Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2011

Όταν ο Μωάμεθ συνάντησε τον Ιησού…

Η Μέρκελ συζητά με τον Νικόλα για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι 6 Τράπεζες συζητούν για το μέλλον τους. Και εμείς συζητάμε για ότι θέλουν τα ΜΜΕ.

Στην πρώτη οργανωμένη απόπειρα να καταθέσω κάποια στοιχεία δρώντας ως δημοσιογράφος είχαμε αναφέρει γεγονότα όπως τα προσέγγιζε ο Διεθνής Τύπος και εκθέσεις Συμβούλων του City (τα οποία υποχθονίως μας απέστειλαν συμφοιτητές και φίλοι που δουλεύουν για τους τραπεζικούς κολοσσούς που έκλεισαν το σπίτι στην Ευρώπη και δη στην πατρίδα τους).

Σε αυτό το πρώτο κείμενο αναφέρεται το όνομα του καθηγητή (μου) κου Γκίκα Χαρδούβελη. Είναι ο διευθυντής ορχήστρας της Ελληνικής Κυβέρνησης Σημίτη που συνεργάστηκε με την Goldman Sachs για την ωραιοποίηση των στατιστικών της χώρας μας.

Έτσι, δίπλα στις συνωμοσιολογικές αναφορές του ελληνικού και ξένου Τύπου για τη σχέση του Λουκά Παπαδήμου και του Μάριο Μόντι με τη Τράπεζα-διάολο, στέκεται και το γνωστό και δεδηλωμένο παρελθόν του κου Χαρδούβελη.

Στο θέμα μας…

Ανατρέχοντας πίσω στην ιστορία του νεοελληνικού Κράτους θα αναγνωρίσουμε μονομιάς τους Ήρωες και τους Εχθρούς που χρειάζεται ένα κοινωνικό σύνολο για να αποτελέσει Έθνος. Είτε πραγματικοί είναι, είτε εξωγενείς (1897), απαριθμούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Είναι οι εξής δύο. Η Τουρκία.

Πάντοτε σε οποιαδήποτε ενέργεια ελευθερίας αναμετριόμασταν με ένα casus belli. Είτε αυτό είναι εκμετάλλευση ορυκτού πλούτου, είτε ανάσχεση ηλίθιων αξιώσεων γειτονικών χωρών.

Αν αθροίσουμε το ετήσιο απόλυτο ποσό του κρατικού μας Προϋπολογισμού που σπαταλήθηκε σε αυξημένες δαπάνες οπλικών συστημάτων, θα βρούμε ένα… Χρέος.

Πάντα θα βρίσκουμε μικρά διηγήματα αναζωπύρωσης σπινθήρων μίσους αλλά και νουβέλες ηλιθιότητας (Ίμια, Πάγκαλος, Σημίτης). Μετά από κάθε τέτοια ένταση ακολουθεί επίσκεψη πλασιέ όπλων στο Μαξίμου και επίσκεψη του νοικάρη του Μαξίμου σε Τράπεζες της Ευρώπης.

Αυτό το μοτίβο προτεκτορατικών ιδιωμάτων έρχεται από τη γέννηση του κρατιδίου μας. Χαρακτηριστική είναι η προτροπή της Αγγλίας να επιτεθούμε στους Τούρκους της Θεσσαλίας (1897) ενώ ήμασταν ανέτοιμοι. Δανειστήκαμε από την Τράπεζα της Αγγλίας χρήματα ώστε να αγοράσουμε όπλα. Ξεφτιλιστήκαμε χάνοντας σε έναν πόλεμο παρωδία. Ξαναδανειστήκαμε από την Τράπεζα της Αγγλίας χρήματα ώστε να πληρώσουμε πολεμικές αποζημιώσεις (!) στους Τούρκους.

Κλείνει ο φαύλος κύκλος;

Το μέλλον είναι άγνωστο. Και καθορίζεται από άλλους πλην των Ελλήνων. Δεν αφορά μόνον τους Έλληνες. Οι Έλληνες (το πολιτικό προσωπικό) είναι απλά τα καλύτερα φερέφωνα και οι Έλληνες (οι πολίτες) τα καλύτερα κοτόπουλα της Ευρώπης. Να γιατί εμείς. Να γιατί δεν αφορά εμάς. Απλώς αφορά και εμάς.

Πώς περνούν αυτά τα προβλήματα; Απλώς τακιμιάζοντάς τα με την γείτονα χώρα.

Ναι. Οικονομική και στρατιωτική συνεργασία!

Είναι η πλέον αναπτυσσόμενη χώρα της περιοχής. Είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος ΝΑΤΟϊκός στρατός μετά των ΗΠΑ.

Σταματάς τη φρενίτιδα αγορών οπλικών συστημάτων. Συνεκμεταλλεύεσαι τον υποθαλάσσιο ορυκτό πλούτο του Αιγαίου. Βγάζεις στην απέξω το κωλοΙσραήλ και τους Αμερικάνους. Και από εκεί που ήταν να πάρεις 20% του πλούτου σου, θα πάρεις κάτι λιγότερο από 50%! Τέλεια.

Έτσι εξοικονομείς χρήματα. Μειώνεις το Χρέος σου. Αυξάνεις τα έσοδά σου κολοσσιαία.

Προβλήματα;

Πέραν από το θρησκευτικό, το πρόβλημα είναι η στάση της Τουρκίας απέναντι στους Κούρδους και οι θέσεις της για τα όρη του Καυκάσου.

Τι λέω τώρα; ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΙ!

Λακτίσματα για τις σκέψεις, ανάρτηση αν δεν λακτίσει κανείς, για τις σκέψεις αυτές.

4 σχόλια:

  1. Καλησπέρα

    Η Τουρκία είναι μια μεγάλη περιφερειακή δύναμη (είναι μέλος του G20) και με μεγάλο γεωστρατηγικό ενδιαφέρον για τις μεγάλες χώρες της λεγόμενης Δύσης, μεγαλύτερο από ότι έχει η Ελλάδα. Η Τουρκία, διεκδικεί να έχει τον δικό της λόγο στην περιοχή και τον διατυπώνει θεωρητικώς (Νταβούτογλου) και πρακτικώς (Ιρακινό Κουρδιστάν, Ισραήλ, τουρκόφωνες τέως σοβιετικές δημοκρατίες, Βαλκάνια κι Ελληνική Θράκη). Το ότι στις στρατηγικές της επιλογές υπάρχει άρωμα Οθωμανικής αυτοκρατορίας είναι απολύτως φυσικό για την Τουρκική διπλωματία ασχέτως του ότι εμάς μας πληγώνει.

    Η Τουρκία είναι επίσης μια κοινωνία με τρομερές εισοδηματικές και πολιτισμικές διαφορές, που αναπτύσσεται πληθυσμιακά ταχύτατα (το 2020 θα είναι περίπου 100.000.000 οι κάτοικοι της) αλλά και οικονομικά, παρ’ όλες τις φωνές ότι η ανάπτυξη αυτή είναι «φούσκα» που σύντομα θα σκάσει.

    Παραδοσιακοί μεγαλοϊδεατισμοί και εθνικοπατριωτικοί στόχοι για εμάς του Έλληνες, όπως το να «πάρουμε την Πόλη», σήμερα ακούγονται αστείοι, αν σκεφτούμε ότι η Πόλη, η Βασιλεύουσα, έχει σήμερα περί τους 18.000.000 κατοίκους!

    Η γνώση μας για την Τουρκία συνήθως περιορίζεται στα ψώνια στην Πόλη, στην επίσκεψη στην Αγιασοφιά ή στην δακρύβρεκτη παρακολούθηση των σήριαλ που ενέσκηψαν τελευταίως στην τιβι μας (ένεκα χαμηλών μπάτζετ των καναλιών) ή στην αναφορά στην Φενερμπαχτσέ (Κήπος του Φαναρίου, δηλαδή), τη Μπεσίκτας, τη Γαλατασεράι (Παλάτι του Γαλατά, δηλαδή) στο ποδόσφαιρο ή της Εφές Πίλσεν στο μπάσκετ.

    Και καλά, εμείς οι αδαείς πολίτες, (εγώ Χριστό κι εσύ Αλλάχ όμως κι οι δυό μας αχ και βαχ), μένουμε με το καταίφ, το σαραγλί, το τζατζίκ, τον ντολμά γιαλατζί, το ιμαμ μπαιλντί, τα τσιφτετέλι, το ντέρτι και τόσες άλλες τουρκικές λέξεις.

    Την Τουρκία όμως, ως δυναμικό σύστημα αντιφατικών σχέσεων, πολύ φοβάμαι, πως η ελληνική διπλωματία αν δεν αγνοεί, μάλλον επιλέγει να υποτιμά. Οι ελληνικές κυβερνήσεις προτιμούν να διακινούν προς τους πολίτες μια εικόνα ελληνικής υπεροχής και λεβεντιάς που προφανώς αποβλέπει στην εσωτερική κατανάλωση και δεν έχει σχέση με σοβαρή και ψύχραιμη ανάλυση της πραγματικότητας. Θυμάμαι τον τρόπο προσέγγισης στο θέμα για την ισορροπία των εξοπλισμών ανάμεσα στις δύο νατοϊκές χώρες στην δεκαετία του ‘80, όπου ακρογωνιαίος λίθος της διεκδικητικής εθνικής μας στρατηγικής ήταν η περίφημη αναλογία 7 προς 10 στους Αμερικάνικους εξοπλισμούς που με εθνικό σφρίγος διεκδικούσε και διαφήμιζε με υπερηφάνεια ότι κατάφερνε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα.

    Πολύ συχνά στην πολιτική και δη στην εξωτερική, οι κυβερνητικοί παράγοντες εκδηλώνουν μια απίθανη αβελτηρία κι έναν επικίνδυνο ωχαδερφισμό. Μερικές φορές μάλιστα αφήνονται τα πράγματα να οδηγηθούν σε χρονική συμπίεση οπότε τίθενται ασφυκτικά διλήμματα: να καταλάβουν τα Ίμια οι τούρκοι κομάντος ή όχι; Να βυθίσουμε το «Χόρα» ή όχι; να παραδώσουμε τον Οτσαλάν ή όχι; κλπ., κλπ. Στα διλήμματα, αυτό το ξέρουμε όλοι μας και από προσωπικές εμπειρίες ο καθένας, ό,τι και να απαντήσεις είναι λάθος. Κι αυτό σε εθνικό επίπεδο έχει επιβεβαιωθεί με τραγικό τρόπο. Όταν τα πράγματα φτάνουν στο δίλημμα, τότε μερικοί αγαλματοποιοί θα έχουν δουλειά και κάποιες μάνες θα κλάψουν, κι από τις δύο μεριές.

    Η σχέση με τις γειτονικές χώρες (και η αντίστοιχη διπλωματική στρατηγική) δεν είναι θέμα μιας προεκλογικής εκστρατείας ούτε πρέπει να δομείται σε υπερπατριωτικές μεγαλοστομίες. Απαιτείται διακριτική μελέτη, παρακολούθηση των αλλαγών στους διεθνείς συσχετισμούς δύναμης και μακρόπνοος σχεδιασμός σε όλες τις πτυχές τους (οικονομία, πολιτισμός, στρατιωτική επάρκεια) που όμως πρέπει να στηρίζεται στην εσωτερική μας δύναμη πρωτίστως και στο πεδίο αυτό έχουμε πολύ δρόμο ακόμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Χαίρομαι που λάκτισες Ερμόλαε. Παρατηρώ πτώση του ενδιαφέροντος σε όλα τα επίπεδα. Ο κόσμος μπούχτισε. Ακόμη και ευχάριστα κείμενα (άλλων ιστολογίων) δεν προκαλούν τη συζήτηση.

    Ε βαριέσαι... Πάντως Ερμόλαε η εξευτελιστική μεταχείριση που μας επιφυλάσσουν οι Μεγάλες Δυνάμεις δεν είναι εξοργιστική. Εξοργιστικό είναι το πρόσφορο έδαφος που έστρωσε η ελληνική ελίτ στα συμφέροντά τους.

    Μια ρηξικέλευθη πολιτική επιλογή θέλει κότσια & οργάνωση. Το θέμα είναι ότι πρέπει να αντιληφθούμε ότι είμαστε σημείο που τραβιέται από όλες τις πλευρές. Από αυτές τις δυνάμεις κινούμαστε και όχι από τις δικές μας. Το ζήτημα είναι να ευνοούμε εκείνες τις δυνάμεις που ευθυγραμμίζονται με τις δικές μας προτεραιότητες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Γειά σου GMT

    Νομίζω ότι οι πολίτες και συμπολίτες μας έχουν την βεβαιότητα ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει προς το καλύτερο και όλα φαίνονται αναπόφευκτα. Για αυτό ίσως δεν αισθάνονται την ανάγκη καν να μοιραστούν μαζί σου / μας σκέψεις περί του θέματος Τουρκία. Τα «διεθνή» τους φαίνονται πολύ μακρινά σε σχέση με την αναδουλειά ή το «χαράτσι» δια της ΔΕΗ.

    Όμως, η χθεσινή απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης με το χαστούκι που μας έριξε σε σχέση με το «μακεδονικό», απλώς επιβεβαίωσε τα αναφερόμενα στο σχόλιο μου. Θα ήθελα να χαρώ αλλά η ανησυχία δεν με αφήνει. Ανησυχία που προκαλείται από την βεβαιότητα που έχω πλέον για την ανικανότητα των πολιτικών που διαχειρίζονται τις τύχες μας. Μάλιστα το πρωί, στην εκπομπή του Κύρτσου και της Σπανού στο ρ/σ Φλάς, κάποιος πρέσβης –του οποίου δεν συγκράτησα το όνομα- αναλύοντας τη συγκεκριμένη απόφαση απέδειξε ότι, σε αντίθεση με την ουδέτερη παρουσίαση της από πολιτικούς (Ντόρα Μπακογιάννη) και δημοσιογράφους, η απόφαση είναι εντελώς δεσμευτική για εμάς. Είπε ακόμα ο πρέσβης (ο οποίος σήμερα είναι συνεργάτης του ΕΛΙΑΜΕΠ) ό,τι ακριβώς ανέφερα κι εγώ: η κάθε κυβέρνηση κάνει εξωτερική πολιτική κοιτάζοντας προς τα μέσα, τα πολύ εσωκομματικά της «μέσα» ή τις ερχόμενες εκλογές.

    Εν πάση περιπτώσει, ας κρατάμε όσο μπορούμε εμείς τη σπίθα της συζήτησης και μπορεί όλο και κάποιος περαστικός να ρίξει κάνα κλαδάκι. Ας είναι και κούτσουρο αλλά νάναι ξερό για να μη μας πνίξει ο καπνός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Να είμαι ειλικρινής δεν έχω ακόμα ενημερωθεί για τα της Χάγης. Απλώς, παραθέτω σχετικά με το ΕΛΙΑΜΕΠ ότι θεωρείται στην Ευρώπη (διατριβή Γαλλίδας διδακτορικής φοιτήτριας) ως think tank Αμερικάνικων συμφερόντων της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.

    Δεν είναι τυχαίο ότι σε αυτό το τανκ συμμετέχουν οι Παπαχελάς, Θ. Βερεμής, Π. Βουρλούμης & Τσουκαλάς.

    Πάντως, σε κάθε περίπτωση το ματς χάνεται με παράδοξα πράγματα να γίνονται στον κόσμο. Και μετά λένε ότι στην Ελλάδα ό,τι δηλώσεις είσαι! Στον κόσμο στο επικυρώνει και Δικαστήριο.

    Χαρακτηριστικό είναι ότι ο Φαλμεράιερ, ορκισμένος οχτρός των Ελλήνων του 1800, υποστήριζε (σε αντίθεση με τον Παπαρηγόπουλο) ότι οι ελληνόφωνοι χριστιανοί των Βαλκανίων δεν έχουν φυλετική σχέση με τους αρχαίους Έλληνες διότι μετά τον 7ο αιώνα η περιοχή κατακλύστηκε από Σλαβόφωνους.

    Υποστηρίζοντας αυτά εμμέσως αποδεικνύει, ακόμη και σαν εχθρός της ταυτότητας του νεοσύστατου κράτους, ότι οι Σλάβοι δεν έχουν σχέση με τον Μέγα Αλέξανδρο!!

    Άσχετα αν θέλει κανείς να νιώθει περήφανος για τον Άλεξ., τα γεγονότα δεν αλλάζουν... Είναι τρελό.

    Αλλά ακόμη και αυτό αποδεικνύει ότι οι σημερινοί πολιτικοί μπορούν να χάσουν την κούρσα, τρέχοντας μόνοι τους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Παρακαλώ στην έκφραση της γνώμη σας με κόσμιο και μη προσβλητικό τρόπο. Το περιεχόμενο των σχολίων θα κριθεί ως προς την προσβολή ηθών και προσωπικοτήτων και ενδεχομένως να διαγραφεί. Ο Admin δεν φέρει καμία ευθύνη για το περιεχόμενο των σχολίων.