Τα ευρωπαϊκά έθνη βρίσκονται στο τρίτο σταυροδρόμι των τελευταίων 100 ετών. Στο πρώτο τράκαρε η
Αντάντ μπροστά στην Πρωσία (Σλαβογερμανοί) και την Αυστρία (λατινογερμανοί),
ενώ στο δεύτερο συγκρούστηκε η Γερμανία (που είχε παραδώσει τη Δημοκρατία της
Βαϊμάρης στον αυστριακής καταγωγής Αδόλφο Χίλτερ) και ο Μουσολίνι εναντίων όλων.
Μετά από αυτά τα
δυστυχήματα προσπάθησε να βάλει μυαλό διαχέοντας πολιτική Ένωσης των Εθνών.
Ένωσης που θα έπαιζε δύο σημαντικούς για την ειρήνη ρόλους. Ο ένας ήταν η παύση
εχθροπραξιών εντός της Ευρώπης και ο δεύτερος η ισχυροποίηση των χωρών αυτών
έναντι των πρωταγωνιστών του Ψυχρού Πολέμου (ΗΠΑ vs ΕΣΣΔ).
Μέσα σε αυτά τα 50
χρόνια αναπτύχθηκαν δύο κινήματα. Εκείνο της Ευρώπης των Εθνών και εκείνο της
Ευρώπης των Εθνών-Κρατών. Με άλλα λόγια, εκείνο μιας ενωμένης Ευρώπης και από
την άλλη η Ευρώπη της Γαλλίας, της Γερμανίας, του Βελγίου κ.ο.κ..
Στην Ελλάδα
υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν οι δύο αυτές κινήσεις στις απόψεις των
πολιτών. Συγκεχυμένα και αντιφατικά πολλές φορές, όπως και πολλές από τις
εκφράσεις των νεοελλήνων.
Βέβαια, στους
νεοέλληνες προσθέστε και χρόνια υπαρξιακά προβλήματα που προδίδει ο όρος «ελληνορθόδοξος».
Όπως εύστοχα έχει αναφέρει και ένας συχωρεμένος δημοσιογράφος, το μεν πρώτο
συνθετικό παραπέμπει στη Δύση, ενώ το μεν δεύτερο στην Ανατολή. Που στο καλό
ανήκομεν; Πάντως, οι νεοέλληνες δεν έχουμε ακόμη καταφέρει να συνθέσουμε
πολιτισμό δημιουργίας με στίγμα και διάρκεια, αλλά αυτό δεν θα αναπτυχθεί σε
αυτήν την ανάρτηση.
Σε κάθε περίπτωση,
κατά τη γνώμη μου, τα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας μας είναι προς μια Ευρώπη
των Εθνών. Της συνεργασίας και της αλληλεγγύης.
Η
Ευρώπη πάνω σε μαύρο Ταύρο (bull
market)…
Πάνω σε αυτή την
πολιτική επιλογή (Ενωμένη Ευρώπη) αναρριχήθηκε η οικονομική ελίτ, ίσως τόσο
νωρίς όσο και η πολιτική γέννα της Ευρωπαϊκής ιδέας. Διείσδυσε τόσο πολύ που
επηρέασε και τα θεσμικά πιστοποιητικά γεννήσεώς της (ιδρυτικές Συνθήκες).
Έφθασε δε σε
τέτοιο βαθμό η διείσδυση αυτών των ελίτ (σήμερα τις λέμε Αγορές) που η Ευρώπη
των Εθνών «μετετράπη» σε Ευρώπη των Τραπεζών.
Με αμφίβολες
πολιτικές που διαφημίζει μέσα από τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης ως «σωσίβιες
λέμβους», υιοθετεί-επιβάλλει μέσω Μνημονίων (ή υπό τον φόβο αυτών) «οικονομικές
μπαρούφες». Μπαρούφες που ρίχνουν το (συστημικό) βάρος της κρίσης σχεδόν εις
ολόκληρον προς τα Έθνη (κοινωνικοποίηση της χρηματοπιστωτικής κρίσης).
Ο
ρόλος της Ελλάδας στα σταυροδρόμια…
Στο πρώτο σταυροδρόμι
η Ελλάδα κέρδισε εδάφη, αλλά και άρχισε να εκκαθαρίζει την περιοχή από άλλες
εθνότητες.
Στο δεύτερο, η
Ελλάδα κέρδισε αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια για το ότι αντιστάθηκε (ενώ άνετα θα
μπορούσε να πει «ΟΚ») και με την αντίσταση αυτή δημιούργησε ζητήματα στον Άξονα
βάζοντας ένα λιθαράκι στην καίριας σημασίας ήττα του στα εδάφη της (τότε)
Σοβιετικής Ένωσης.
Στο τρίτο
σταυροδρόμι, αυτό που συναντούμε τώρα, η πολιτική και τραπεζική ελίτ της
Ελλάδας είπε «ΝΑΙ» στην Ευρώπη των Τραπεζών, αλλά στις επικείμενες εκλογές το
γάντι πετιέται εκεί που ανήκει. Στα χέρια του Ελληνικού λαού.
Σε αυτό το
σταυροδρόμι ο ελληνικός λαός καλείται πρώτος από όλους του άλλους ευρωπαϊκούς
λαούς (κυρίως των εντός ευρωζώνης –καθότι προηγείται η Ισλανδία–) να διαλέξει αν
θέλει την Ευρώπη των Τραπεζών ή όχι.
Και καλείται
πρώτος όχι γιατί κάποιες σκοτεινές δυνάμεις φθονούν το ελληνικό αίμα και το
«εκλεκτό» μας λαό, αλλά γιατί επιλέχθηκε ως η χώρα με σοβαρά
δημοσιονομικά-διαθρωτικά προβλήματα και το πιο αφάνταστα διεφθαρμένο πολιτικό
προσωπικό στις κυβερνητικές επάλξεις.
Παρόλα αυτά,
αναγνώστη, την 6η του Μαΐου η Ευρώπη περιμένει να επιλέξεις μια
Ευρώπη με όραμα και να αντιστρέψεις το ντόμινο κατάρρευσης από τις ευρωπαϊκές
οικονομίες-κοινωνίες προς την πλευρά ορισμένων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και
της πολιτικής τους ελίτ.
Η ψήφος σε
μνημονιακά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, ΔΡΑΣΗ κ.α.) και αμφιβολο-αντιμνημονιακά
(ΔΗΜΑΡ) είναι ψήφος υπέρ των Τραπεζών, ενώ η ψήφος σε νεοναζιστικά κόμματα
(Χρυσή Αυγή) είναι ψήφος σε αυτούς στους οποίους είσαι περήφανος που το 1940
είπε ΟΧΙ ο ελληνικός λαός.
Τα ευρωπαϊκά έθνη
περιμένουν. Και περιμένουν η Ελλάδα ως γεννήτορας χώρος της Δημοκρατίας να είναι
συνεπής σε ζητήματα αξιοπρέπειας.
Μπορεί οι άλλες
επιλογές να δείχνουν δρόμος αχαρτογράφητος, αλλά είναι ευθύνη μας να εκλεγούν
και τότε θα κριθούν και αυτοί, όπως έχουν κριθεί τόσα χρόνια οι καταστροφείς
μας. Θα κριθούν εάν θα συνθέσουν για να αλλάξουμε.
Τα
ευρωπαϊκά έθνη περιμένουν. Και περιμένουν η Ελλάδα ως γεννήτορας χώρος της
Δημοκρατίας να είναι συνεπής σε ζητήματα αξιοπρέπειας.
Είσαι ραγιάς; Νιώθεις υποτελής; Πρέπει κάπου να ανήκεις; Θέλεις αφεντικό στο κεφάλι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤότε διάλεξε εσύ ποιον θα προσκυνήσεις.
Κι αν δεν μπορείς να διαλέξεις ψήφισε Πασοκ-Νδ αυτοί θα σε βοηθήσουν.
-------------
Οι άλλες επιλογές δεν είναι όλες δρόμος αχαρτογράφητος. Αυτές που είναι, δέχονται εύκολα σύνθεση μετά τις εκλογές και σίγουρα δεν έχουν καμία διάθεση να οδηγήσουν τη χώρα σε ακυβερνησία διότι αυτό θα είναι και το τέλος τους. Αν ο λαός επιλέξει ανατροπή του πολιτικού σκηνικού τότε δεν έχει κανείς τους το δικαίωμα να γυρίσει την πλάτη στο λαό. Στο τέλος τέλος ας συμφωνήσουν στα ελάχιστα αυτονόητα και ας οδηγήσουν τη χώρα σε συντακτική εθνοσυνέλευση.
Για το πρώτο σημείο νομίζω ότι δεν αντιλαμβάνεσαι ότι είναι διαφορετικό από αυτό που αναφέρεις dp και άλλο αυτό που λέει η ανάρτηση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ αναφέρεσαι στη δουλοπρέπεια και στην ανάγκη προστάτη. Αλλά εδώ αναφέρομαι σε εθνολογικής φύσεως ζητήματα με την έννοια των πολιτιστικών αναφορών.
Σε αυτές τις αναφορές, βέβαια, πατούν και οι σοβινιστές περνώντας στον ρατσισμό μέσω βιολογικών αναφορών.
-----------------
Υπό την αυστηρά έννοια της χαρτογράφησης νομίζω ότι αναφέρεσαι στο ΚΚΕ.
Αλλά μάλλον αδικεί η ανάρτηση τα κόμματα της αριστεράς.
Και αυτό γιατί αχαρτογράφητη θεωρούταν και η πρόταση του Ανδρέα Παπανδρέου το 1981. Και αυτό γιατί, εξ’ όσων γνωρίζω, έφερε έντονο ιδεολογικό στίγμα αλλά χλιαρό προγραμματικό.
Είναι, επίσης, αχαρτογράφητο κάτι που δεν έχει ασκήσει εξουσία.
Επίσης, είναι αχαρτογράφητο ένα πρόγραμμα γιατί ποτέ δεν γίνεται συζήτηση επ’ αυτού, αλλά επί συνθημάτων.
Τέλος, είναι αχαρτογράφητο επειδή κανέναν δεν τα έχει διαβάσει. Παλαιότερα ήταν πιο δύσκολο μιας και δεν υπήρχε διαδίκτυο. Τώρα που υπάρχει δεν το βλέπει κανένας πέραν από δημοσιογράφους.
Κι εγώ σε εθνολογικής φύσεως ζητήματα αναφέρομαι και λέω ότι δεν είμαστε ούτε δύση ούτε ανατολή. Είμαστε Ελλάδα και αυτοπροσδιορίζεται ο καθένας όπως του αρέσει κι όπως αισθάνεται. Άλλος ελληνορθόδοξος, άλλος αρχαιοελληνιστής, άλλος ευρωπαϊστής κι άλλος διεθνιστής. Αλλά δεν πρέπει κάπου να ανήκουμε με το ζόρι. Πάνω από όλα είμαστε ελεύθεροι άνθρωποι σε δημοκρατική χώρα της Ευρωπαϊκής ηπείρου που γειτονεύει με την Ασία και την Αφρική.
ΑπάντησηΔιαγραφή--------------
Σε γενικές γραμμές έτσι είναι, απλά δεν χρειάζεται να είσαι αφοριστικός με τα ...ποτέ και κανένας. Ε, όλο και κάποιοι λίγοι τα διαβάζουν. Όσο για τον αχαρτογράφητο δρόμο των αντιμνημονιακών επιλογών, τώρα που το σκέφτομαι διερωτώμαι αν θεωρείται χαρτογραφημένη η πολιτική του μνημονίου όταν κάθε τρεις μήνες θα πρέπει να αναθεωρείται.
Καλησπέρα στην παρέα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αναστάσιμη τσίκνα και η χοληστερίνη είναι κάπως αισθητή στο κείμενο. Χριστός Ανέστη λοιπόν κι εν αναμονή της άλλης Ανάστασης ημών των θνητών, εύχομαι σε όλους άντε και του χρόνου!
Σε ότι αφορά την προσέγγιση της Ιστορίας μας, θεωρώ ως λίαν ενδιαφέρουσα τη συνέντευξη του Κ. Καστοριάδη εδώ: http://panosz.wordpress.com/2012/04/20/kastoriadis-2/#more-36440 . Για λόγους δεοντολογίας, έχω κάποιες επιφυλάξεις διότι δεν αναφέρεται η πηγή αλλά με την ουσία του κειμένου είμαι σύμφωνος.
Κριτήριο για την ποιότητα του προϊόντος (υλικού, πνευματικού, πολιτιστικού) ήταν και είναι πάντα η αγορά –ως το σύνολο των ενδεχόμενων πελατών. Ο τρόπος που εκφράζεται αυτή η προτίμηση είναι επίσης η αγορά –ως πράξη απόκτησης του, δια της ανταλλαγής ή ως επιδοκιμασία. Η παραγωγή εμπορευμάτων λοιπόν είναι η ουσία του σύγχρονου πολιτισμού μας κι έτσι ας προσεγγίζουμε την πραγματικότητα και όχι με τις επιθυμίες μας εν αναμονή μιας άλλης κοινωνικής πραγματικότητας. Θυμίζω ότι με αυτή την δύναμη του εμπορεύματος αρχίζει και ο Μάρξ την ανάλυση του Καπιταλισμού στο έργο του «Το Κεφάλαιο».
Από ότι φαίνεται όμως, σε πολλά από όσα παράγουμε εν Ελλάδι, η αξία που τους προσδίδει η «αγορά», δεν είναι εκείνη που θέλουμε. Η μειωμένη αξία που εισπράττουμε, δεν μας αρέσει και μας πληγώνει η σκέψη πως θα μπορούσαμε να έχουμε περισσότερα «έσοδα» αλλά υπάρχουν πολλά «αλλά» που δεν μας αφήνουν. Τα «αλλά» αυτά είναι όλα εκείνα που καταγγέλλουν οι πολιτικοί μας προεκλογικώς ότι θα αλλάξουν αλλά ποτέ δεν αλλάζουν. Εκτός από τις μεγάλες «αγορές», τα «μονοπώλια», και τα «σκοτεινά συμφέροντα», υπάρχει και η εντόπια ακούσια ή εκούσια ανικανότητα.
Δυστυχώς, ακόμα κι αν χρειαστεί για την εθνική μας αξιοπρέπεια να πορευτούμε με «κατεβασμένα τα ρολά μας» προς τις μεγάλες οικονομίες, η ένδον αντιπαραγωγική και αναποτελεσματική οργάνωση της κοινωνίας μας θα μείνει. Αλλά για το θέμα αυτό, όλοι αποφεύγουν να μιλήσουν. Ο Καστοριάδης όμως το κάνει!
Τέλος, αντί να ψάχνουμε το που ανήκουμε πολιτσμικώς (διότι χωροταξικώς θαρρώ πως ξέρουμε που είμαστε), είναι πιο λογικό και μάλλον πιο αποτελεσματικό να κατανοήσουμε και να ομολογήσουμε το ποιοι είμαστε, δηλαδή το πώς παράγουμε αξίες πνευματικές και υλικές. Ίσως η προσπάθεια αυτή προς την αυτογνωσία μας σπρώξει και προς την ουσιαστική αντιμετώπιση των προβλημάτων μας.
Στην εξέλιξη της ιστορίας της περιοχής μας (Βαλκάνια, Ευρώπη, Μεσόγειος), εκείνο που δεν άλλαξε διαχρονικά, είναι η αδυναμία (που στις περισσότερες των περιπτώσεων ήταν ανικανότητα) των ηγεσιών της χώρας να συμμετέχουν ως ανεξάρτητοι παράγοντες –και όχι ως πλασιέ αλλότριων στρατηγικών συμφερόντων- στα παζάρια, διότι πάντα έπαιζαν τον ρόλο του δήθεν «φωτισμένου» ηγέτη που πρέπει να «μαλώνει» και να νουθετεί το «άτακτο» και «κακομαθημένο», από τους ίδιους, «παιδάκι-λαό». Δυστυχώς και σε αυτή την προεκλογική περίοδο αυτό επιβεβαιώνεται, οπότε η αισιοδοξία μου ήδη έχει μουγκαθεί.
Πάλι η Ελλάδα θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά?
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε Ευρώπη να μην είμαστε και πλεονέκτες.
Το χωροταξικό είναι πολύ σημαντικό για το πολιτισμικό και πολιτιστικό. Και μην ξεχνάμε τις κοιτίδες του Ελληνισμού που βρίσκονται σε τρεις διαφορετικές ηπείρους αλλά είναι και άρρηκτα συνδεδεμένες με το παρόν μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή-------------
Μας έχουν ζαλίσει με την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας, η οποία θα φέρει την εξωστρέφεια. Όλοι οι φωστήρες του τόπου και τα παπαγαλάκια της Ευρώπης των τραπεζών μας έπρηξαν με τις εξαγωγές που πρέπει να αυξηθούν.
Περνάνε όμως στα ψιλά την εγχώρια κάλυψη των αναγκών σε όλους τους τομείς. Από τη διατροφή και τα βιομηχανικά προϊόντα ως την ενέργεια και τον τουρισμό. Βλέπουμε τα μεγάλα δημόσια έργα του σύγχρονου παρελθόντος από τα ευρωπαϊκά κονδύλια να απορροφώνται μόνο για κατασκευές (οδικοί άξονες, γέφυρες, κτίρια, γήπεδα, μουσεία και άλλα τέτοια). Τις δομές και υποδομές για παραγωγή (τροφίμων, βιομηχανικών αγαθών, ενέργειας, οικιστικής και τουριστικής ανάπτυξης και άλλα πολλά) τις αφήνουν στους ιδιώτες και έτσι η δύναμη του μεγάλου κεφαλαίου επιλέγει το μοντέλο ανάπτυξης κάθε φορά ανάλογα με τα συμφέροντά του.
Φτάνουν λοιπόν τα παραμύθια περί ανταγωνιστικότητας. Η οικονομία μας μπορεί να αναπτυχθεί τάχιστα χωρίς να περιμένει τον ξένο επενδυτή, με στροφή στην προτεραιότητα κάλυψης των εγχώριων αναγκών.
Με φορολόγηση ως ειδών πολυτελείας των εισαγόμενων αντίστοιχων προϊόντων.
Με εκμετάλλευση της ενέργειας για αύξηση της παραγωγικότητας και έμμεση αύξηση του εισοδήματος των εργαζομένων.
Με στοχευμένες καλλιέργειες στον πρωτογενή τομέα με βάση τις εγχώριες ανάγκες........