«2’ ρε φίλε! Τι να κάνω;»

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι πράγματι υπάρχουν πολλοί λόγοι που η χώρα είναι άναρχη πολεοδομικά. Μια η μορφολογία του εδάφους με τους λόφους, τα βουνά, τις πλαγιές και τα λαγκάδια. Μια η διανομή των περιουσιών ως κληρονομιά των απογόνων. Μια ο καιροσκοπισμός και η κοντόφθαλμη λογική του κέρδους. Και μετά βλέπουμε…

Ναι, καταλαβαίνω τον άνθρωπο που θέλει να αλλάξει ένα δώρο στον εμπορικό δρόμο του Χαλανδρίου, να χρησιμοποιήσει το ΑΤΜ της Τράπεζας στην Εγνατίας (Θεσ/νίκη), να πληρώσει έναν λογαριασμό στην Αγ. Νικολάου (Πάτρα). Καταλαβαίνω απόλυτα τον ταλαιπωρημένο στην αναζήτηση κενής θέσης στάθμευσης οδηγό. Είναι ένας οδηγός που κάθε επιπλέον στροφή στα ίδια και στα ίδια στενά τού εξαντλεί προοδευτικά τα αποθέματα ψυχραιμίας και καλής διάθεσης. Πράγματι…

Πώς άραγε θα ένοιωθε αυτός ο βιαστικός άνθρωπος αν σε κάθε στενό τον σταματούσε κάποιος για λίγο; Έστω και για 2 λεπτά της ώρας! Αν σε κάθε στενό του εγκλωβίζαμε τα πόδια. Πώς θα νοιώθατε εσείς αναγνώστη αν σε κάθε βόλτα σας για ψώνια ή για καφέ στην Χαλκίδα σάς σταματούσε κάποιος σε κάθε στενό για να σας κρατήσει εκεί για… 2’;

Δεν μπορώ να μετρήσω τα Joule θυμού που μπορεί να νοιώθει ένας συνάνθρωπος μας όταν προσπαθεί να κάνει μια γ@@@νη βόλτα και σε κάθε στενό ένα αυτοκίνητο αχρηστεύει την μπάρα που κατασκευάστηκε για χρήση από ΑΜΕΑ, γονείς με παιδικό καροτσάκι και κάθε είδους καροτσάκι (μεταφορέα κλπ);

Αν για το τελευταίο υπάρχει λύση (“Πιάσε από την άλλη ρε Μήτσο!”), στο δεύτερο η λύση που επιλέγει ο διαβάτης είναι να κατεβάσει το παιδικό καροτσάκι στον δρόμο με την έκθεση στον κίνδυνο να αυξάνεται κατακόρυφα. Παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια, μπροστά στις μπάρες και μηχανάκια να οδηγούν με πυγμή πάνω στο πλακόστρωτο των πεζοδρόμιων.

Αλλά όπως και να το κάνουμε λύση υπάρχει γι’ αυτούς. Για τους ανθρώπους που είναι αναγκασμένοι να κινούνται με αναπηρικό καροτσάκι; Αποζημιώνεται αυτός ο άνθρωπος από τη φράση «Συγγνώμη αδερφέ! Δυο λεπτά πήγα λίγο στο τάδε!»; Και αν αυτό γινόταν μια φορά και για δυο λεπτά, τότε ναι! αποζημιώνεται…

Αν αυτό γίνεται σε κάθε δέκα μέτρα, τότε τί πετυχαίνει η σύγχρονη κοινωνία μας; Τίποτα άλλο από το να απομονώνει συνανθρώπους στο σπίτι τους. Στο καβούκι τους. Στην ανελευθερία. Της φυλακής που κάθε ΙΧ χτίζει βοτσαλάκι- βοτσαλάκι το Τοίχος του Αίσχους της. Με τί κουράγιο να ξεκινήσεις, με τί χαρά να ανοίξεις την πόρτα για να… γυρίσεις πίσω;

Προφανώς τα παραπάνω παίρνουν ως δεδομένη μια παράτολμη και θεωρητική υπόθεση. Ότι οι οικισμοί μας και οι (αυτο)διοικητικές μας Αρχές έχουν μεριμνήσει και κατασκευάσει τέτοιες υποδομές που εξυπηρετούν το σύνολο των πολιτών. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα που θα αναπτυχθεί σε άλλη ανάρτηση από φίλο Μηχανικό.

Επιστρέφοντας, θα ήταν, λοιπόν, ένα ωραίο πείραμα που θα μας έκανε καλύτερους για πολλούς λόγους να κάθεται ένας- ένας οι εθελοντές στους οποίους θα τους ζητήσουμε να κινηθούν π.χ. στην παραλιακή οδό της Χαλκίδας από το Κόκκινο σπίτι προς την παλιά γέφυρα. Ή να προσεγγίσει ένα παιδικό πάρκο (που συνήθως έχει τέτοιες μπάρες στην περίμετρό του). Όταν φθάσει στον προορισμό του θα του μετρήσουμε τους παλμούς. Ή θα τον υποβάλλουμε σε ερωτήσεις ενός επιστημονικά σχεδιασμένου ερωτηματολογίου. Και ενδεχομένως, θα του ζητήσουμε να υπογράψει το κείμενο που απευθύνεται από πολίτες προς τον Δήμο με απαιτήσεις προς αυτήν την κατεύθυνση που θα είχαμε φτιάξει. Αφού του είχαμε χορηγήσει Lexotanil.

Το να μπαίνεις στη θέση του άλλου είναι μια μέθοδος που κάνει κάποιον να αντιλαμβάνεται τους προβληματισμούς του άλλου καλύτερα. Τότε και έστω για 5’ μετά το πείραμα θα είσαι αλληλέγγυος και… άνθρωπος.

Προφανώς δεν μπορείς μόνος να λύσεις τα προβλήματα του κόσμου. Δεν μας το ζητάει κανείς ατομικά. Από την άλλη, το συλλογικό μπορεί να μη μπορείς να το ελέγξεις. Αλλά σίγουρα μπορείς μόνος σου, έχοντας ατομικά την απόλυτη δύναμη, να μην προκαλείς το πρόβλημα για… 2 λεπτά της ώρας.