Ο Τζόρτζ Όργουελ στα περί εθνικισμού κείμενά του έλεγε ότι οι διανοούμενοι "εθνικιστές" μπορούν να αναπροσαρμόσουν το παρελθόν, την Ιστορία και τα πραγματικά γεγονότα ώστε να ταιριάξουν στο αφήγημά τους. Όταν έλεγε "εθνικιστής" δεν εννοούσε, όπως εξηγεί, αυτό που εμείς νομίζουμε σήμερα, αλλά όλους όσους προσκολλώνται σε αξιώματα και σε δόγματα που ΠΡΕΠΕΙ να είναι αλάνθαστα. Άρα, αναφερόταν τόσο σε εθνικιστές δεξιούς, όσο και σε κομμουνιστές, είτε σε καθολικούς (για εμάς βλ. ορθόδοξους) κοκ. Πολλές φορές μάλιστα έχουν επιλεκτική μνήμη και καταφέρνουν να αποβάλλουν από τη μνήμη τους τα πραγματικά γεγονότα και έτσι, στο τέλος, δεν νιώθουν ότι ψεύδονται όταν γράφουν ανακρίβειες ή μισές αλήθειες.
Έτσι και στην περίπτωση του Μακεδονικού προβλήματος που απασχολεί την περιοχή από την εποχή της αποσύνθεσης της οθωμανικής αυτοκρατορίας και του σχηματισμού ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ φορά της Ελλάδας, της Βουλγαρίας και όλων των ΝΕΟΣΥΣΤΑΤΩΝ κρατών της χερσονήσου του Αίμου, δηλαδή των Βαλκανίων.
Αποδελτιώνοντας κείμενα ιστορικού περιεχομένου θα προσπαθήσω με το κείμενο αυτό να απαριθμήσω λίγα από τα πράγματα που και εγώ έμαθα ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ. Και είναι η πρώτη φορά γιατί η εθνική μας εκπαίδευση ξέρει (ή πρέπει) να ξεχνά χωρίς ωστόσο να μας λέει ψέματα. Όπως και οι "εθνικιστές" του Όργουελ.
Καταρχάς να πούμε ότι στη βαλκανική χερσόνησο ζούσαν από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας πολλές φυλές. Από το μέσο σχεδόν και φθάνοντας προς το τέλος της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (δηλαδή το Βυζάντιο) στην περιοχή αποικούν σλαβικά φύλα. Κατά το τέλος λοιπόν της οθωμανικής αυτοκρατορίας, στον σημερινό ελληνικό Βορρά θα βρούμε διάσπαρτους πληθυσμούς: σλαβόφωνους, ελληνόφωνους, τουρκόφωνους, βλαχόφωνους, αλβανόγωνους και εβραίους. Η Θεσσαλονίκη μάλιστα μέχρι και τον Β’ ΠΠ θεωρείται η ευρωπαϊκή Μέκκα των Εβραίων αποτελώντας το 20% του πληθυσμού της πόλης.
Οι ελληνικοί πληθυσμοί επικράτησαν στην περιοχή είτε με δική τους πρωτοβουλία και δράση (βλ. Βαλκανικοί πόλεμοι και Β’ ΠΠ ως προς τους Βούλγαρους), είτε από άλλων (βλ. Β’ ΠΠ και εξόντωση της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης από τους Ναζί).
Χαρακτηριστικά αναφέρει ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος κυβερνήτης του ελληνικού κράτους υπέδειξε με επιστολή του προς τις Μεγάλες Δυνάμεις στις 10/23 Νοεμβρίου 1828 ως «φύσει οριστικό» ελληνικό σύνορο τη γραμμή Όλυμπος-Αλιάκμονας-Μέτσοβο, με το εξής σκεπτικό:
«Τούτο το όριον διεχώριζε και το πάλαι την Ελλάδα από τα βόρεια γειτονικά μέρη. Κατά τον μεσαιώνα, και ακόμη κατά τους νεωτέρους χρόνους, η Θεσσαλία εφυλάχθη πάντοτε ελληνική, ενώ η Μακεδονία εκυριεύθη από τους Σλάβους και από πολλάς άλλας φυλάς» («Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας», έκδοση Βιβλιοθήκης της Βουλής των Ελλήνων, τ.Δ΄, Αθήναι 1973, σ.275).
ΓΕΩΓΡΑΦΙΑ
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι στην «Ιστορία του Ελληνικού Εθνους» του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, το πολύτομο έργο που κυκλοφόρησε μεταξύ 1860 και 1874 διαμορφώνοντας την εικόνα που οι κατοπινοί Έλληνες έχουμε -κυρίως μέσω του σχολείου- για το συλλογικό ιστορικό μας παρελθόν, μαθαίνουμε ότι η ΑΡΧΑΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ είχε δύο οριοθετήσεις:
Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι στην «Ιστορία του Ελληνικού Εθνους» του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, το πολύτομο έργο που κυκλοφόρησε μεταξύ 1860 και 1874 διαμορφώνοντας την εικόνα που οι κατοπινοί Έλληνες έχουμε -κυρίως μέσω του σχολείου- για το συλλογικό ιστορικό μας παρελθόν, μαθαίνουμε ότι η ΑΡΧΑΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ είχε δύο οριοθετήσεις:
- Η αρχική περιλάμβανε μόνο την ενδοχώρα της σημερινής ελληνικής Δυτικής Μακεδονίας και τη νοτιοδυτική ΠΓΔΜ, δίχως να φτάνει καν μέχρι τη θάλασσα.
- Η δεύτερη οριοθέτηση, μετά τις κατακτήσεις του Φιλίππου, είναι αυτή που καθιερώθηκε στη συνέχεια παγκοσμίως ως «Μακεδονία» −και προς βορράν έφτανε μέχρι το όρος Σκάρδος (Σαρ Πλάνινα), τα σύνορα δηλαδή ΠΓΔΜ και Κοσσυφοπεδίου.
Επί λέξει, γράφει ο Κ. Παπαρρηγόπουλος:
«Επί Φιλίππου η Μακεδονία έλαβεν έκτασιν μεγάλην, η δε αρχαιοτέρα Μακεδονία ήτο πολύ μικροτέρα. Η αρχαία μικρά αύτη Μακεδονία δεν έφθανεν, ως βραδύτερον, μέχρι του Θερμαϊκού κόλπου, αλλά περιωρίζετο εις τας περί τον άνω Αλιάκμονα και τον άνω Εριγώνα χώρας [...]. Και ούτος μεν ήτο ο πυρήν της Μακεδονίας. Η δε ευρυτέρα χώρα εις ην μετεδόθη βραδύτερον το όνομα εκείνο, καίτοι ορεινή ούσα και διατεμνομένη υπό πολλών πλαγίων κλάδων του Σκάρδου όρους, περιλαμβάνει τρία μεσόγεια πεδία. Εκ τούτων το βορειότατον είναι το πεδίον το σήμερον καλούμενον Τέτοβο ή Καλκάνδερε» (εκδ. Γαλαξία, τ.6ος, Αθήνα 1969, σ.7).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η περιοχή της ΠΓΔΜ ανήκε και στις δύο γεωγραφικές οριοθετήσεις της αρχαίας Μακεδονίας.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η περιοχή της ΠΓΔΜ ανήκε και στις δύο γεωγραφικές οριοθετήσεις της αρχαίας Μακεδονίας.
ΓΛΩΣΣΑ - ΕΘΝΟΤΗΤΑ
Η γλώσσα τους είναι προφανώς σλαβική, διαχωρίζεται αισθητά από τη βουλγαρική και κωδικοποιήθηκε από απλό ιδίωμα (μακεδονικό) σε γλώσσα με κανόνες το 1949.
Τους γείτονες (και τη γλώσσα τους) οι Έλληνες τους αναφέρουν "Μακεδόνες" και "Μακεδονική", εδώ και πάνω από έναν αιώνα και κυρίως κάθε φορά που οι Έλληνες φοβόντουσαν να μην τους διπλαρώσουν οι Βούλγαροι με τους οποίους «καθαρίσαμε» τις υποθέσεις μετά τον Β’ ΠΠ. Αποκορύφωμα αυτών ήταν η περιβόητη έμμεση αναγνώριση της Μακεδονικής γλώσσας το 1977 από την κυβέρνηση Κωνσταντίνου Καραμανλή. Και γράφουμε έμμεση καθώς στη διάσκεψη αυτή του ΟΗΕ το αντικείμενο ήταν η αντιστοίχηση του αλφαβήτου κάθε χώρας με το λατινικό. Εκεί αναφερόταν η γλώσσα τους ως "Μακεδονική" χωρίς να εγείρει αντιρρήσεις η ελληνική αντιπροσωπεία. Αντιρρήσεις η ελληνική πλευρά ήγειρε το 1983 σε διάσκεψη τους ISO αποκομίζοντας τότε το να μπαίνει η λέξη "κυριλλικό" στην περιγραφή του αλφάβητου. Δηλαδή, Μακεδονικό Κυριλλικό αλφάβητο. Ωστόσο, η αποδοχή του 1977 αποτέλεσε έρεισμα ώστε τελικά το 1993 να κατωχυρωσεί και στην κωδικοποίηση ISO η γλώσσα τους με τα σύμβολα MK/MKD/MAC και η χώρα του με τα MK/MKD.
ΤΕΛΙΚΟ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Οι Σκοπιανοί έχουν κάθε δικαίωμα να αποκαλούνται Μακεδόνες, να λένε ότι μιλάνε μακεδονικά (γλώσσα σλαβικής προέλευσης), να ονομάζουν τη χώρα τους με γεωγραφικό προσδιορισμό [ΦΟΒΕΡΟ άρθρο μιας ΕΛΛΗΝΟΜΑΚΕΔΟΝΙΤΙΣΣΑΣ διαβάστε εδώ], καθώς είναι αληθές. Επίσης, το σημαντικότερο για εμάς: ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ.
Όλα αυτά που η πραγματικότητα επιβάλλει η πρόσφατη συμφωνία με την ΠΓΔΜ τα περιλαμβάνει. Ενώ παράλληλα αποτελεί επιπλέον ανάχωμα για κάθε μορφής αλυτρωτισμό (είτε των ΠΓΔΜέζων, είτε της Ελλάδας προς τα πάνω). Προσέξατε ότι γράφω «επιπλέον ανάχωμα», καθώς με συμφωνίες δεν σβήνει ο επεκτατισμός, ούτε οι μεγαλοϊδεάτες. Εμπόδια βάζουν.
Θα ακουστεί παράδοξο, αλλά η συμφωνία αυτή ανοίγει τον δρόμο σε Έλληνες επιχειρηματίες να κάνουν επιπλέον επενδύσεις στην περιοχή (ήδη υπάρχει μεγάλη παρουσία εκεί που υπολογίζεται και ως ποσοστό επί του ΑΕΠ τους). Προφανώς, αυτό θα είναι συμφέρον για τους επιχειρηματίες και όχι κατ’ ανάγκη για τους Έλληνες εργαζόμενους (κίνδυνος μεταφοράς έδρας, εργοστασίων κλπ). Σε κάθε περίπτωση, οικονομικά θεωρείται συμφέρουσα η περαιτέρω ανάπτυξη των σχέσεων, καθώς στη σχέση αυτή η Ελλάδα είναι η μεγάλη.
Τέλος, η συμφωνία αυτή αναβαθμίζει στρατηγικά την Ελλάδα στην περιοχή ενώ απομακρύνει την ανάγκη της ΠΓΔΜ να στηρίζεται στην Τουρκία, καθώς ένα από τα μείζονα εθνικά τους ζητήματα λύνεται και δεν την έχουν πια ανάγκη.
Αυτά.
Βασική Πηγή (και σε σημεία copy-paste): ΕΦΣΥΝ, Ν. Σαραντάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλώ στην έκφραση της γνώμη σας με κόσμιο και μη προσβλητικό τρόπο. Το περιεχόμενο των σχολίων θα κριθεί ως προς την προσβολή ηθών και προσωπικοτήτων και ενδεχομένως να διαγραφεί. Ο Admin δεν φέρει καμία ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων.