Ξανά θα κληθούμε να αποφασίσουμε για το ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα τα κοινωνικά μας συμφέροντα, σε αντίθεση με εκείνα των Τραπεζών.
Στην προσπάθεια αυτή και επηρεασμένοι από έναν φίλο παραμυθά για μεγάλα παιδάκια, θα επιχειρήσουμε μια φτηνή ιστοριούλα.
Στην προσπάθεια αυτή και επηρεασμένοι από έναν φίλο παραμυθά για μεγάλα παιδάκια, θα επιχειρήσουμε μια φτηνή ιστοριούλα.
Θα δούμε, δηλαδή, την
πραγματικότητα αυστηρά και κατάματα. Όσο μπορούμε. Γιατί αντικειμενικότητα δεν
υπάρχει, παρά μόνον υποκειμενικότητα:
Αυτή η Γυναίκα κάνει παρέα με μια
άλλη Κυρία, την Νεοελληνική Πολιτεία. Αυτή η Κυρία έχει νταβαντήδες, προστάτες
και ανθρώπους που έχουν καταχραστεί τις οικονομίες της αλλά και την εμπιστοσύνη
των παιδιών της (δεν συζητώ για τον εκμαυλισμό τους).
Μετά από 38 χρόνια όνειρα
Δημοκρατίας, η Κυρία δεν την γνώρισε ποτέ στην πράξη. Και τώρα, τόσα χρόνια
μετά κάποιος της χτυπά την κυρία είσοδο και κάποιος την πόρτα της κουζίνας.
Τους ξέρει και τους δύο. Τις μιλούν και οι δύο. Έχει διαίσθηση, αλλά έχει και
φόβο. Έχει αξιοπρέπεια, αλλά και δυσπιστία.
Ο ένας, αυτός που χτυπά την πόρτα της
κουζίνας, είναι ένας σεσημασμένος βιαστής. Δεν έχει καταδικαστεί ακόμη γιατί
ελέγχει τους Δικαστικούς. Όλοι γνωρίζουν ότι εκείνος, αν η Κυρία ανοίξει την
πόρτα, θα τη βιάσει πιο σκληρά από ότι τη βίαζε μέχρι τώρα. Θα καλέσει μάλιστα
και το φίλο του τον Χανς να περάσουν καλά πάνω της. Και όχι μόνον πάνω της.
Ο Χανς θα φέρει και τον Φρίντριχ
που και οι δύο αγαπούν περισσότερο τη πανέμορφη Γυναίκα. Αυτήν θέλουν. Τον ήχο
της και τις καμπύλες της. Και αυτή θα την βιάζουν ερήμην ενώ η Κυρία θα έχει
ανοίξει την πόρτα και θα φέρει την ευθύνη της.
Τι γίνεται στην πλευρά της κυρίας
εισόδου; Ποιος χτυπά από εκεί;
Από εκεί χτυπά ένας πρωτάρης. Όχι
αθώος αλλά σίγουρα άμαθος. Ένας τύπος που σίγουρα θα χειριστεί με αδεξιότητα
και αγαρμποσύνη το σώμα της Κυρίας. Αλλά, έχει εξαιρετικά καλύτερες προθέσεις.
Να γαμήσει θέλει και αυτός, αλλά δεν θα βιάσει κιόλας. Αν βαυκαλίζεται κανείς
ότι ο νέος που θα εισέλθει από την κυρία είσοδο τον κινεί μόνον ο έρως, τότε
μαγεύεται παραπάνω από όσο επιβάλλεται για την περίπτωση.
Πάντως, εμείς που καθόμαστε στον
καναπέ και μπορούμε να σηκωθούμε να ανοίξουμε όποια πόρτα θέλουμε, πρέπει να
αποφασίσουμε σε ποιον θα επιτρέψουμε να εισέλθει.
Ενδιαφέροντα ευρήματα προκύπτουν από την «φανταστική» δημοσκόπηση που διεξήγαγα πριν λίγο με την βοήθεια Μου. Αποκαλύπτουμε ποια πόρτα προτίθενται να ανοίξουν οι ψηφοφόροι στις εκλογές του Ιουνίου:
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι αμετανόητοι ΠΑΣΟΚοι: Της κουζίνας. Μην το κουράζουμε.
Οι ΝΔκράτες: Ακόμα ψάχνουν να βρουν από ποια πόρτα χωράει το χρονοντούλαπο της ιστορίας που ευθύνεται για τον ερχομό του Αντώνη Σαμαρά. Επικρατεί σύγχυση, θα πάρουν τη βοήθεια του κοινού ή των παιδιών τους (ελπίζουμε!).
Οι Απολιτίκ: Δεν θα ανοίξουν καμία πόρτα, θα αποφασίσουν οι άλλοι για εκείνους, όσο αυτοί θα παίζουν με το iphone ή με κάτι άλλο (αν έχουν).
Οι Ανεγκέφαλοι κάθε ηλικίας: Θα ανοίξουν τα παράθυρα (ευτυχώς φαίνεται ότι η Χρυσή Αυγή θα μπει οριακά και από το παράθυρο αυτή τη φορά).
Στους υπόλοιπους αποφασισμένους και αναποφάσιστους, νέους και μεγαλύτερους, φαίνεται ότι θα πρυτανεύσει η λογική και ο ρεαλισμός. Θα ανοίξουν την κυρία είσοδο, μιας και οι επισκέπτες από την πόρτα της κουζίνας έφερναν για χρόνια τα ίδια πεσκέσια.
Δυσκολεύομαι να κάνω τις αντιστοιχήσεις ποιος είναι ποιος ανάμεσα σε ήρωες της ιστορίας σου GMT και της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Το πρόβλημα με τις παραβολές είναι ακριβώς αυτό: ενώ ο περιγραφικός λυρισμός τους εντυπώνει εικόνες στην σκέψη του αναγνώστη, αφήνει περιθώρια ποικίλων ερμηνειών.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌμως θεωρώ ότι η διατύπωση πως «Μετά από 38 χρόνια όνειρα Δημοκρατίας, η Κυρία (=Ελληνική Πολιτεία) δεν την γνώρισε ποτέ στην πράξη» δεν είναι σωστός. Εκμηδενίζει κάθε κατάκτηση των πολιτών αυτής της χώρας και παραβλέπει την ιστορική εξέλιξη των θεσμών. Παρόλες τις ελλείψεις των θεσμών, η Ελληνική Δημοκρατία επιβεβαίωσε στο διάστημα από την Μεταπολίτευση έως σήμερα ότι μπορεί να λειτουργήσει κι ακόμα ότι δεν έχει ανάγκη από «φωτισμένους δεσπότες» Βασιλείς, Στρατηγούς και Συνταγματάρχες.
Η Δημοκρατία είναι τόσο καλή όσο και οι πολίτες της. Οι θεσμοί της είναι τόσο καλοί όσο θέλουν οι πολίτες της να είναι. Όταν οι πολίτες αγανακτούν και φασκελώνουν τους θεσμούς (βλέπε Βουλή) ή αρνούνται την τήρηση των νόμων («δίκιο είναι το δίκιο μου»), είναι ο εαυτός τους που εξ αντανακλάσεως υφίσταται την μεταχείριση αυτή. Οι αξίες της Δημοκρατία δεν επιβάλλονται στους πολίτες εάν οι πολίτες δεν επιθυμούν να τους αποδεχθούν. Η περιβόητη φράση του Εμ. Ροΐδη ότι «έναν νόμο έχει ανάγκη η Ελλάδα: αυτόν που θα επιβάλλει την τήρηση όλων των νόμων» εκφράζει ακριβώς την ανέκαθεν στάση των Ελλήνων έναντι του κράτους και των θεσμών: όταν κάτι δεν μου αρέσει είτε το ξεπερνώ «λαδώνοντας» είτε επιλέγω τον πάτρωνά μου πολιτικό που θα «με βοηθήσει» να απαλλαγώ από την υποχρέωση της τήρησης.
Η απαίτηση για αυξημένη υπευθυνότητα κάθε πολίτη (και όχι μόνο των αντιπροσώπων του) είναι η ουσία της ποιότητας της Δημοκρατίας. Η απαίτηση αυτή κουράζει και πολύ συχνά οι πολίτες το εκφράζουν αυτό με την διάθεση να απαλλαγούν από το βάρος της ευθύνης τους επιλέγοντας επιπόλαια ανεπαρκείς πολιτικούς αντιπροσώπους είτε με τη δήθεν φιλοσοφημένη επιλογή προς ιδιώτευση τους. Πριν εμφανιστούν διάφορες μορφές ερωτύλες ή μη στις διάφορες πόρτες και τα παράθυρα της Δημοκρατίας είναι ο λαός που την «έχει κάνει» είτε για το γειτονικό καφενείο να δει το ματς είτε για κάνα ξενοδοχείο της «ημιπαρανομής» για καμιά ξεπέτα γιατί «έτσι είναι οι άντρες».