον.
ΟΚ.
Δυστυχώς ο GMT αναγνωρίζει μόνον το πρόβλημα και δεν έχει τη λύση, ούτε τη «λύση». Ελπίζω να την έχουν οι ως άνω. Ελπίζω να μην έχουν λάθος στόχευση.
Την ίδια ώρα, όμως, δεν μπορεί κανείς να αγνοήσει το γεγονός ότι ο διεθνής Τύπος ακόμη και του Εκόνομιστ, των New York Times και μιας σωρείας εταιρίες συμβούλων επενδύσεων της Ευρώπης; Επίσης, είναι και τα απλά μαθηματικά στη μέση που δεν βγάζουν τα αποτελέσματα… Είναι ήδη λάθος η στόχευση.
Δεν χρειάζονται εθνικοαπελευθερωτικός λόγος για να καταλήξεις στην οικονομική πατάτα των Μνημονίων. Μας φοβίζει μάλιστα όταν οι λάθος υπολογισμοί γίνονται αποδεκτοί από ανθρώπους όπως ο κος Βενιζέλος που αυτοαμνηστεύεται και να καθαρίζει νομοθετικά (KAVALA OIL, HDW, Παπανικολής, Ναυπηγεία κ.α.) πληγές δισεκατομμυρίων ευρώ.
Τώρα αν βρίσκονται ορισμένοι που θυμούνται εθνικοαπελευθερωτικές πιστολιές και τις εξαπολύουν δεν καθιστούν κατ’ ανάγκη το «πουκάμισο» άδειο και φιάσκο (όπως του 1897 και την εξευτελιστική ήττα που ωθήθηκε από εθνικοαπελευθερωτικές κορώνες).
Υποθέτω ότι με τον λόγο σου δεν θεωρείς το Μνημόνιο οικονομικά συνεπές ή τις προθέσεις των ηγητόρων των πάλαι ποτέ μεγάλων κομμάτων, αγαθές, αλλά παλεύεις με διαφορετικούς κάθε φορά λεκτικούς σχηματισμούς να ωθήσεις την Αριστερά στο συγκεκριμένο και το κοινωνικά συνεπές ώστε να μην καταστεί οδός καταστροφής. Εδά μάλιστα.
Τώρα για αυτήν την πολυπόθητη ανάπτυξη μιλάς λες και τα λεφτά είναι εκεί και μας περιμένουν. Λες και η ρευστότητα και η εμπιστοσύνη είναι επαρκής για κινητικότητα. Αλλά στο κάτω κάτω αυτό θα το λύσουν οι οικονομικοί παράγοντες κάθε περιοχής. Σε αυτούς ανήκεις και εσύ. Πάρε τις ευθύνες που σου αναλογούν και προχώρα.
Γιατί σε άλλα επίπεδα, τοπικά, ήδη οι νέοι αναπτύσσουν δραστηριότητες. Ήδη η σκυτάλη της εξέλιξης έχει περάσει σε νέα χέρια.
Έχεις περιγράψει ότι δεν υπάρχει επιχειρηματική παιδεία, παρά αφεντικά και σιγουριές. Αν έχεις να προτείνεις, κάνε το στο καφενείο συγκεκριμένο. Τέρμα το τσίπουρο. Μάλλον η κοινωνία θέλει υποβολέα… Αν αυτό είναι αδυναμία, δεν ξέρω. Είναι μάλλον πραγματικότητα.