Rock κατά λάθος...

[Το ιστολόγιο τούτο, μεταξύ των άλλων, έχει σκοπό να δώσει το έδαφος σε συνανθρώπους μας να εκφράσουν τις σκέψεις τους. Στο πλαίσιο αυτό μια ακόμη κοπέλα μου έστειλε το άρθρο της. 

Όπως έχουμε πει ξανά, η Έκφραση Ιδεών που λαμβάνει χώρα σε αυτό το ιστολόγιο, θα συνεχίζεται μέχρι να μας λογοκρίνει η ΔΕΗ.

Κυρίες/ οι, με όλον τον σεβασμό...]

Η σχέση του κάθε ανθρώπου με τη μουσική είναι καθαρά προσωπικό ζήτημα και έχει να κάνει με ένα σωρό αλληλένδετα και μη γεγονότα/εμπειρίες που έχει ζήσει και εισπράξει μέσα στο χρόνο. Καθώς κάθε περίσταση ζωής πάντα συνοδεύεται από ένα μουσικό "χαλί" είναι κοινός τόπος να ειπωθεί περαιτέρω ο,τιδήποτε σχετικό με τον ρόλο της μουσικής γενικά. Ειδικά όμως θα είχε ενδιαφέρον να ανακαλύψει ο καθένας από εμάς...

...εκείνη τη, μαγική για μένα, στιγμή που θεωρεί ότι ήταν καθοριστική για τη διαμόρφωση των προτιμήσεών του, ότι ήταν η αρχή, το κλικ για μια μεγάλη αγάπη του.

Περνώντας τα πρώτα χρόνια της ζωής μου σε μια επαρχία απομακρυσμένη από τα δύο μεγάλα αστικά κέντρα στα οποία ουσιαστικά διαδραματιζόταν ό,τι σχετικό με μουσική μη παραδοσιακή, μη λαϊκή, τα όποια ακούσματά μου ήταν σαφώς περιορισμένα στα  "χαρωπά τα δυο μου χέρια", "ήταν ένα μικρό καράβι" και τα σχετικά σε συνδυασμό με την επιμονή των γονιών για τον Πάριο και τον Μητροπάνο.

Όταν έκλεισα τα 10, για απροσδιόριστους μέχρι σήμερα λόγους λόγω απουσίας ουσιαστικού ενδιαφέροντος περί μουσικής και μάλλον για να γιορτάσουμε το νεοαποκτηθέν τότε ηχοσύστημα, έλαβα το πιο ενδιαφέρον δώρο γενεθλίων που είχα λάβει μέχρι εκείνη τη στιγμή από τους γονείς μου. Το δώρο αυτό ήταν 4 cds, ένα best of των Pink Floyd, μια συλλογή των Βeatles, η Carmina Burana του Carl Orff και ένα του Βιβάλντι το οποίο αν θυμάμαι καλά ήταν οι τέσσερις εποχές. Θα αναρωτηθεί κάποιος ίσως με ποια λογική έγινε η επιλογή αυτή και εγώ θα απαντήσω ένα "δεν έχω ιδέα". Μάλλον ούτε και οι γονείς μου.

Για το μόνο πράγμα που δεν έχω απλά ιδέα αλλά σιγουριά είναι ότι τα δύο πρώτα εξ αυτών για μένα έκτοτε είχαν αναχθεί σε οιονεί εικονίσματα, τα δύο τελευταία τηρούν μέχρι σήμερα θέση διακοσμητικού στο σύνθετο της μαμάς! Θέλω να είμαι ειλικρινής απέναντί σας και γι' αυτό θα εξομολογηθώ ότι είχα πραγματικά στενοχωρηθεί γιατί το δώρο ήταν cd και όχι ένα καινούριο ποδήλατο παραδείγματος χάριν! Είναι σαφές, λοιπόν, ότι το όχι και τόσο καλοδεχούμενο δώρο των γονιών με είχε εκνευρίσει και στο παιδικό μυαλό μου ξεχείλιζε η απογοήτευση και η προσμονή που είχα μέχρι εκείνη την στιγμή ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου, έδωσε τη θέση της στο αμήχανα νευριασμένο μειδίαμα. Ως άλλη Ιφιγένεια που θυσιάζεται στο βωμό του κοινού καλού, πλησίασα την πολύ μοντέρνα, κατά τα άλλα, οικιακή συσκευή που κοσμούσε την τελευταία εβδομάδα το έπιπλο του σαλονιού  και ξετυλίγοντας τη διαφάνεια του cd των Βeatles πρώτα (είχε εξώφυλλο με ζωηρό χρώμα σε σχέση με τα υπόλοιπα τρία) το πήρα στα χέρια μου με θρησκευτική ευλάβεια (ποιός άκουγε τον πατέρα μου αν του έκανα ζημιά!;!) και το τοποθέτησα στη θέση του cd player. Play.......

Ένταση, έκπληξη, ικανοποίηση, αίσθημα ανακάλυψης και γνώριμου ταυτόχρονα. Μπορεί αυτά τα συναισθήματα υπό άλλες συνθήκες να αλληλοαναιρούνται ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση και κατ' εξακολούθηση ως τώρα δεν έχει αλλάξει στο απειροελάχιστο η αίσθηση στο άκουσμα τέτοιων ήχων. Ένα νέο ηχοσύστημα αφορμή, δύο cds κλασικών ροκ συγκροτημάτων και αυτό ήταν! Μετά από άπειρες ώρες αναζήτησης, κουβέντας, ακουσμάτων, συναυλιών με βάση τη ροκ μουσική καταλήγω στο εξής: το ΡΟΚ είναι η μόνη ταμπέλα που δεν έχω πρόβλημα να μου "φοράνε"! ΤΙΜΗ ΜΟΥ! LET THERE BE ROCK!

Μας πήρε τα αυτιά η mousko