Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

«2’ ρε φίλε! Τι να κάνω;»

Δεν είναι δύσκολο να καταλάβεις ότι πράγματι υπάρχουν πολλοί λόγοι που η χώρα είναι άναρχη πολεοδομικά. Μια η μορφολογία του εδάφους με τους λόφους, τα βουνά, τις πλαγιές και τα λαγκάδια. Μια η διανομή των περιουσιών ως κληρονομιά των απογόνων. Μια ο καιροσκοπισμός και η κοντόφθαλμη λογική του κέρδους. Και μετά βλέπουμε…

Ναι, καταλαβαίνω τον άνθρωπο που θέλει να αλλάξει ένα δώρο στον εμπορικό δρόμο του Χαλανδρίου, να χρησιμοποιήσει το ΑΤΜ της Τράπεζας στην Εγνατίας (Θεσ/νίκη), να πληρώσει έναν λογαριασμό στην Αγ. Νικολάου (Πάτρα). Καταλαβαίνω απόλυτα τον ταλαιπωρημένο στην αναζήτηση κενής θέσης στάθμευσης οδηγό. Είναι ένας οδηγός που κάθε επιπλέον στροφή στα ίδια και στα ίδια στενά τού εξαντλεί προοδευτικά τα αποθέματα ψυχραιμίας και καλής διάθεσης. Πράγματι…

Πώς άραγε θα ένοιωθε αυτός ο βιαστικός άνθρωπος αν σε κάθε στενό τον σταματούσε κάποιος για λίγο; Έστω και για 2 λεπτά της ώρας! Αν σε κάθε στενό του εγκλωβίζαμε τα πόδια. Πώς θα νοιώθατε εσείς αναγνώστη αν σε κάθε βόλτα σας για ψώνια ή για καφέ στην Χαλκίδα σάς σταματούσε κάποιος σε κάθε στενό για να σας κρατήσει εκεί για… 2’;

Δεν μπορώ να μετρήσω τα Joule θυμού που μπορεί να νοιώθει ένας συνάνθρωπος μας όταν προσπαθεί να κάνει μια γ@@@νη βόλτα και σε κάθε στενό ένα αυτοκίνητο αχρηστεύει την μπάρα που κατασκευάστηκε για χρήση από ΑΜΕΑ, γονείς με παιδικό καροτσάκι και κάθε είδους καροτσάκι (μεταφορέα κλπ);

Αν για το τελευταίο υπάρχει λύση (“Πιάσε από την άλλη ρε Μήτσο!”), στο δεύτερο η λύση που επιλέγει ο διαβάτης είναι να κατεβάσει το παιδικό καροτσάκι στον δρόμο με την έκθεση στον κίνδυνο να αυξάνεται κατακόρυφα. Παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια, μπροστά στις μπάρες και μηχανάκια να οδηγούν με πυγμή πάνω στο πλακόστρωτο των πεζοδρόμιων.

Αλλά όπως και να το κάνουμε λύση υπάρχει γι’ αυτούς. Για τους ανθρώπους που είναι αναγκασμένοι να κινούνται με αναπηρικό καροτσάκι; Αποζημιώνεται αυτός ο άνθρωπος από τη φράση «Συγγνώμη αδερφέ! Δυο λεπτά πήγα λίγο στο τάδε!»; Και αν αυτό γινόταν μια φορά και για δυο λεπτά, τότε ναι! αποζημιώνεται…

Αν αυτό γίνεται σε κάθε δέκα μέτρα, τότε τί πετυχαίνει η σύγχρονη κοινωνία μας; Τίποτα άλλο από το να απομονώνει συνανθρώπους στο σπίτι τους. Στο καβούκι τους. Στην ανελευθερία. Της φυλακής που κάθε ΙΧ χτίζει βοτσαλάκι- βοτσαλάκι το Τοίχος του Αίσχους της. Με τί κουράγιο να ξεκινήσεις, με τί χαρά να ανοίξεις την πόρτα για να… γυρίσεις πίσω;

Προφανώς τα παραπάνω παίρνουν ως δεδομένη μια παράτολμη και θεωρητική υπόθεση. Ότι οι οικισμοί μας και οι (αυτο)διοικητικές μας Αρχές έχουν μεριμνήσει και κατασκευάσει τέτοιες υποδομές που εξυπηρετούν το σύνολο των πολιτών. Αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα που θα αναπτυχθεί σε άλλη ανάρτηση από φίλο Μηχανικό.

Επιστρέφοντας, θα ήταν, λοιπόν, ένα ωραίο πείραμα που θα μας έκανε καλύτερους για πολλούς λόγους να κάθεται ένας- ένας οι εθελοντές στους οποίους θα τους ζητήσουμε να κινηθούν π.χ. στην παραλιακή οδό της Χαλκίδας από το Κόκκινο σπίτι προς την παλιά γέφυρα. Ή να προσεγγίσει ένα παιδικό πάρκο (που συνήθως έχει τέτοιες μπάρες στην περίμετρό του). Όταν φθάσει στον προορισμό του θα του μετρήσουμε τους παλμούς. Ή θα τον υποβάλλουμε σε ερωτήσεις ενός επιστημονικά σχεδιασμένου ερωτηματολογίου. Και ενδεχομένως, θα του ζητήσουμε να υπογράψει το κείμενο που απευθύνεται από πολίτες προς τον Δήμο με απαιτήσεις προς αυτήν την κατεύθυνση που θα είχαμε φτιάξει. Αφού του είχαμε χορηγήσει Lexotanil.

Το να μπαίνεις στη θέση του άλλου είναι μια μέθοδος που κάνει κάποιον να αντιλαμβάνεται τους προβληματισμούς του άλλου καλύτερα. Τότε και έστω για 5’ μετά το πείραμα θα είσαι αλληλέγγυος και… άνθρωπος.

Προφανώς δεν μπορείς μόνος να λύσεις τα προβλήματα του κόσμου. Δεν μας το ζητάει κανείς ατομικά. Από την άλλη, το συλλογικό μπορεί να μη μπορείς να το ελέγξεις. Αλλά σίγουρα μπορείς μόνος σου, έχοντας ατομικά την απόλυτη δύναμη, να μην προκαλείς το πρόβλημα για… 2 λεπτά της ώρας.

4 σχόλια:

  1. καλημέρα GMT,

    Η μία πλευρά του ζητήματος είναι, πράγματι, η ατομική προσωπική ευθύνη του καθενός μας να μην ‘αφαιρούμε’ τα 2΄ από το συμπολίτη μας. Διότι περί αυτού πρόκειται. Όταν δεν διευκολύνεις, όταν παρεμποδίζεις, τότε αφαιρείς τον χρόνο αυτό από τον χρόνο που ο άλλος έχει διαθέσιμο. Άρα παράλληλα με την εμπειρία -που έχει εξαιρετικό παιδαγωγικό αποτέλεσμα- θα έπρεπε να ‘χρεώνουμε’ χρόνο σε όποιον μας το στερεί και -σκληρό αυτό- να του τον αφαιρούμε. Φανταστείτε πόση θα ήταν τότε η διάρκεια ζωής των δημοσίων υπαλλήλων! Καλά, επειδή μπορεί κάποιοι από αυτούς να μην φταίνε, να ‘τηρούν εντολές’, ας πούμε ότι η αφαίρεση χρόνου γίνεται από τους προϊσταμένους τους, έως Υπουργό.

    Το ίδιο πιο συγκεκριμένα και για τις πόλεις. Οι πολιτικοί που σχεδίασαν τις σύγχρονες πόλεις -διότι πολιτικοί τις κάνουν τις πόλεις και όχι πολεοδόμοι ή αρχιτέκτονες- θα έπρεπε προ πολλού να έχουν αποδημήσει ει Κύριον, αν οι κάτοικοι των πόλεων τους ‘χρέωναν’ τον χρόνο που χάνουν προσπαθώντας να μετακινηθούν σε αυτές. Αλλά οι δικοί μας οι πολιτικοί είναι Μαθουσάλες -με πρώτο και καλύτερο το Μητσοτάκη- κι αυτή είναι ισχυρή ένδειξη της αδυναμίας μας.

    Οι πόλεις δεν έχουν φτιαχτεί για να ζουν άνθρωποι αλλά για να κυκλοφορούν αυτοκίνητα κι αυτό το πνεύμα είναι ήδη παρόν και στα χωριά μας. Εμείς όμως έχουμε ακόμα χρόνο για χάσιμο αφού από ότι φαίνεται δεν έχουμε βρει τον τρόπο να προσδώσουμε αξία στον χρόνο που μας μένει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Eίναι πράγματι γεγονός ότι στην χώρα ετούτη που ζούμε ο καθένας κοιτάει καθαρά τη πάρτη του, πόσο αλλωστε για το συγκεκριμένο θέμα. Δεν νοείται στις μέρες μας να υπάρχουν τόσο σοβαρα προβλήματα για τα άτομα με κινιτικές δυσλειτουργίες και κάποιοι απλά να μην νοιάζονται ποτέ για αυτούς. Πριν ένα χρόνο κατάλαβα πως αυτοί οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν έναν καθημερινό γολγοθα για να κάνουν κάτι που για τον καθένα μοιάζει απλό.
    Δυστυχώς σαν γνήσιοι "Ελληνάρες" κοιτάμε μόνο τον κ@@@ μας. Πρέπει να πιούμε οπωσδήποτε γρήγορα τον καφέ μας πως θα γίνει??? Ας παρκάρουμε πάνω στο πεζοδρόμιο λοιπόν!!
    Δύσκολο έως ακατόρθωτο να αλλάξει αυτο στη χώρα μας,εκτός και αν την γκρεμίσουμε και την χτισουμε και πάλι από το μηδέν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Έτσι όπως την επέκτεινε σαν σκέψη ο Έρμος, αναλογίζομαι πόσο χρόνο έχασα ως παίχτης και χάσαμε ως ποδοσφαιρική κοινότητα από τη μη ολοκλήρωση του γηπέδου. Μπας και παίξομυε μπάλα σαν Θεσπιείς και όχι σαν νομάδες.

    Την ίδια νοοτροπία με την ανάρτηση μπορούμε να ακολουθήσουμε και για το θέμα των σκουπιδιών και της ανακύκλωσης.

    Εντάξει, δεν θα σώσεις τον κόσμο. Δεν μπορείς να σταματήσεις τα εργοστάσια να "καθαρίζουν" τον Ασωπό. Είναι αυτός λόγος να πετάς τα σκουπίδια σου κάτω; Επειδή αυτό είναι πολύ μικρό σε σχέση με το πρόβλημα;

    Εντάξει και πάλι. Αλλά έχω τα προβλήματα της κάθε λογής χοντρορύπανσης, θα έχω και τον πεταμένο σου καφέ στα πόδια μου; Θα βλέπω την πλατεία με τα πακέτα από τα τσιγάρα σου;

    ΟΚ δεν μπορώ να καθαρίσω τον Κορινθιακό. Γιατί να βάζω την πετσέτα μου στις γόπες σου συμπολίτη; Για να μην πω τίποτα άλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σαφώς και σαν μονάδες δεν μπορούμε να σώσουμε τον κόσμο, αλλά να τον κάνουμε καλύτερο μπορούμε. Άλλωστε, τις γόπες, τους καφέδες, τις τσίχλες και ότι άλλο πετάμε στο διάβα μας...εμείς θα τα συναντήσουμε ξανά στο επόμενο πέρασμα μας απ’ εκείνο το σημείο! Τα λόγια μου ακούγονται κλισέ αλλά έτσι έχει η πραγματικότητα.
    Έρμε Καστριώτη με το «να τηρούν τις εντολές», εννοείς τις εντολές του τύπου: μην δουλεύεις γρήγορα γιατί χαλάς την πιάτσα? Γιατί μάλλον κάπως έτσι λειτουργεί, δυστυχώς, το σύστημα.
    Όσο για την αξία που πρέπει να προσδώσουμε στον χρόνο που μας μένει..ας συνειδητοποιήσουμε πρώτα ότι μας μένει χρόνος....!
    Ααα!...και την επόμενη φορά που θα σκεφτούμε να πάρουμε το αυτοκίνητο μας για μια απόσταση που κάλλιστα γίνεται με τα πόδια, ας το σκεφτούμε μια δεύτερη φορά και ας πράξουμε αναλόγως....τουλάχιστον θα πετύχουμε να μην εκνευριστούμε αναζητώντας θέση για Parking.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλώ στην έκφραση της γνώμη σας με κόσμιο και μη προσβλητικό τρόπο. Το περιεχόμενο των σχολίων θα κριθεί ως προς την προσβολή ηθών και προσωπικοτήτων και ενδεχομένως να διαγραφεί. Ο Admin δεν φέρει καμία ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων.