Πάνω από 150 Πανεπιστήμια έχουν καταπιαστεί με τα ηγετικά χαρακτηριστικά του Μεγάλου Αλεξάνδρου γεμίζοντας ατελείωτες σελίδες με αναλύσεις πάνω στην προσωπικότητά του και με ψηλαφήσεις των προεκτάσεων της Στρατηγικής του στην σύγχρονη επιστήμη της Διοίκησης. Προφανώς, στο παρόν δεν μας αφορά το θέμα «Σφαγέας ή Ήρωας», αλλά η προσφορά του Στρατηλάτη στην ανάδειξη εκείνων των στοιχείων που οδηγούν τους σύγχρονους αποτελεσματικούς manager, ή πρέπει να τους οδηγούν ώστε να γίνουν πετυχημένοι.
Είναι κοινός τόπος ότι στο πρόσωπό του αναγνωρίστηκαν πολλά πλεονεκτήματα, αλλά και μειονεκτήματα. Μεταξύ των πρώτων ήταν η ικανότητά του να εμπνέει και να καθοδηγεί, να οργανώνει την διοικητική δομή του στρατεύματος και να διαχειρίζεται την διακίνηση τόσο των πληροφοριών όσο και των προμηθειών μέσα στην τεραστίων διαστάσεων αυτοκρατορία του.
Από τα παραπάνω αλλά και από όλα όσα μπορούν να ειπωθούν για τον Μέγα Αλέξανδρο, το πιο σημαντικό στοιχείο της επιτυχίας του ήταν η Παρακίνηση. Ο τρόπος δηλαδή με τον οποίο κατάφερνε να εμπνεύσει τον αξιωματικό, τον οπλίτη, τον διοικητικό και τον βοηθητικό είτε στην εφαρμογή των στόχων της Αυτοκρατορίας, είτε στην απόδοσή τους στο πεδίο της μάχης.
Ο Μέγας Αλέξανδρος καθοδηγούσε και παρακινούσε το στράτευμα μέσα από την ίδια του την συμπεριφορά και όχι με διαγγέλματα και ψευδοδιλλήματα. Ο Μέγας Αλέξανδρος έκανε τον οπλίτη του να μάχεται λυσσαλέα για τον Αλέξανδρο και για το όραμά του. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τέτοιας συμπεριφοράς είναι ότι μετά το διάβα της ερήμου Βουχάρα αρνήθηκε να πιει μόνο αυτός νερό λέγοντας ότι δεν φτάνει για όλο το στράτευμα.
Το πιο χαρακτηριστικό, όμως, είναι ότι στο πεδίο της μάχης φώναζε «Αέρα» (ή κάτι αντίστοιχο) όντας μπροστά από την παράταξη του στρατεύματος. Έκανε επίθεση έχοντας μπροστά από τον Βουκεφάλα μόνον τον εχθρό και θέτοντας πρώτη τη ζωή του σε κίνδυνο.
Σε αντίθεση με αυτόν, ο Δαρείος παρακολουθούσε από τα μετόπισθεν, ασφαλής και περιστοιχισμένος από επίλεκτα σώματα. Έβλεπε με έκπληξη τον παλαβό να οδηγεί τον στρατό του.
Την θέση του Δαρείου αυτήν την ιστορική στιγμή, δυστυχώς, παίρνει ο Γεώργιος(άκης) Παπανδρέου και όλο το πολιτικό ανθρώπινο δυναμικό που στελέχωσε και στελεχώνει την Κοινοβουλευτική Άμαξα.
Πιστοί στην ιδιοτέλεια φωνάζουν «Αέρα» στην επίθεση ενάντιας στο Χρέος και θέτουν το ζην του λαού μας σε κίνδυνο όντας αυτοί ασφαλείς στις καταθέσεις τους στο εξωτερικό, τις μετοχές και το συνάλλαγμα στην Ελβετία. Ανεξάρτητα από το αν οι θυσίες μας έχουν νόημα ή, άλλως, αποτέλεσμα (αυτό είναι θέμα άλλης ανάρτησης), ζητείται στον κόσμο να σφίξει το ζωνάρι και να υποστεί το κοινωνικό αντίκτυπο της Ανεργίας, της φτώχειας, της απόγνωσης. Και για αυτά ο κόσμος «εμπνέεται» από αυτούς που δεν πάνε φυλακή, που δεν μειώνουν τις αποδοχές τους, που δεν αποδέχονται τις συνέπειες των λαθών τους, που δείχνουν τον ίδιο τον λαό ως θύτη για την ασύδοτη πραγματικότητα. Είναι αυτοί που ζητούν θυσίες χωρίς να αυτομαστιγώνονται ως Σώμα μιας και αυτοί έχουν την δύναμη (θεσμική και μη) να καθοδηγούν τον κόσμο είτε προς τη λιτότητα, είτε προς την ασυδοσία.
Περνώντας από το ημισφαίριο της Χώρας μας, στο ημισφαίριο του Δήμου Αλιάρτου- Θεσπιών, κρίνεται αναγκαία και επιτακτική όσο ποτέ άλλοτε η ΕΠΙΤΥΧΙΑ του επερχόμενου Δημοτικού Συμβουλίου. Παρόλα τα παράπονα που έχω δεχθεί να γράψω και ένα ευχάριστο, θα δώσω μια πρόγευση λέγοντας ότι δεδομένης της καταχνιάς που θα βιώσουμε, το μόνο που μπορεί να απαλύνει την καθημερινότητά μας είναι μια αποτελεσματική ΤΟΠΙΚΗ Διοίκηση. Μια Διοίκηση που αν πετύχει έστω και ένα μέρος από τα απαιτούμενα (και απαραίτητα και όχι… αιτήματα) θα αμβλύνει τα αγκάθια των επικείμενων.
Οι μεγάλοι παίχτες φαίνονται στα μεγάλα ματς.
Το ματς αυτό είναι μεγάλο. Δεν έχεις δικαίωμα να αποτύχεις. Να γίνεις ίδιος. Μην αφήσεις κανέναν να σε πάει πίσω. Βοήθα τα παιδιά που δίδαξες να ζήσουν μια καλύτερη ζωή στον τόπο μας. Προφανώς, στο μέτρο που ένας Δήμαρχος μπορεί (δεν διακανονίζεις και το περιεχόμενο Μνημονίου). Θυμήσου ότι το αποτέλεσμα είναι αυτό που δικαιώνει…
Βέβαια, δεν θα μείνεις μόνος. Η τοπική συλλογικότητα έρχεται. Και αυτό δεν έχει σχέση με εσένα. Αλλά με καθένα και καθετί.
Ο ΓΑΠ,και οΜέγας Αλέξανδρο,με αντίπαλο τον Δάρειο,σαν παράδειγμα
ΑπάντησηΔιαγραφήείναι πολύ καλό.
Μα με τον νέο Δήμαρχο ΑΛΙΑΡΤΟΥ-
ΘΕΣΠΙΩΝ,νομίζω δεν κολάει.Εκτός και
αν .....ο κ.Ντασιώτης ,
διευκρινήσεις
θα είναι ; Ο ΓΑΠ ; Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ;
Ο ΔΑΡΕΙΟΣ ;
Από το παράδειγμά σου αγαπητέ GMT συμπεραίνω ότι παρομοιάζεις τον Πελώνη και τον Βίτση με τον Δαρείο. Από αυτό το λογικό συμπέρασμα και σε συνδυασμό με το αποτέλεσμα των εκλογών δημιουργείται ένας νέος ρόλος, που θα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον να παρακολουθήσουμε. Ποιός είναι αυτός; Ο νέος ρόλος του Πελώνη. Υπάρχουν δύο εκδοχές. Ο Ντασιώτης να ακολουθήσει το παράδειγμα του
ΑπάντησηΔιαγραφήα) Αλεξάνδρου,
β) Δαρείου.
Στην πρώτη περίπτωση, πρέπει ο Πελώνης να εργαστεί σαν απλός στρατιώτης να γίνουν έργα που ο ίδιος δεν ήθελε να κάνει και δεν έκανε σαν δήμαρχος. (θα αλλάξει γνώμη;)
Στην δεύτερη περίπτωση (φευ), πρέπει ο Πελώνης να αναλάβει πρωτοβουλίες σαν επίλεκτος στρατιώτης για να επιτύχει στο έργο του ο Ντασιώτης. (γιατί δεν τις ανέλαβε σαν δήμαρχος;)
Ποιά έργα δεν ήθελε ο ΠΕΛΩΝΗΣ; ποιές πρωτοβουλίες δεν ανέλαβε σαν δήμαρχος; να ακούσουμε για να μάθουμε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ GMT,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο θέμα της ηγεσίας είναι τεράστιο αλλά η σημερινή σύγκριση άνιση.
Το πιο βασικό είναι ότι ο ένας Μεγάλος (Αλέξανδρος) έχει περάσει στην Ιστορία και αξιολογείται αναλόγως από τους επερχόμενους. Ο συγκρινόμενος ΓΑΠ έχει μέλλον ακόμα (στα υπέρ του) διότι αν κριθεί για τον έως τώρα βηματισμό του, κλάφτα κι άστα. Η δε παράθεση των διδύμων Δαρείος-ΓΑΠ εναντίον Μακεδόνων-Μνημονίου επίσης αδικεί τις συγκρούσεις του 3ου π.Χ. αι., διότι ο ΓΑΠ δεν συγκρούεται αλλά διαχειρίζεται την εθνική μας μιζέρια (μιζέρια που ανεχόμαστε την όλη κατάσταση και το θέατρο του παραλόγου να φωνάζει ο κλέφτης και να φοβάται ο νοικοκύρης!) ως διάδοχος του ‘καταλληλότερου’, νέος κάτοχος του τίτλου αυτός.
Ίσως σου είναι γνωστή η διαπίστωση για την απουσία ηγετικών μορφών στην σύγχρονη Ευρώπη αλλά και τον κόσμο. Μικρή εποχή μικροί άνθρωποι, θα έλεγε κάποιος άλλος, αλλά νομίζω ότι κάθε εποχή έχει τους ηγέτες της και τους λαούς της. Μάλλον κάθε λαός έχει τον ηγέτη που του ταιριάζει.
Για δε τον Ντασιώτη, το κείμενο είναι αιφνιδιαστικό. Το όνομά του αναφέρεται στον τίτλο και . . . χάνεται. Το κείμενο, στην συνέχεια, ενώ αναφέρεται στο περιεχόμενο της ηγεσίας των δύο προσωπικοτήτων (Αλέξανδρους και ΓΑΠ), ξαφνικά περνάει στο δεύτερο πρόσωπο λες και μιλάει στον αναγνώστη. Λες κι ο αναγνώστης είναι ο Ντασιώτης, ο νεοεκλεγείς δήμαρχος.
Δεν ξέρω αν αυτό επιδίωκες, αλλά Ντασιώτης, επί της ουσίας, δεν είναι ο καθένας μας. Έχει, ως προσωπικότητα αλλά και ως περιβάλλον, πολλές και μεγάλες κατά περίπτωση διαφοροποιήσεις από τον καθένα μας.
Το ότι ο καθένας μας μπορεί υπό προϋποθέσεις να γίνει ηγέτης της κοινωνίας μας είναι σωστό μεν, αλλά. Διότι όλοι μας ζούμε σε μια κοινωνία που μαθαίνει τα μέλη της να είναι στην μέση, μέτριοι. Ο μέσος όρος κυριαρχεί ως ποσοτικός δείκτης της ‘κοινής γνώμης’ και όχι ο ορθός λόγος και η συγκροτημένη προσωπικότητα. Η μετριότητα είναι ο κανόνας και όχι το μέτρο.
Εν πάση περιπτώσει, ας αφήσουμε τον Ντασιώτη να γράψει την τροχιά του κι ας τον βοηθήσουμε να μην αποδειχθεί διάττων αστήρ.
Κατά τα λοιπά, παρακολουθώ τους συλλογισμούς των άλλων φίλων για την προσαρμογή των ιστορικών αναφορών και παραλληλισμών στο γνωστό ντόπιο θίασο και δεν μπορώ να την παρακολουθήσω.
Τόση πνευματική άσκηση για τόση μετριότητα; Δεν νομίζω ότι αξίζει τον κόπο. Εξάλλου όλα τα πρόσωπα του θιάσου θα είναι εδώ: σκηνή, φώτα, πάμε!
Όταν μιλάμε για τα διδάγματα του Μ. Αλεξάνδρου ως προς τη διοίκηση τότε όλα έχουν σχέση και «κολλάνε» είτε αφορούν σε σύγκρουση είτε σε διαχείριση (& σύγκρουση με τη μιζέρια), είτε αφορούν επίθεση, είτε άμυνα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓενικά αφορούν σε όποιον ασκούσε, ασκεί ή θα ασκήσει κάποια μορφής διοίκηση. Άλλα όλα «κολλάνε».
Από την άλλη το μήνυμα για την αναποτελεσματικότητα των πολιτικών να παρακινήσουν, σίγουρα, δεν δένει με το ευχολόγιο προς τον Ντασιώτη. Αλλά και γιατί να δένουν;
Από την άλλη, από όσα γράψατε με φόβισε το «Ο συγκρινόμενος ΓΑΠ έχει μέλλον ακόμα…». Συμφωνώ με τα περί ηγετών, πώς θα γινόταν αλλιώς; Απλά η επισήμανση του Προτύπου είναι άκρως θεμιτή, πιστεύω, ώστε να σε τραβά από την μετριότητα.
Όσον αφορά στον Πελώνη, αναγνωρίζω το ερώτημά σου jkl (αν και ομολογώ ότι άργησα να αντιληφθώ πόσο έξυπνα χρησιμοποίησε ένα απόβρασμα της σκέψης μου για να επισημάνει μια, κατά τη γνώμη του, δυσαρμονία). Προφανώς, όμως, δεν μπορώ να κρίνω τον νέο ρόλο του Πελώνη. Αναμένω και εγώ όπως και εσύ. Όπως αναμένω όλα τα μέλη του θιάσου να λάβουν τους ρόλους που θα κληθούν να ενσαρκώσουν στον νέο Καλλικράτειο Δήμο.