Εκείνοι & εμείς (Μέρος Β’)…

Στην προηγούμενη ανάρτηση μιλήσαμε για τον χώρο της Αριστεράς. Τώρα θα προχωρήσουμε και θα περάσουμε στον συντηρητικό χώρο, τη φερόμενη και ως «Δεξιά». Χώρος που πιστεύει αδιαπραγμάτευτα ότι το αρχικό κύτταρο της κοινωνίας είναι το άτομο. Η ατομική ευτυχία οδηγεί μοιραία στην ευτυχία του συνόλου. Παρά το γεγονός ότι αυτό είναι αντίθετο με το Χριστιανικό Κήρυγμα οι παρατάξεις που διαφημίζουν τη Χριστιανοσύνη τους, είναι κατ’ εξοχήν οι Δεξιές.

Με αυτήν την ιδεολογική βάση προτάσσουν πολιτικές λιγότερου κράτους, διείσδυσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας σε πεδία της οικονομίας που αφορούν το σύνολο (ενέργεια, ύδρευση, μεταφορές κ.α.), αλλά και άλλες (πιο απαραίτητες πολιτικές κατά τη γνώμη του GMT) πολιτικές, όπως ένα Κράτος που να ενεργεί αποτελεσματικά και να διευκολύνει την Κοινωνία, να διοικείται με επαγγελματισμό και να ωθεί τον πολιτισμό και την ανάπτυξη.

Μέσα στο ιδεολογικό αυτό πλαίσιο μπαίνει και το ζήτημα της εθνότητας καθώς οι κομματικές εκδοχές που το προσωποποιούν προτάσσουν συνεχώς ζητήματα Έθνους. Σφετερίζονται, κατά τη γνώμη του GMT, την αγάπη για τον τόπο μας και τον πολιτισμό μας. Δείχνουν σαν να κατέχουν μοναδικά την ελληνικότητα. Όπως βέβαια εκείνοι την αντιλαμβάνονται και η οποία πολλές φορές δεν έχει καμία σχέση με το αρχαιοελληνικό πνεύμα και πολιτισμό αλλά σίγουρα προσφέρει αυτοικανοποίηση μιας ετερόνομης ανωτερότητας (σαν το φεγγάρι που παίρνει φως από τον ήλιο και φέγγει γ@μ0ντ@ με ξένα @ρχ1δ1@).

Πάντως, η Δεξιά είναι λιγότερο θεωρητική και ενδείκνυται σε περιπτώσεις χαμηλής πολιτικής καλλιέργειας πολιτών. Δεν εννοώ ότι δεν υπάρχουν δεξιοί με υψηλή καλλιέργεια. Κάθε άλλο. Απλώς η μάζα έχει ανάγκη από αξία και μοναδικότητα που την προσφέρει χωρίς κόπο η Δεξιά. Είτε μέσα από την έντονη επίκληση στη Θρησκεία, είτε στο Έθνος.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν μεγάλες ομάδες ανθρώπων (η πλειοψηφία στων επί της γης) που συνθέτουν αυτόν τον χώρο.

Ο ελληνικός πολιτικός πολιτισμός έχει ακουμπήσει το ναδίρ. Και σε αυτό ευθύνονται όλοι. Και εμείς οι ίδιοι και οι προηγούμενοι Υπουργοί Παιδείας. Δεν νομίζω ότι θα διαφωνήσει κανείς Δεξιός ή Αριστερός σε αυτό.

Έχουμε, λοιπόν, τρία δεδομένα και ένα ενδεχόμενο. Έναν φθηνό πολιτικό πολιτισμό που οδηγεί σε μηδενισμούς (του τύπου «όλοι είναι ίδιοι» κ.λπ.). Μια διαφαινόμενη νίκη αλλά και φθορά της Αριστεράς (βλέπε την προηγούμενη ανάρτηση) και, τρίτον, πλήρως διεφθαρμένους τους κυρίαρχους θιασώτες της Δεξιάς, την ΝΔ και το νεοφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ.

Το ενδεχόμενο που μπορεί να γίνει πραγματικότητα εάν δεν αποκτηνωθεί η Δεξιά, είναι η άνοδος του φασισμού. Της αποδημοκρατικοποίησης. Ακόμη και αν δεν μπει στο πηδάλιο, θα παίξει καθοριστικό ρόλο μιας και θα ωθεί την Δεξιά πιο Δεξιά και την Αριστερά πιο Αριστερά.

Καθίσταται, συνεπώς, επιτακτική η ανάγκη για διάλυση της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ σε αυτές και στις επόμενες και παρα-επόμενες εκλογές. Πρέπει οι συνεργάτες της SIEMENS και οι εκείνοι που ξεπουλούν την Κοινωνία μας και τους συνανθρώπους μας να «στρίψουν».

Δέσμιοι της διαφθοράς φοβούνται ότι εάν αναλάβει κάποιος άφθαρτος (ή μερικώς φθαρμένος) και δει τους λογαριασμούς του Κράτους, θα γεμίσουν ο Κορυδαλλός και τα ιδιωτικά ελικόπτερα.

Μέχρι στιγμής, εξ όσων φαίνονται και εξ όσων γνωρίζει ο GMT, από τον συντηρητικό χώρο αντίθετες με αυτό το πρότυπο θέσεις προέρχονται μόνον από το κόμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων του Παναγιώτη Καμμένου.

Και μόνον οι αναφορές σε εκδημοκρατισμό του Συντάγματος (ανεξαρτητοποίηση των Εξουσιών) και ζητημάτων που στηλιτεύουν την αυστηρή κομματική πειθαρχία (άρα εκδημοκρατισμός της λειτουργίας του κόμματος) δείχνουν την επικυριαρχία ενός διαφορετικού πολιτικού πολιτισμού μέσα στην παράταξη των Ανεξάρτητων Ελλήνων.

Είναι σημεία σύγκλισης με μεγάλο τμήμα της Αριστεράς και απόλυτο σημείο Σύγκλισης με το πολίτευμα της Δημοκρατίας που η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ μας στέρησαν.

Αν δεν καταβαραθρωθούν οι διεφθαρμένοι χώροι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ υπέρ των ΑΝΕΛ (ή όποιου άλλου προωθεί τέτοια ζητήματα) τότε ικανοποιείται και το δεδομένο που αφορά τη Δεξιά, ανοίγοντας τον δρόμο στον περαιτέρω μηδενισμό («όλοι είναι ίδιοι») και στον εκφασισμό.

Σημειώστε ότι τον εκφασισμό τον φοβούνται όλοι στις δημόσιες διακηρύξεις τους. Με πομπώδη υποκρισία όμως καθότι: Η Νέα Δημοκρατία υποβοήθησε τον φασισμό μέσα από τη εκτύπωση και χρηματοδότηση εντύπων της ΧΑ. Η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ έφτασαν την Αστυνομία να ψηφίζει σε ποσοστό πλειοψηφίας τη φιλοναζιστική ακροδεξιά συνεργαζόμενοι με αυτή για τη διάρρηξη των κοινωνικών αγώνων (αγανακτισμένοι αλλά και του πανεπιστημιακού ασύλου -στο οποίο ένστολος δεν μπορεί να μπει, αλλά ακροδεξιός παρακρατικός ναι-). Και, τέλος, το ΠΑΣΟΚ που δεν αποσύρεται από την πολιτική σκηνή για να οδηγήσει στην κάθαρση έχοντας μάλιστα έναν πλέον διεφθαρμένο και επικίνδυνο για τη Δημοκρατία αρχηγό (βλ. Ελληνικά Ναυπηγεία, υποβρύχια κ.α.).

Είναι εθνική, χριστιανική ό,τι άλλο ανάγκη θέλετε να διαλυθούν αυτά τα κόμματα. Είναι ανάγκη να διεκδικήσουμε έναν άλλον πολιτικό πολιτισμό. Πολιτισμός που προφανώς δεν θα έρθει μόνο ψηφίζοντας, αλλά συμμετέχοντας και απαιτώντας. Και όποιος δεν το καταλάβει, απλώς θα πάρει τον ίδιο δρόμο. Τον αγύριστο…