Εκείνοι & εμείς (Μέρος Α’)…

Μπροστά μας έχουμε πραγματικά κοσμογονικές αλλαγές στον πολιτικό κόσμο. Και αυτό γιατί απέναντι στον ελάχιστο λόγο αληθείας που αρθρώνουν οι αντιμνημονιακές δυνάμεις και στον κυρίαρχο εκφραστή της, τον ΣΥΡΙΖΑ (πέραν των ΑΝΕΛ) συσπειρώνεται όλος ο κόσμος.

Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, ΛΑΟΣ, Μπακογιάννη, Μάνος και όλοι οι επιστημονικοί σύμβουλοί τους ξεθάβουν συνθήματα προ- και μετεμφυλιακά και μιλούν για σταλινισμό, «θα σας πάρουν τα σπίτια», για Αριστερή ηγεμονία που κατέστρεψε τη χώρα κ.ο.κ..

Στην ίδια όχθη όλοι οι καναλάρχες και δημοσιογράφοι (ΣΚΑΪ, MEGA, ΑΝΤ1 κ.ο.κ.) που βλέπουν ότι τα κόμματα στα οποία επένδυσαν χρόνια πολλά για τα «βάλουν στο χέρι» και να λυμαίνονται τις Κρατικές προμήθειες, πάνε προς τον Σατανά (στον διάολο).

Στην τωρινή αναζήτηση θα θέσουμε το ερώτημα «ταιριάζει στην Αριστερά η Κυβέρνηση;».

Η Αριστερά νοείται εδώ ως η «κίνηση», ως ο προοδευτικός χώρος που μετασχηματίζει την κοινωνία προς όφελός της. Που θεωρεί ως κύτταρο της την συλλογικότητα, την κοινότητα. Που βασίζεται στην αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων (εντός ή εκτός Έθνους ή όποιας άλλης ομάδας).

Παρ’ ότι χωρά απίστευτη κουβέντα για την παραπάνω παράγραφο, προχωράμε παρατηρώντας ότι η Αριστερά έχει δυστυχώς παίξει, παγκοσμίως και στο σύνολο σχεδόν της ανθρώπινης Ιστορίας, σε ταινίες με τίτλο «Η μεγάλη συνθηκολόγηση». Δεν αναφερόμαστε στα κομμουνιστικά Κράτη τα οποία καταπίεσαν τον λαό τους, επέβαλαν έναν ακραίο Εθνικισμό ή προώθησαν τον Κρατικό Καπιταλισμό. Εδώ, μιλάμε για όλες τις Κοινωνιοδημοκρατίες (σοσιαλδημοκρατίες) και λοιπούς Σοσιαλιστές της Ευρώπης και τους Κόσμου. Μιλάμε για το ΠΑΣΟΚ του 80,5’, την Ιταλική Αριστερά και όλους εκείνους τους Αριστερούς κομματικούς σχηματισμούς που πήραν πηδάλιο χώρας.

Χωρίς να γίνει ιστορική αναδρομή, είναι γνωστό ότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις τα προεκλογικά λόγια δεν ταίριαζαν με τις μετεκλογικές πράξεις ή παραλείψεις. Αυτό δεν οφειλόταν μόνο σε απατεωνιά, καιροσκοπισμό ή μακιαβελικό σφετερισμό φιλολαϊκών συνθημάτων.

Αντίθετα, υπάρχουν δύο δομικά χαρακτηριστικά του χώρου της Αριστεράς που καθιστούν αδύνατη μια μακροχρόνια Κυβερνητική θητεία της. Πόσω μάλλον, όταν αφορά στην κινηματική, όπως λέμε, Αριστερά [1], όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ. Που ξεχωρίζει από τον ΣΥΝασπισμό, το σεξουαλικό αντικείμενο του ΠΑΣΟΚ, η προέκταση της συναλλαγής και της συνθηκολόγησης. Τα τσικό του συστήματος.

Η εν λόγω Αριστερά απαιτεί συνειδητοποιημένους πολίτες. Ανθρώπους που έχουν τη θέληση και τις πνευματικές ικανότητες να συμμετέχουν. Να διαλέγονται, να συμφωνούν, να διαφωνούν, να διεκδικούν αλλά και να αποδέχονται. Και αυτό γιατί αυτή η Αριστερά δεν «προβλέπει» μηχανισμούς καταστολής. Έχει προβολές στην Αναρχία, λέξη που σας ακούγεται εχθρική, αλλά είναι τόσο εχθρική όσο ο Λόγος του Χριστού. Η διακυβέρνηση, όμως, μιας χώρας χρειάζεται μηχανισμούς καταστολής ή, πιο χαλαρά, «επιβολής» των Νόμων. Ακόμη και αν αυτοί (οι Νόμοι) αποφασίζονται από ευρύ κοινωνικό φάσμα, πάντα θα υπάρχουν ομάδες ή συντεχνίες ή απλά πολίτες που θα τους αρνιούνται και δεν θα τους σέβονται.

Η κινηματική Αριστερά δεν μπορεί να αρνηθεί το κλείσιμο της οδού Αμαλίας από 100 άτομα που θυμίζουν στον κόσμο την ταξική του προέλευση (π.χ. με αφορμή απολύσεις στο εργοστάσιό τους). Ακόμη και η επιβολή του «μέτρου» στη διακυβέρνηση είναι προς εκμετάλλευση και ασυνεπές με ένα κινηματικό οργανισμό.

Το δεύτερο χαρακτηριστικό αναφέρθηκε ήδη και αφορά στην ανάγκη στο πόσο συνειδητοποιημένοι είναι οι πολίτες. Και δυστυχώς οι πολίτες ΔΕΝ είναι. Ακόμη και τώρα που τα κουκιά είναι μετρημένα. Τα νούμερα μιλούν από μόνα τους. Λίγοι τα αντιλαμβάνονται. Πολλοί πέφτουν «θύμα» της προπαγάνδας του Βήματος, του Έθνους, της Καθημερινής κ.ο.κ..

Για παράδειγμα, όποιος διαβάσει τις δημόσιες εκθέσεις του ΔΝΤ θα διαπιστώσει ότι οι πολιτικές που προβλέπουν τα Μνημόνια, που στηρίζουν η ΝΔ (και το ΠΑΣΟΚ), είναι πολιτικές που οδηγούν σε διάλυση το κοινό νόμισμα (ευρώ). Εξυπηρετούν μόνον τη Γερμανία. Είναι κίνδυνος απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση.

Παρά το γεγονός ότι η SIEMENS έχει στον κατάλογο των «χορηγηθέντων» μεγάλο αριθμό στελεχών του ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που τους κρατά δέσμιους της κας Μέρκελ, 30% του εκλογικού σώματος συνεχίζει να τους στηρίζει. Και όχι μόνον αυτό, μεγάλο μέρος αυτού «φοβάται» ότι η Αριστερά θα του «πάρει τα σπίτια». Και δεν συνειδητοποιεί το διασπειρόμενο του τρόμου, αλλά και το ότι τα τραπεζικά και γερμανικά real estate μέσα από τα Μνημόνια θα μας «πάρουν τα σπίτια» και τις εκτάσεις προγραμμάτων τύπου «Helios».


Επανεξελέγη ο Χρυσοχοΐδης, ο οποίος υπέγραψε τη σημαντικότερη σύμβαση των τελευταίων 60 ετών παραδεχόμενος ότι δεν τη διάβασε! Εξελέγη η ΧΑ ως πατριωτική οργάνωση, ενώ λίγοι αναρωτήθηκαν γιατί οι Ελεύθεροι Δημοκράτες την αποκαλούν εγκληματική οργάνωση.

Συνεπώς, η ανθρώπινη αδυναμία σκέψης, κρίσης και αυθυπαρξίας αλλά και η αντίθεση της κινηματικής με τη «διακυβερνητική» Αριστερά, θα οδηγήσει σε μια ακόμη συνθηκολόγηση;

Πάντως, παρά την επίθεση στον Τσίπρα, για Ανδεοπαπανδρεϊκά χαρακτηριστικά, ο ίδιος δεν θήτευσε στον Αμερικάνικο στρατό, ούτε έχει παντρευτεί γόνο αμερικάνικης αριστοκρατικής οικογένειας. Δεν θήτευσε στα φυτώρια εθνικών ηγετών (Κολέγια και Πανεπιστήμια) και για αυτό δεν έχει τις άκρες που είχαν πολλοί κομματικοί αρχηγοί. Τουλάχιστον, από όσο γνωρίζω. Επίσης, δεν θα παραλάβει μια χώρα με έτοιμα πακέτα Ντελόρ. Αλλά μια χώρα που θα διεκδικήσει το οικονομικά αυτονόητο για τη χρηματοοικονομική σωτηρία της ΕΕ. Ένα σχέδιο Μάρσαλ (το οποίο ελπίζουμε να μην το καρπωθούν οι ημέτεροι, όπως το γνήσιο σχέδιο Μάρσαλ- κατά 60%). Αλλά ακόμη και αν αυτό δεν γίνει, η Κυβέρνηση να κρατάει και λίγο από εμάς. Όχι μόνον από τις Τράπεζες.

Χωρίς να γίνεται «δίκη προθέσεων» διαφαίνονται «νερά» στο ποτήρι με το κρασί, αλλά ταυτόχρονα και στοιχεία που δίνουν ελπίδα σε μια Ευρώπη των Εθνών.

Παρά τη διαφαινόμενη παρέκκλιση από τον κινηματικό χαρακτήρα αυτής της Αριστεράς, ένας νέος πολιτικός πολιτισμός πρέπει να ανατείλει. Και για αυτόν πρέπει να ενεργοποιηθούν όλοι οι πολιτικοί χώροι.

Για αυτούς θα μιλήσουμε σε επόμενη ανάρτηση.

[1] [Το ΚΚΕ δεν θέλει να κυβερνήσει γιατί δεν μπορεί να διαχειριστεί κάτι του οποίου την ύπαρξη δεν αποδέχεται και «εχθρεύεται» ιδεολογικά. Το ΚΚΕ είναι σύμφωνο με αυτό που προτείνει αλλά διάφορο με αυτό που έχει ανάγκη ο λαός.]