Όταν Χαράζει ο Χρυσός…

Η ανθρώπινη ύπαρξη στηρίζει τις εκφράσεις του βίου της πάνω σε δύο ορμέμφυτες ανάγκες. Εκείνη της αυτοσυντήρησης και εκείνη της διαιώνισης. Και οι δύο αυτές έχουν κοινό πόθο την αιωνιότητα. Πάνω σε αυτές βασίζονται ένστικτα και φόβοι που εγγενώς μπολιάζουν σε ό,τι εμείς και οι κοινωνιολόγοι λέμε «ανθρώπινη συμπεριφορά».

Την ανάγκη αυτή «οφείλουμε» με τις πράξεις μας να την ικανοποιούμε. Και αυτό πρέπει να γίνει αδιαπραγμάτευτα. Δεν χωρά αμφιβολία η ικανοποίησή της, αλλά ούτε συζήτηση και σχετικότητα.

Με αυτά δεδομένα το ανθρώπινο είδος δημιούργησε ιδεολογίες που αρχικά πήραν τη μορφή θεοτήτων και μετέπειτα εξελίχθησαν σε θρησκείες. Η ιδεολογικοποίηση της ύπαρξης ανώτερης δύναμης γίνεται εύκολα αποδεκτή από τον άνθρωπο καθώς καθησυχάζει τον φόβο προς το «κακό». Τον θάνατο. Βάζει, δηλαδή, μέσα σε νόρμες και «νόμους» τον δρόμο προς τη σωτηρία. Δημιουργεί κατά κάποιον τρόπο νομοθετήματα που πολλές φορές δεν έχουν σχέση με την ύπαρξη, αλλά και ούτε με το κήρυγμα πάνω στο οποίο στηρίζονται.

Σε κάθε περίπτωση, αυτή η ιδεολογικοποίηση προσφέρει σιγουριά. Πιο απλά: «Αν δεν κάνω αυτό, θα πάω στην κόλαση. Αν κάνω αυτό, θα με συγχωρεθώ, θα εξαγνισθώ». Η σιγουριά αυτή απελευθερώνει τον νου και, κυρίως, δεν απαιτεί συνεχή προσπάθεια. Δεν απαιτεί μάχη (κυρίως πνευματική) διαρκή, μάχη που κατ’ επέκταση απαιτεί υψηλή πνευματική καλλιέργεια ώστε να «κλειδώσει» αποδεκτά αποτελέσματα.

Η παροχή, λοιπόν, τέτοιας σιγουριάς από κάποια άλλη Αρχή είναι «δώρο» για τον μέσο άνθρωπο. Αυτή η Αρχή που παρείχε σιγουριά ήταν η θρησκεία και κατά τον 18ο αιώνα συμπληρώθηκε (άλλες φορές άριστα, άλλες αντιφατικά) με την «κοσμική θρησκεία» που δεν είναι τίποτα άλλο από τον ιδεολογικοποιημένο εθνικισμό.

Η εύρεση, δηλαδή, σιγουριάς από τη συμμετοχή σε ένα κοινωνικό σύνολο. Η ιδεολογικοποίηση του εθνικισμού ενισχύθηκε πέραν από κοινές πολιτισμικές αναφορές και από βιολογικά χαρακτηριστικά, φθάνοντας σε παροξυσμό μέσα από τις αποικιοκρατικές εκστρατείες των χωρών της Δυτικής Ευρώπης (Ειρηνικός, Ασία και, κυρίως, Αφρική) και μέσα από τον γερμανικό εθνικισμό του 1930 με 1945.

Πάνω σε αυτά τα πρότυπα αναπτύχθηκε η ιδέα του Έθνους-Κράτους. Την περιχαράκωσης, δηλαδή, μέσα σε ομοιογενή σύνολα της κάθε διοικητικής μονάδας. Από την αυτοκρατορία που το μόνο που την ενδιέφερε ήταν η συλλογή των φόρων από ετερογενείς ομάδες, πηγαίνουμε σε ένα Έθνος-Κράτος το οποίο ομογενοποιεί τα σύνολα μέσα από κεντρικά διαχειριζόμενη παιδεία αλλά και υποχρεωτική στράτευση. Μπρος αντικατάσταση θρησκευτικών συμβόλων δημιουργούνται εθνικές σημαίες και «προφήτες» ή «άγιοι» ή «μάρτυρες» μέσα από τα πρώτα θύματα αποικιοκρατικών, κυρίως, πολέμων.

Στο σημείο αυτό γεννούνται έθνη «διάολοι» και χώρες «κόλαση». Η Τουρκία για την Ελλάδα, η Ρωσία για τις ΗΠΑ κ.ο.κ..

Η πρώτη μορφή πραγματικής παγκοσμιοποίησης με τη μορφή ισοπέδωσης πολιτισμικών χαρακτηριστικών ήταν η δημιουργία Εθνών-Κρατών. Με τη βοήθεια, μάλιστα, της τεχνολογίας ομογενοποιήθηκαν μεγάλα τμήματα της κάθε κοινωνίας. Π.χ. στην Ελλάδα λίγοι μιλούν Ποντιακά, λίγοι χορεύουν παραδοσιακούς χορούς ενώ όλη η Ελλάδα χορεύει με τον ίδιο τρόπο Θώδη. Στην Εύβοια χορεύουν Πυργάκη και όχι πια νησιώτικα, ενώ η ντοπιολαλιά των Κεφαλλονιτών αντικαθίσταται σταδιακά από την Κοινή Ελληνική. Τα αρβανίτικα δεν χρησιμοποιούνται.

Η επίκληση στο συναίσθημα και στην καρδιά που κάνει ο εθνικισμός υποκαθιστά την αυτονομία που προωθεί η χρήση του νου και της λογικής. Η λογική αυτή βάζει δυσκολίες στον άνθρωπο καθώς του δημιουργεί «στοιχήματα». Τα στοιχήματα ως γνωστόν ενέχουν ρίσκο. Και το ρίσκο θέλει… στομάχι.

Τα υποκείμενα της εγγενούς ροπής προς σιγουριές έχουν γίνει πολλές φορές στο διάβα των ετών αντικείμενα εκμετάλλευσης αλλά και σκόπιμων αντιφατικών ενεργειών. Πολλές φορές, δηλαδή, ιδεολόγοι εθνικιστές έγιναν συνεργάτες εχθρών του λατρεμένου τους έθνους.

Στην πρόσφατη Ιστορία τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά, όπως λόγου χάρη, τα Τάγματα Ευζώνων, τα Εθελοντικά Τάγματα Χωροφυλακής κ.α.. Σήμερα, ακροδεξιά (όπως τα λέμε τώρα) στοιχεία οργανώνονται σε Πολιτοφυλακές ώστε να δράσουν εντός πόλεων σε περίπτωση που παραστεί ανάγκη σε καμιά διαδήλωση ή πολιτική αναταραχή.

Τα τελευταία χρόνια, υπό τον φόβο της κομμουνιστικής κολάσεως πολλοί άνθρωποι που στερούνται καλλιέργειας (και άρα γίνονται θύματα της ανάγκης για σιγουριά) γίνονται τα εκτελεστικά όργανα αντιεθνικών πράξεων, όπως για παράδειγμα οι παραπάνω αναφερόμενες προσπάθειες συγκρότησης Πολιτοφυλακών εις το όνομα της Προστασίας της Πατρίδος από τους Κομμουνιστάς και τους Μετανάστες.

Στο ίδιο επίπεδο, η ανάγκη για την ενσάρκωση ενός μέλους του «εκλεκτού λαού» που νιώθουν συνάνθρωποί μας -που δεν μισούν κανέναν, αλλά αγαπούν εθνικοστρατηγικά παιχνίδια στον προσωπικό υπολογιστή- χρησιμοποιείται περίτεχνα από κέντρα εξουσίας. Έτσι, οι συνάνθρωποί μας αυτοί μέσα από την τραγική κατάσταση των υπεράριθμων λαθρομεταναστών που ζουν σε εξαθλίωση προκαλώντας προβλήματα (υγιεινής, ασφάλειας, οικονομίας κ.α.) τόσο στους ίδιους όσο και στους πλήρως (ας πούμε) εγκατεστημένους Έλληνες και ξένους, οδηγούνται στη στήριξη κομματικών (και μη) σχηματισμών που ευνοούν πλήρως αντιεθνικές και αντι-συνανθρωπικές πολιτικές. Πολιτικές εξαθλίωσης και απομάκρυνσης από το σημαντικότερο διανόημα που «παρήγαγε» ο Ελληνικός πολιτισμός. Τη δημοκρατία.

Είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο, να κατανοήσουμε το βάθος στο οποίο έχουμε αφομοιώσει «δόγματα» και να μπούμε σε πιο απαιτητικές διανοητικές διεργασίες. Αυτή είναι η μάχη που χάνει συνεχώς ο υπογράφων αλλά «την παλεύει» όταν λακτίζετε με ενδιαφέρον.

Αφιερωμένο στον Silveraki.