Μόνος…

Καθόταν μόνος του στο κεντρικό τραπέζι. Σε εκείνο που η κόρη του κρατούσε την φρεσκοβαφτισμένη εγγονή του. Δίπλα του ήθελε λίγους. Δεν ήταν μονόχνοτος. Απλώς ήθελε αυτές τις ώρες την ησυχία του. Κυρίως, όμως, ήθελε να στέκεται ψηλά και να ρίχνει το βλέμμα του στο πλήθος που χόρευε μπουλούκι.

Το πρόσωπο που αναγνώριζε μέσα στους χορευτικούς κύκλους ήταν εκείνο της γυναίκας του. Για εκείνον έλαμπε. Το πρόσωπό της και το φόρεμά της έσπαγαν τον χαμηλό φωτισμό της πίστας με εκκωφαντικές αχτίδες στοργής και Αγάπης.

Εκείνη χόρευε με ζωντάνια και κέφι, ενώ τα βλέφαρά της έγραφαν σε κάθε της στροφή ότι κάτι θέλει να ξεχάσει. Κάθε χειροκρότημα καλεσμένου το ήθελε να της λέει «ξύπνα! Όνειρο ήταν! Εφιάλτης!».

Χαμογελούσε και τσούγκριζε νωχελικά το κρασοπότηρό του με το καντήλι του. «Όλο!» Φώναζε σιωπηρά. Μα μόνο το κρασί δεν τελείωνε.

Ήρθε ο γιος του και τον αγκάλιασε. «Πατέρα, θα τραγουδήσω με τη αδερφή μου το τραγούδι σου. Σήκω να το χορέψεις. Εντάξει;». «Το ζεϊμπέκικο δεν χορεύεται κατά παραγγελίαν», απάντησε. «Ξεκινήστε και εάν θέλω θα σηκωθώ…».

Λίγο πριν τελειώσει η κουβέντα μας ο ρυθμός του ζεϊμπέκικου σάλπιζε γενικό προσκλητήριο στο κέντρο της πίστας. Κατέβηκε με κάποια δυσκολία ευστάθειας.

Άνοιξε τα χέρια και σήκωσε το κεφάλι. Τους κοίταζε όλους μα δεν τους έβλεπε. Βήμα πλάι. Βήμα δεξιά. Στροφή.

Τα παιδιά του τού τραγουδούσαν και εκείνος χόρευε.

Ο αθεόφοβος σήκωσε το γόνατο και χτύπησε παλαμάκι κάτω απ’ το πόδι του. Τι κουράγιο;!; Τι τιμή;!; Ήθελε να κοροϊδέψει τον συν-χορευτή του. Ότι όλα πάνε καλά και ότι έγινε λάθος. Μα ο μαυροφορεμένος είχε πάρει τα τάλαντα και χόρευε μαζί του.

Οι δυο τους και ανάμεσα από τα βουρκωμένα μάτια της νύφης του, του γαμπρού του, των αδερφιών του. Κύριος.

Ήρθε πάλι δίπλα στο κρασοπότηρό του. Μου είπε «τι άλλο να θέλει κανείς απ’ τη ζωή; Τα παιδιά μου μού τραγουδούσαν το τραγούδι μου και η γυναίκα με χειροκροτούσε…» και γύρισε από την άλλη. Ή μάλλον εγώ γύρισα για να χωνέψω ότι από όσα έκανε αυτός ο άνθρωπος στη ζωή του, μονάχα η αγάπη τον έκανε πλούσιο. Αυτή ήθελε να είναι η εικόνα που θα πάρει μαζί του. Αυτήν αφήνει. Μια φωτογραφία δεσμών αγάπης…

Στον Γιώργο…