Από λίκνο, παράδειγμα προς αποφυγήν... IV

Είναι αναντίρρητο ότι η λεγόμενη Κρίση την οποία διέρχεται η Χώρα μας, δεν περιστοιχίζεται μόνον από Οικονομικές έννοιες και τεχνοκρατικές φανφάρες. Δεν ολοκληρώνεται η συζήτηση μιλώντας για αναποτελεσματικό κατ’ ουσία Μηχανισμό Στήριξης ή για υπονόμευση της οικονομικής ζωής της Ελλάδας ως Κράτος. Η κατάρρευση των Οικονομικών «διχτύων ασφαλείας» επετεύχθη μέσα από ένα Νομικό μόρφωμα και διαδικασίες οι οποίες σύμφωνα με έγκριτους Συνταγματολόγους του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, είναι πλήρως διάτρητες νομιμότητας.

Με το παρόν θα προσπαθήσουμε να σας μεταφέρουμε με μορφή σημειώσεων το πλαίσιο της εργασίας των παραπάνω Νομικών, των οποίων ηγείται ο Καθηγητής κος Γ.Ι. Κασιμάτης, Διευθυντής του Ινστιτούτου Συνταγματικών Ερευνών του Πανεπιστημίου Αθηνών, πάνω στο ζήτημα της νομιμότητας των Συμβάσεων που έχει εισχωρήσει η Ελλάδα. Παρόλο που το εν λόγω θέμα είναι εξαιρετικά περίπλοκο νομικά και με το ελαφρυντικό του ασχέτου, θα στοχεύσουμε απλά στην επισήμανση των σημείων και το πεδίο δόξης σας λαμπρό για περαιτέρω ενημέρωση.

Καταρχήν, πρέπει να διευκρινιστεί ότι το «Μνημόνιο», όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε, δεν είναι τίποτα άλλο παρά το ένα μέρος των Δανειακών Συμβάσεων που έχει υπογράψει η Κυβέρνηση. Το πλέγμα των Κειμένων συντίθεται από:

• τη Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης (Ελλάς- Ευρωζώνη)
• το Μνημόνιο Συνεννόησης (Ελλάς- αρμόδια Ευρωπαϊκή Επιτροπή)- Το «Μνημόνιο»
• τη Συμφωνία Έγκρισης Διακανονισμού Χρηματοδότησης (Ελλάς- ΔΝΤ)

Στα κείμενα αυτά εντοπίζονται, σύμφωνα με τους προλεχθέντες νομικούς, όροι οι οποίοι εμφανίζονται για ΠΡΩΤΗ φορά σε δανειακή σύμβαση Κράτους. Όροι που παραβιάζουν το Εθνικό, Ευρωπαϊκό και Διεθνές δίκαιο.

Εθνική Κυριαρχία

Σε λάκτισμα της προηγούμενης ανάρτησης αναφέρθηκε η έννοια της Εθνικής Κυριαρχίας. Μια έννοια που συμπεριλαμβάνει τη Δημόσια Περιουσία αλλά και όλα τα βουνά, λαγκάδια, πλατείες, δρόμους, μουσεία, αρχαιότητες κλπ. Είναι το απαραίτητο αξιωματικά στοιχείο που δίνει την ύπαρξη σε ένα Κράτος. Κράτος χωρίς Κυριαρχία δεν υπάρχει. Σε ευθεία με αυτό, το Ελληνικό Σύνταγμα στο 1^ο Άρθρο του περιγράφει ότι «θεμέλιο του πολιτεύματος είναι η λαϊκή κυριαρχία».

Η Εθνική Κυριαρχία είναι, δηλαδή, όπως η ζωή για έναν άνθρωπο. Αυτό που κάνει ένα έμβιο ων, έμβιο, είναι η ζωή. Αυτό που κάνει ένα Κράτος, Κράτος, είναι η κυριαρχία.

Στη Δανειακή Σύμβαση, αναγνώστη, εμπεριέχεται ένας όρος ο οποίος θέλει τον Δανειολήπτη (Ελλάδα) να «παραιτείται αμετάκλητα και άνευ όρων από κάθε ασυλία που έχει ή που πρόκειται να αποκτήσει […] κατά των περιουσιακών του στοιχείων του στο βαθμό που δεν απαγορεύει αναγκαστικός νόμος». Ο όρος αυτός θέλει η Ελλάδα να παραιτείται από την επίκληση οποιουδήποτε λόγου που να προστατεύει την περιουσία της, με την επιφύλαξη της απαγόρευσης από αναγκαστικό νόμο.

Λάβετε, επίσης, υπόψη ότι η Σύμβαση περιέχει ως ένα από τα Παραρτήματά της ένα δεσμευτικό Υπόδειγμα Γνωμοδότησης των Νομικών Συμβούλων του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Διαφάνειας & Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αλλά και του Υπουργείου Οικονομικών. Ένα Υπόδειγμα το οποίο ατόφιο επικύρωσαν τα ως άνω Νομικά Συμβούλια.

Στην Γνωμοδότηση αυτή, που στόχο έχει να επιβεβαιώσει τη νομιμότητα των Συμφωνιών, και στο σημείο που αναφέρεται στην παραπάνω παράγραφο της Σύμβασης, οι Νομικοί Σύμβουλοι (δηλ. οι Δανειστές) επισημαίνουν «Ούτε ο Δανειολήπτης, ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω Εθνικής Κυριαρχίας ή διαφορετικά, λόγω δικαιοδοσίας, κατάσχεσης – συντηρητικής ή αναγκαστικής- ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια ή διαδικασία σχετικά με τη Σύμβαση».

Οι Δανειστές μας έχοντας κατά νου αποφάσεις των Διεθνών Δικαστηρίων σύμφωνα με τις οποίες αναγνωρίζεται η προτεραιότητα του Κράτους προς ικανοποίηση των συμφερόντων του λαού εις βάρος των δανειστών και η, στο πλαίσιο αυτό, προστασία περιουσιακών του στοιχείων λόγω προσβολής της Εθνικής Κυριαρχίας, προσθέτουν την έννοιά της (Εθνικής Κυριαρχίας) και την συνεπαγόμενη ασυλία που μπορεί να επικαλεστεί η Ελληνική Κυβέρνηση λόγω αυτής.

Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Ελλάδος επί Ι. Μεταξά όπου το Διεθνές Δικαστήριο δίκασε (15 Ιουνίου 1939) την προσφυγή της Societe Commerciale De Belgique για τη μη πληρωμή χρεών προς τη Βελγική Κυβέρνηση από πλευράς του Ελληνικού Κράτους. Το καθεστώς Μεταξά προφασίστηκε λόγους αδυναμίας πληρωμής αυτού του τμήματος του Χρέους προφασιζόμενο την γενικότερη κατάσταση της ελληνικής οικονομίας αλλά και την προτεραιότητα της Κυβερνήσεως για την ευημερία του λαού. Βέβαια, στην ελληνική κοινωνία η απόφαση μετεφέρθη πιο σκληροπυρηνικά. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η τότε Κυβέρνηση κατέφερε να διακανονίσει το Χρέος αυτό με όρους ευνοϊκότερους από αυτό που απαιτούσαν οι δανειστές.

Ας φανταστούμε, τώρα, έναν πολίτη που δανείστηκε από μια Τράπεζα για να αγοράσει ένα σπίτι. Όπως όλοι γνωρίζεται, σε αυτές τις περιπτώσεις οι συμβάσεις αυτές ενσωματώνουν σαν υποθήκη το ίδιο το σπίτι. Έτσι, σε περίπτωση αδυναμίας εξυπηρέτησης του δανείου, η Τράπεζα του παίρνει το σπίτι. Παρόλα αυτά, σε καμία τέτοια σύμβαση δεν ορίζεται σαν αντικείμενο της υποθήκης η ίδια η ζωή του ανθρώπου, αλλά μόνον το σπίτι του. Δεν υποθηκεύεται, δηλαδή, το θεμελιώδες στοιχείο έννοιας και υπόστασης ανθρώπου, που είναι η ίδια η ζωή του και ό,τι απορρέει από αυτήν.

Κατ’ αναλογία, στην περίπτωση του Μνημονίου δεν υποθηκεύουμε συγκεκριμένα περιουσιακά στοιχεία, αλλά ο,τιδήποτε μπαίνει κάτω από την ομπρέλα της Εθνικής Κυριαρχίας. Το 1898, όποτε και βρισκόμασταν σε σχεδόν εμπόλεμη κατάσταση (ήττα από Τούρκους- 1897), επιβλήθηκε στη Χώρα μας Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος ώστε να βοηθήσει την αποπληρωμή δανείου, ύψους 170.000 χρυσών φράγκων, που πήραμε (κάλυψη πολεμικών αποζημιώσεων προς Τουρκία, κάλυψη ελλείμματος). Ακόμη και αυτή η αποπληρωμή προβλεπόταν να γίνει από συγκεκριμένες προσόδους (μονοπώλιο άλατος, πετρελαίου, δικαιώματα επί καπνού κ.α.), αλλά βέβαια με επαχθείς ξανά όρους.

Στη σύγχρονη περίπτωση (του «Μνημονίου») πετούμε τη δυνατότητα επίκλησης ασυλίας λόγω Εθνικής Κυριαρχίας για όλα. Δηλαδή, για την κληρονομιά μας (Ακρόπολη, Δελφοί κ.α.), για την εθνική μας άμυνα (π.χ. οπλικά συστήματα, αεροπλάνα), για τα δημόσια κτήρια (π.χ. Βουλή) και για όποιο δρόμο και πλατεία βλέπετε, όπως περιγράφει ο Δικηγορικός Σύλλογος Αθηνών. Προσθέτω και τον ορυκτό πλούτο που τώρα… ερευνούμε.

Σημειώστε ότι σύμφωνα με το πόνημα του Δρ. Κασιμάτη, με τα ως άνω παραβιάζεται αφόρητα το Σύνταγμα, ο Χάρτης των Ηνωμένων Εθνών για τα ανθρώπινα δικαιώματα και η Σύμβαση της Βιέννης του 1969, που εν τέλει ακυρώνουν του όρους αυτούς ως υπέρμετρους και καταχρηστικούς.

Μονομερής Μεταβίβαση Δικαιωμάτων από Σύμβαση

Σε άλλα εδάφια (άρθρο 2 (3) και άρθρο 13) προβλέπεται ότι οι Δανειστές μας, ένας ή περισσότεροι από αυτούς (ή όλοι), μπορούν αφού ειδοποιήσουν τους άλλους Δανειστές να μεταβιβάσουν τα δικαιώματά τους που απορρέουν από τη Σύμβαση σε άλλον. Με άλλα λόγια, μετά από μια τέτοια μεταβίβαση και χωρίς να μπορούμε να  το αρνηθούμε, να χρωστάμε ένα ποσό του Χρέους μας π.χ. στην Τουρκία!!!!

Αυτό μεταξύ των άλλων, παραβιάζει την αρχή της συμβατικής ισότητας. Δηλαδή, της αρχή της ισότητας εφαρμοσμένη πάνω στην ελευθερία των συμβάσεων.

Καταχρηστικά δικαιώματα Δανειστών

Με τα άρθρα 6 (6) (α)-(β) και 8 (1) (γ) της Σύμβασης προβλέπεται ότι αν κριθεί από δικαστήριο των χωρών των Δανειστών ή το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο παράνομη η Σύμβαση, τότε δεν δικαιούνται αυτοί να ζητήσουν πρόωρη εξόφληση (καλό!), αλλά σε περίπτωση που Δικαστήριο του Δανειολήπτη κρίνει παράνομη τη Σύμβαση, τότε οι Δανειστές μπορούν να ακυρώσουν τη Σύμβαση και να απαιτήσουν άμεσα όλο το καταβληθέν κεφάλαιο και τους δεδουλευμένους τόκους. Αυτό είναι πέναλτι!

Είναι πρόδηλο και εδώ ότι παραβιάζεται η Αρχή της Ισότητας στις συμβάσεις.

Αγγλικό Δίκαιο

Είναι γνωστό ότι το Αγγλικό Δίκαιο, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά Δίκαια, είναι εξόχως φιλικό προς τον Δανειστή. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν επιλέχθηκε άλλο Δίκαιο ή το Ελληνικό ή το Ευρωπαϊκό να διέπει τη Σύμβαση που υπέγραψε η Κυβέρνηση.

Όπως αναφέρεται και σε προηγούμενη ανάρτηση το ότι το μεγαλύτερο μέρος των μέχρι στιγμής χρεών μας διέπονταν από το Ελληνικό Δίκαιο προσέφερε σημαντικό διαπραγματευτικό όπλο στη φαρέτρα της Κυβέρνησης κατά το χρόνο «διαπραγμάτευσης» του περιεχομένου της Σύμβασης. Αλλά, μάλλον, δεν ελήφθη υπόψη.

Βουλή, η λαϊκή αντιπροσωπεία

Η εν λόγω δανειακή Σύμβαση προσβάλλει κατάφωρα το Σύνταγμα και το ίδιο μας το πολίτευμα μιας και δεν ακολουθήθηκε η σύννομη πορεία Σύναψη Συμφωνίας- Κύρωση από Κοινοβούλιο- Εφαρμογή Συμφωνίας. Μέσα από ένα πολύπλοκο δικολαβικό σχήμα Γνωμοδοτήσεων, Εξουσιοδοτήσεων και παραποιήσεων του ουσιαστικού περιεχομένου των Συμβάσεων παρεκάμφη η Βουλή και, συνεπώς, όλο το εθνικό δικαιικό οικοδόμημα.

Συμπέρασμα

Προφανώς, η πρόσβαση σε πληροφορίες δεν είναι αυτή που μας καθιστά ικανούς να κρίνουμε την αναγκαιότητα ή όχι της λήψης δανείου και του ύψους της, αλλά σίγουρα μπορούμε να αναγνωρίσουμε το νομικό προηγούμενο που δημιουργήθηκε με την παραπάνω Σύμβαση και, κυρίως, να αντιπαραβάλλουμε το ΝΑΙ που ομολογεί ο ίδιος ο κος Παπανδρέου απέναντι στα ΟΧΙ που ο ελληνικός λαός έχει διατυπώσει κατά καιρούς.

Υ.Γ.: Λεπτομέρειες και περαιτέρω πληροφορίες για τα ως άνω θέματα μπορείτε να αντλήσετε από το site του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών και το σχετικό blog του με κεντρικό θέμα το Μνημόνιο (kratosdikaioukaimnimonio.blogspot.com). Εκεί παρέχεται, επίσης, το πλήρες κείμενο όλου του πλέγματος των Συμβάσεων ώστε να εξακριβώσετε του λόγου του αληθές.

Υ.Γ.2: Οι ως άνω Συμβάσεις είναι το ένα από τα δύο νομικά κείμενα που αφορούν στην τύχη ενός λαού και δεν συντάχθηκαν από το νομικό τμήμα κάποιου κράτους ή διεθνούς οργανισμού, αλλά από ιδιωτικό δικηγορικό γραφείο του Λονδίνου. Επί πληρωμή, μάλιστα, ύψους 400 εκατ. ευρώ...

Το άλλο ήταν το Σχέδιο Ανάν.