Από λίκνο του πολιτισμού, επίκεντρο κρίσης, παγκόσμιο παράδειγμα προς αποφυγήν ΙΙ (New York Times)

Δύο μήνες μετά το Α’ μέρος αυτής της προσωπικής έρευνας προχωράμε στο δεύτερο. Χρειάστηκα αυτόν τον καιρό για να ξεβαρεθώ κατά κάποιο τρόπο.

Στην έρευνα μου προσπαθώ να εξακριβώσω τα χαρακτηριστικά της οικονομικής και κοινωνικής κοσμογονίας που βιώνουμε σήμερα. Στον βαθμό που ταυτίζεται το περιεχόμενο της έρευνας μου με άλλα κείμενα με το ίδιο ή σχετικό περιεχόμενο, απλά επιβεβαιώνω την ορθότητα του περιεχομένου αυτών. Με ποιόν τρόπο το καταφέρνω αυτό; Απλά δια της συλλογής των στοιχείων που παρουσιάζονται από τον Διεθνή Τύπο, τις Κεντρικές Υπηρεσίες απευθείας και χωρίς μεσάζοντες ερμηνειών.

Τα λόγια δεν θα είναι πολλά καθώς τα γραφήματα που σας παρουσιάζω μιλούν από μόνα τους.

 Δηλαδή λαϊκά:

Έτος	Χρέος προς ΑΕΠ
1981	24%
1985	41%
1989	58%		1981 - 1989	142%	Ανδρέας
1990	80%		1989 - 1990	38%	Οικουμενική
1993	110%		1990 - 1993	38%	Μητσοτάκης
1996	99%		1993 - 2004	-10%	Σημίτης
2000	103%		2004 - 2009	16%	Καραμανλής
2004	99%
2007	96%
2009	115%

Ο λόγος που δεν εμφανίζονται στοιχεία του ποσοστού Χρέους/ ΑΕΠ πριν το 1981, έτη κατά τα οποία κυβέρνησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ο πρεσβύτερος και πιο πριν η Χούντα, είναι διότι η Eurostat παρέχει αυτά τα μεγέθη σε προνομιούχους συνδρομητές των στοιχείων της. Τα μεγέθη αυτά επιβεβαιώνονται και από τα πρώτα στοιχεία χρέους που έδωσε ο Παπακωνσταντίνου στην Ε.Ε. (2009- 115%).

Σε μια εποχή όπου εισέρευσαν τα πρώτα τουβλάκια ευρωπαϊκών κονδυλίων για έργα υποδομής, ο Ανδρέας αποφάσισε να ωθήσει την κατανάλωση εις βάρος της Παραγωγής. Η επίθεση στην παραγωγικότητα έγινε με υπερδιόγκωση του Δημόσιου και ευρύτερα Δημόσιου τομέα εις βάρος μεγάλων παραγωγικών μονάδων. Η αλλοίωση του Συνδικαλιστικού Κινήματος την δεκαετία αυτή συνέτεινε και αποτέλεσε έναν ακόμη λόγο της φυγής παραγωγικών μονάδων ή τουλάχιστον της παρακμής τους.

Σε έναν χρόνο η Οικουμενική κατάφερε να αυξήσει το Χρέος 38%. Δηλαδή χρωστούσαμε 100 και σε έναν χρόνο 138. Άλλες εποχές τότε, άλλες τώρα. Αλλά η Οικουμενική τί θα σημαίνει; Ακυβερνησία όπως τότε; Ή πολυκομματική δικτατορία;

Ο ακατανόμαστος αυξάνει 38% σε τρία χρόνια, δηλαδή 13% κάθε έτος. Προσεγγίζει την απόδοση του προκατόχου του που είχε 18% ετησίως (απόλυτη διαίρεση που δίνει την τάση αύξησης και όχι την μέση αύξηση).

Ο μόνος ευεργέτης της Χώρας, ο κος Σημίτης είναι αυτός που μείωσε το Χρέος μας κατά 10%. Δυστυχώς, όμως, ο Κ. Καραμανλής Junior έφερε την Eurostat για να βάλει στο λεξιλόγιό μας τα Greek Statistics (μάθετε να κρύβετε Χρεός εδώ). Με άλλα λόγια, αδειάζει την είσοδό μας στην Ευρωζώνη κάνοντας οικονομική απογραφή και βρίσκοντας τις δακτυλιές του οικονομικού επιτελείου του Σημίτη πάνω στον καμβά των Εθνικών Λογαριασμών.

Την γενική τάση που διαγράφει το Χρέος μας προς το Εθνικό Εισόδημα, όπως την περιγράφει η μαύρη γραμμή στο κέντρο του παραπάνω διαγράμματος, δεν μπορούσε να διαταράξει ο Junior που πάτησε στα ίδια εθνικά κυβερνητικά βήματα.

Μνημόνιο τώρα:

Τελικά που πάμε; Αν τα πάμε όλα καλά και καταφέρουμε να ικανοποιήσουμε σαν καλά παιδιά τις απαιτήσεις του Μνημονίου, τι έχουμε να περιμένουμε;

Προφανώς δεν μπορώ να απαντήσω με λέξεις όπως Χρεοκοπία, Αναδιάρθρωση, Ανάπτυξη ή κάτι άλλο. Εδώ δεν ξέρει ο Paul Krugman και άλλοι διαπρεπείς Οικονομολόγοι, θα ξέρω εγώ. Απλά δείτε τα επίπεδα Χρέους (προς το ΑΕΠ) που προβλέπει ο δανειστής μας, ΔΝΤ, κάτω από διαφορετικά σενάρια:

Κάθε καμπύλη προσομοιώνει διαφορετικά οικονομικά σενάρια. Από πάνω προς τα κάτω οι καμπύλες δείχνουν την πορεία του Χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ, όπως την προβλέπει το ΔΝΤ μετά το Μνημόνιο, σε σενάρια (μετάφραση):

·        Αναγνώριση Ενδεχόμενων Υποχρεώσεων (όπως δικαστικές αποφάσεις κ.α.) και νέα χρέη,

·         Χαμηλή Ανάπτυξη,

·         Αποπληθωρισμός,

·         Χαμηλό Έλλειμμα,

·         Υψηλά επιτόκια,

·         Γραμμή Βάση,

·         Υψηλή Ανάπτυξη

Όπως παρατηρείτε επί τροχάδην, τα περισσότερα σενάρια του δανειστή και κυβερνήτη προβλέπουν Χρέος σε επίπεδα πάνω από αυτό 140% του ΑΕΠ μέχρι το 2017. Μάλιστα, ένα από τα αισιόδοξα σενάρια, αυτό της Χαμηλής Ανάπτυξης (πράσινη γραμμή), διατηρεί επίπεδο γύρω στο 150% χωρίς τάση μείωσης προς και μετά το 2020 (;!;!).

Παρατηρείτε ότι το Κυβερνητικό Έλλειμμα μειώνεται ραγδαία. Προφανώς η μείωση των Δημοσίων Δαπανών έπρεπε να γίνει σε όρους σπατάλης. Η βιαιότητα και η επιλογή των μεθόδων είναι που καθίσταται αντικοινωνική η τακτική.

Στο άμεσο μέλλον, το Εθνικό μας Προϊόν θα πάρει την ανιούσα (βλ. κάτω διάγραμμα). Όμως μεσομακροπρόθεσμα τί θα γίνει με το Χρέος; Σύμφωνα με το παραπάνω γράφημα η θετική επίπτωση της Χαμηλής Ανάπτυξης είναι παροδική.

Οι ερευνητές του ΔΝΤ βλέποντας από κοντά τη διάθρωση της Οικονομίας μας αναθεώρησαν την πορεία του ΑΕΠ μας και την πολυπόθητη Ανάπτυξη. Πριν τον Κόκκινο Μάη του 2010, προέβλεπαν ύφεση της τάξεως του -2% και έπειτα ανάπτυξη σε επίπεδα 1%. Μετά το μνημόνιο κατακρημνίζεται  η μεταβολή του ΑΕΠ στο -4%, αλλά επανέρχεται στα επίπεδα του 2% μετέπειτα. Επιβεβαιώνει το σενάριο της πράσινης γραμμής του διαγράμματος.

Άρα αφού θα χρωστάμε 150% και τα Spreads δεν πέφτουν, τότε τί διάολο κάνουμε με το Μνημόνιο;

Σε επόμενη ανάρτηση δύο σκέψεις για τις μακροεπιλογές του ΔΝΤ και της ΕΚΤ.

Πιο λαϊκά: Μάγκες με το Μνημόνιο εκεί που χρωστούσαμε 115, θα χρωστάμε 140 αλλά σπαστά στα χρόνια. Αυτό μας πούλησαν. Δεν θα μειωθεί το Χρέος. Αλλά θα αυξηθεί. Απλώς θα μπορούμε να πληρώνουμε κάθε μήνα τους τόκους του & ΚΥΡΙΩΣ θα ξεφορτωθούν τα ελληνικά χαρτιά οι Γαλλογερμανικές τράπεζες.