Τρις εξαμαρτείν...

Πριν μια μούντζα χρόνια είχαμε κάθε Σάββατο το σίριαλ Μαρίνης Παναγιώτης ο YSL και Σπυρομπέκας ο Μεγαλοπρεπής. Είχε κολλήσει το μυαλό του Σπύρου ότι ο Παναγιώτης πρέπει να βγαίνει στο 60’. Μπορεί κάποιες φορές να γινόταν δικαίως, αλλά δεν μπορεί να επιβαλλόταν σε κάθε αγωνιστική η αντικατάστασή του. Εντάξει, όμως, έτσι το έβλεπε ο προπονητής, έτσι γινόταν.

Ωστόσο, αυτό καμιά φορά στερεί απ’ τον ποδοσφαιριστή τη λεγόμενη «κ@υλ@» να δώσει το κάτι παραπάνω όταν νιώθει ότι ο προπονητής του δεν πιστεύει σε αυτόν. Ή τον πιστεύει αλλά… όχι πολύ. Το αποτέλεσμα ήταν ακόμη και το αφιέρωμα για τον Παναγιώτη Μαρίνη να λήγει στο 60’!

Πριν από ακόμη πιο πολλά χρόνια, όταν είχαμε μαλλιά υπήρχαν άλλοι προπονητές με κολλήματα στις μεταγραφές. Ακολουθούσαν τη λογική «παίζεις δεν παίζεις, θα παίξεις» καθώς είσαι μεταγραφή. Πέρασαν άμπαλοι και άμπαλοι με πολλά λεπτά συμμετοχής. Πέρασαν, όμως, και πολλοί πιτσιρικάδες του χωριού μας πολλά λεπτά στον πάγκο της ομάδας…

Μετά από την όχι και τόσο άσχετη ιστορική αναδρομή, πάμε στα της αναμετρήσεως μεταξύ ΑΣ Λεονταρίου και ΑΟ Θεσπιακού. Φέτος οι ομάδες έχουν αγωνιστική διαφορά και αυτό δεν άρχισε να φανεί. Ωστόσο, το πιο άξιο αναφοράς δεν είναι το αποτέλεσμα αλλά το ότι οι ποδοσφαιριστές των γειτονικών χωριών (που οι περαστικοί νομίζουν ότι είναι ένα και το αυτό χωριό οι δυο αυτοί λόφοι) συμπεριφέρθηκαν όπως αρμόζει σε φίλους. Πέρασαν ίσως τα χρόνια που αυτοί που θεωρούσαμε «μορφές» τσακωνόντουσαν και γρονθοκοπούνταν λες και αύριο δεν θα θερίζουν τα διπλανά χωράφια...

Η ομάδα ξεκίνησε δεύτερη φορά με 3 «μικρούς» όπως λέμε τους ποδοσφαιριστές κάτω των 19 ετών καθώς ο κανονισμός επιβάλλει κάθε στιγμή του αγώνα κάθε ομάδα να έχει στην 11άδα δύο. Κατά τα λοιπά, παρατάχθηκε χωρίς πολλές εκπλήξεις επιστρέφοντας στο γήπεδο τη βασική ενδεκάδα με εξαίρεση την απουσία του Σωτήρη Στάθη που ένιωθε μια (θ)έλξη στο στομάχι.

Μέχρι τα μισά του πρώτου ημιχρόνου ο ΑΟΘ προηγούταν με 2-0 με τα γκολ του Γεράσιμου Μπόγρη και του Παναγιώτη Μαρίνη. Πιο αναλυτικά, ο Βασίλης Στάθης πέρασε τον αντίπαλό του και προσπάθησε να σεντράρει, με τη μπάλα να προσκρούει σε οπίσθιο αντιπάλου και να επιστρέφει στα πόδια του. Ο Μπίλης επιχείρησε εκ νέου σέντρα βρίσκοντας τον Κριστόφ Αποστόλου στην άκρη της φράντζας γεγονός που αλλοίωσε ελαφρώς την πορεία της μπάλας κάνοντάς την να καταλήξει στον Γεράσιμο Μπόγρη ο οποίος είχε διεισδύσει στο ύψος της μικρής περιοχής, άντε λίγο πιο έξω. Εκείνος ψύχραιμα σκέφτηκε «στο 60’ θα βγω, να βγω με γκολ ή με χωρίς γκολ;». Διάλεξε το πρώτο και σκόραρε πλασάροντας τον αντίπαλο τερματοφύλακα.

Το δεύτερο γκολ ήρθε πάλι από τη δεξιά πλευρά όταν μετά από έναν συνδυασμό των Άγγελο Στάθη, Γεράσιμου Μπόγρη και Σταύρο Παναγιώτου (σύμφωνα με πηγές του Ληξιαρχείου λέγεται Παναγιώτης Σταύρου), ο τελευταίος επιχείρησε προωθημένη μπαλιά-σέντρα στον Παναγιώτη Μαρίνη ο οποίος δεν δυσκολεύτηκε να σκοράρει κάνοντας αυτό που του πρέπει.

Η συνέχεια του αγώνα χαρακτηρίζεται από σωρεία χαμένων ευκαιριών από τους γαλάζιους με πιο αξιοσημείωτες την κεφαλιά στο πρώτο δοκάρι του Κιούση (κόρνερ Β. Στάθης), ένα τετ-α-τετ του Μαρίνη και προφανώς τη κεφαλιά δοκάρι του Γεράσιμου Μπόγρη (πάλι από κόρνερ του Πλάκα), αλλά και ένα τετ-α-τετ του δεξιού μας χαφ.

Στο μεταξύ το σκορ είχε γίνει 1-2 από τον Μπάμπη Μαρίνη (εξάδερφο του Παναγιώτη Μαρίνη που έχει βενζινάδικο λίγο πιο κάτω απ’ τον Βαϊκουση που ήταν στον πάγκο, αλλά έκανε ζέσταμα, και πρώην συγκάτοικο του Βρακά, όχι αυτού που έχει το Μεζεδοτεχνείον, αλλά τον άλλον, του καθηγητή). Τέτοιος φίλος, πώς να μη φας γκολ.

Στο ημίχρονο οι ποδοσφαιριστές της ομάδας μας είπαν τις κλασσικές μαλακίες και ξαναμπήκαν στο γήπεδο. Στο δεύτερο ημίχρονο η ομάδα μας ήταν πιο αποτελεσματική παρά τη 10λεπτη απώλεια κατοχής της μπάλας μετά τις πρώτες αλλαγές που έκανε. Τέλος, συνεπής στην αποστολή του ο Αποστόλου και ο συνεπής με τους φίλους της κιθάρας, Βασίλης Στάθης, έκλεισαν το καρέ των γκολ διαμορφώνοντας το τελικό 1-4 με δύο γκολ πολύ όμορφα (δεν τα είδα αλλά τι στο διάλο;).

Στους διακριθέντες ανήκει μόνον ο Λουκάς ο Νίτσης, καθώς διακρίθηκε σε μια γωνιά της εξωτερικής πλευράς των κιγκλιδωμάτων να τηρά τον αγώνα. Τελικά η ομάδα έφυγε απ’ το γήπεδο με τους τρεις βαθμούς της νίκης και δυο σακούλες χόρτα που μάζεψε η Αρχόντω, σύζυγος του διακριθέντα συνταξιούχου ταξιτζή, θείου και φιλάθλου.

Τάδε έφη Ζαρκαδούλας… Τι θυμήθηκα τώρα…

(για τους σεμνότυφους, όταν μπαίνεις στο γήπεδο, είτε ως φίλαθλος είτε ως ποδοσφαιριστής ή προπονητής κρίνεσαι και η κριτική δεν είναι κακή όταν ενέχει το στοιχείο του a priori  σεβασμού και της συνείδησης ότι it is just μπάλα, γι' αυτό και δεν γράφουμε εδώ κείμενα σοβαρά αλλά δεν επιτρέπουμε και ύβρεις, τα υπόλοιπα για τους σεμνότυφους. Εμείς αγάπαμε τον Θεσπιακό απ' όπου κι αν προέρχεται)