Μόνη μου πατρίδα είναι ο φόβος…

[Το ιστολόγιο τούτο, μεταξύ των άλλων, έχει σκοπό να δώσει το έδαφος σε συνανθρώπους μας να εκφράσουν τις σκέψεις τους. Στο πλαίσιο αυτό μια κοπέλα μου έστειλε το δεύτερο άρθρο της.

Όπως έχουμε πει ξανά, η Έκφραση Ιδεών που λαμβάνει χώρα σε αυτό το ιστολόγιο, θα συνεχίζεται μέχρι να μας λογοκρίνει η ΔΕΗ.

Κυρίες/ οι, με όλον τον σεβασμό...]

Δανειζόμενη τον τίτλο από τους στίχους ενός αγαπημένου τραγουδιού αναρωτιέμαι αν, τελικά, πρέπει να μιλάμε για κρίση «οικονομική» ή κρίση «αξιών»; Νομίζω πως στον δρόμο του καταναλωτισμού, χάσαμε το μέτρο...

Έχει κάποιος από εμάς αναρωτηθεί γιατί δεν έχουμε ελεύθερο χρόνο ή, έστω, χώρο για να ξοδέψουμε τον υποτιθέμενο ελεύθερο χρόνο μας;

Και όμως η απάντηση είναι τόσο απλή! Μα, ο πολίτης με ελεύθερο χρόνο είναι επικίνδυνος γιατί... σκέφτεται!! Όσο για τον χώρο, μα φυσικά δεν υπάρχει γιατί κάποιοι θέλουν να διαιρείται ο χρόνος μας μόνο σε παραγωγικό χρόνο (εργασία) και καταναλωτικό (malls).

Αυτός είναι και ο λόγος που κάθε κενό γης γεμίζει με τεράστια Εμπορικά Κέντρα, ενώ το σακούλι των υποσχέσεων γεμίζει από αναμνήσεις αναγγελιών για Πράσινα Πάρκα.

Η κοινωνική μας υπόσταση δεν επιτρέπει να εξομολογηθούμε ούτε καν στον εαυτό μας ότι έχουμε ανάγκη τον ελεύθερο χρόνο, από ενοχές μήπως μας πουν «τεμπέληδες». Ακόμη και από μικρά παιδιά τοποθετούνταν στο πρόγραμμα μας ένα σωρό ξένες γλώσσες και ένα σωρό άλλες δραστηριότητες που κανένας δεν μπήκε στον κόπο να μας ρωτήσει αν μας άρεσαν ή, τουλάχιστον, πόσα από αυτά άντεχε η πλάτη μας… ή, στο κάτω- κάτω, αν μας διασκέδαζαν, όπως δικαιούμασταν σαν παιδιά!!

Έτσι και τώρα, πόσο μάλλον εν μέσω «κρίσης», δεν έχουμε χρόνο να κρίνουμε, να σκεφτούμε, να διαβουλευτούμε... και τρώμε εύκολα την έτοιμη, μασημένη και εύπεπτη τροφή που μας ταΐζουν... για τη μάχη της δήθεν σωτηρίας της πατρίδας μας, για τη δήθεν ομάδα «κουκουλοφόρων» που προκαλούσε με πέτρες και τα ΜΑΤ που αναγκάστηκαν να απαντήσουν με δακρυγόνα, για το γεγονός ότι δεν υπήρχε άλλη λύση από το μνημόνιο τη δεδομένη στιγμή, για το γεγονός της συνενοχής μας. «Μαζί τα φάγαμε» άλλωστε...

Την «αφορολόγητη» εκκλησιαστική περιουσία την σκέφτηκε κανένας; Τη δίκη όσων ροκάνιζαν δημόσιο χρήμα επί έτη και την δήμευση της περιουσίας τους; Τις τράπεζες, των οποίων το αίμα είναι σε συγκοινωνούν δοχείο με το δικό μας αίμα; Μα φυσικά δεν τα σκεφτήκαμε γιατί δεν είχαμε χρόνο... Για τον ίδιο λόγο -έλλειψη χρόνου για σκέψη & κρίση-, ψηφίσαμε ξανά τη δοκιμασμένη συνταγή. Ένα σοσιαλιστικό κόμμα που είναι κοντά στον λαό και μπορεί με σχετική ευκολία να εφαρμόσει το σχέδιο υποθήκευσης των ζωών μας, όπως διατάζει η κα Τρόικα!!

Αν ξεχνούσαμε για λίγο τις έντονες οπτικές απεικονίσεις και ψεύτικες ανάγκες που μας επιβάλει η κοινωνία μας, μήπως η ζωή μας θα άρχιζε να είναι καλύτερη;

Μήπως τελικά το πρόβλημα μας ήταν ότι ζούσαμε μια δανεική ζωή με την ανοχή όλων εκείνων που με τη σειρά τους δανείζονταν στην πλάτη μας και “επένδυαν” τις ζωές μας σε… τοξικά ομόλογα;

Τελικά, μήπως φοβόμαστε να ξεσηκωθούμε, να αντισταθούμε ή ακόμα και να ζήσουμε από φόβο μήπως χάσουμε εκείνα που ήδη δεν μας ανήκουν;

Και κλείνοντας, θα ήταν καλό να θυμόμαστε όλοι τον Martin Luther King να λέει ότι:

Κανένας δεν μπορεί να ανέβει στην πλάτη σου αν δε σκύψεις.

[Μετά τα ψώνια είχε ελεύθερο χρόνο η Tazmaniac]