Τέλος πάντων, ορκίζομαι εις Σε, ω Ιερά πλην τρισαθλία Πατρίς!...

Άραγε γνώριζαν τα πρώτα μέλη της Φιλικής Εταιρίας ότι το τμήμα αυτό (βλ. τίτλος) του Όρκου που έδιναν, θα έμελλε να παραμείνει επίκαιρο και μετά την απελευθέρωση;

Η οικονομική στενότητα, αλλά κυρίως το διάχυτο αίσθημα ότι δεν υπάρχει δικαιοσύνη σε κανένα επίπεδο έχει οξύνει τις διαφορές και ερεθίσει πολλούς «-ισμούς». Οι οριζόντιες περικοπές, οι οριζόντιες μειώσεις και οι στενοί ορίζοντες που όλο στενεύουν. Η μη καταδίκη κανενός υπευθύνου για κανένα οφθαλμοφανές (δημόσιο) αδίκημα. Η ανοχή στην ανοχή.

Ο ουρανός βρέχει φόρους και συνανθρώπους μας που δεν αντέχουν. Εμείς παλιάνθρωποι και μικροί κοιτούμε την τηλε-κολυμβήθρα που ο Σιλωάμ εκφωνεί το μάθημα της ημέρας. Το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων είναι ο πατριωτισμός (Samuel Johnson, Βρετανός συγγραφέας). Ναι. Το βλέπουμε. Αυτός είναι ο ένας από τους «-ισμούς» που ερεθίζονται, μιας και δεν ερεθίζεται το στομάχι μας με περίσσια λίπη της υπερκατανάλωσης.

Η έρευνα με τίτλο «Οι Έλληνες ως μετανάστες…» βρήκε αποδοχή αλλά, όπως ήταν αναμενόμενο, συνάντησε και (μερική) αποδοκιμασία. Αναρωτιέμαι γιατί η ανάγνωση της αλήθειας είναι πρόβλημα για κάποιους; Γιατί το γεγονός ότι το έγκλημα έχει κοινωνική γενεσιουργό αιτία και όχι εθνολογικά χαρακτηριστικά ενοχλεί; Το να κλέψει κάποιος Έλληνας το δημόσιο χρήμα μάς κάνει όλους τους Έλληνες διεφθαρμένους; Το να κλέψει ένας Ρουμάνος κάνει όλους τους Ρουμάνους κλέφτες; Γιατί δεν βλέπουμε ότι το έγκλημα το γεννά ο πόλεμος (εθνικοί, εμφύλιοι & φυλετικοί), η πενία και η αμορφωσιά; Δεν το γεννά το αίμα. Γιατί;

Αντίστοιχα το ότι ο Σωκράτης ή ο Πυθαγόρας ή ακόμη ο Γ. Ρίτσος ή ο Οδ. Ελύτης ή ο Μ. Χατζιδάκις ή ο Μ. Θεοδωράκης είναι Έλληνες μας καθιστά όλους «σοφούς»; Το ότι ο Φ. Ντοστογιέφσκι ή ο Ζ. Κοκτώ ήταν Ρώσος και Γάλλος αντίστοιχα κάνει όλους του ομοεθνείς τους συγγραφείς ή καλλιτέχνες;

Συνεχίζω να ρωτώ: Όποιος είναι αντι-ρατσιστής είναι ταυτόχρονα ανθέλληνας; Είναι εχθρός της Ελλάδος όποιος δεν επιθυμεί την κακομεταχείριση κανενός συνανθρώπου του; Ή είναι άνθρωπος;

Πώς ορίζεις την πατρίδα; Πώς τον πατριωτισμό; Πατριωτισμός είναι όταν η αγάπη για τους δικούς σου ανθρώπους έρχεται πρώτη. Εθνικισμός είναι όταν το μίσος για τους άλλους έρχεται πρώτο (Σαρλ Ντε Γκωλ, Γάλλος πολιτικός). Για τον GMT το μίσος δεν έρχεται δεύτερο. Υπάρχει και μισεί. Μισεί κυρίως αυτούς που μισούν. Το μίσος σε κάνει μισό (Έρμος Καστριώτης) ενώ ταυτόχρονα δεν είναι τίποτα άλλο από τον θυμό των αδυνάμων (Alphonse Daudet, Γάλλος συγγραφέας).

Η Μαρία Ηλιού και ο Αλέξανδρος Κιτροέφ (ιστορικός) παρουσίασαν πρόσφατα ένα ντοκιμαντέρ (στο Μουσείο Μπενάκη) με τίτλο «Διωγμός και ανταλλαγή πληθυσμών (Τουρκία-Ελλάδα: 1922-1924)». Η κόρη ενός Έλληνα πρόσφυγα που πήρε την πρωτοβουλία και έφτιαξε μια σειρά ντοκιμαντέρ της οποίας το πιο πρόσφατο αφορά τον δρόμο του ξεριζωμού που υπέστησαν οικογένειες τουρκικής καταγωγής που έμεναν στην Ελλάδα και αντίστοιχα ελληνικής καταγωγής που έμεναν στην Τουρκία (Μ. Ασία, Τραπεζούντα και άλλες περιοχές) την χρονική περίοδο μετά την αποτυχημένη επέλαση του ελληνικού στρατού στην Τουρκία και την Μικρασσιατική Καταστροφή.

Αυτό που έμεινε απ’ το ντοκιμαντέρ, όπως το εξέλαβε ο GMT, είναι ότι:

Α. Η κάθε προσφυγική ομάδα θεωρούσε «παράδεισο» το χωριό που άφηνε για μια «δοτή» πατρίδα εξωγενώς ορισμένη.

Β. Οι κάτοικοι που υποδέχθηκαν τους πρόσφυγες, τους ομοεθνείς τους, δεν τους δέχθηκαν. Τους σνόμπαραν και τους λοιδορούσαν χαρακτηρίζοντάς τους «γιαούρηδες» (οι Τούρκοι τους εξ Ελλάδος Τούρκους πρόσφυγες) και «παστρικές» (για τις μικρασιάτισσες που έκαναν μπάνιο κάθε μέρα, την ώρα που οι Ελλαδίτισσες έκαναν μόνον πριν συνευρεθούν με τον άντρα τους).

Πατρίδα του καθενός είναι τα χώματα που περπατά και μεγαλώνει. Εκεί που τα σχήματα συνδέονται με εμπειρίες. Εκεί που ο άνεμος έχει πάρει τη μυρωδιά του ιδρώτα σου. Πατρίδα είναι η γλώσσα της μάνας σου και ο πολιτισμός που σου μεταφέρει. Είναι ο πολιτισμός τον οποίον εξελίσσεις και πάνω του επεμβαίνεις. Αυτός που γίνεται πατρίδα για το παιδί σου. Πατρίδα είναι η σκέψη και οι κατακτήσεις του «είδους». Είναι η σοφία που έχει κατατεθεί.

Την αλλοίωση και την «αλλοτρίωση» που φοβάται και διατυμπανίζει-προειδοποιεί ο συντηρητικός, εθνικιστικός, φασιστικός, νέο-ναζιστικός ή ο ελαφρά τη καρδία «πατριωτικός» χώρος δεν την πραγματώνει η συνύπαρξη, η σύνθεση, η συμ-βίωση. Έρχεται απ’ τον ίδιο μας το εαυτό. Ιστορικά αποδεδειγμένα οι λαοί συνυπήρξαν. Συνυπήρξαν μέσα σε αυτοκρατορίες ή, πιο κοντά σε εμάς, στην Μικρασία και τη Σμύρνη. Μέχρι βέβαια το χρήμα και τα συμφέροντα να εκφραστούν μέσα από εθνικιστικές και θρησκευτικές οδούς. Και ήταν συχνό αυτό. «Θεός και Πατρίδα είναι άπαιχτη ομάδα. Σπάνε όλα τα ρεκόρ καταπίεσης και αιματοχυσίας» (Λουίς Μπουνιουέλ, Ισπανός Σκηνοθέτης).

Έτσι κινήθηκε και η Ιστορία των Νεοελλήνων· με τον Γ. Καραϊσκάκη να λέει από νωρίς ότι «όποιος θέλει να κουμαντάρη τους Έλληνες πρέπει να βαστάη ένα δισάκι γεμάτο, ομπρός το Χριστό, πίσω τους διαόλους και στη μέση το χρυσάφι».

«Η Ελλάδα είναι ένα πτώμα που το έχουν καταφάει οι μύθοι της» είπε ο Ζαν Κοκτώ (Γάλλος Καλλιτέχνης).

Ο Ελληνικός πολιτισμός έχει να φοβάται μόνον απ’ τους σύγχρονους αυτοαποκαλούμενους «φορείς» του. Τους πατριδοκάπηλους και τους θρησκευτικούς ιδεολόγους. Το Έθνος και η Θρησκεία ως Ιδεολογία. Είναι αυτοί που οδηγούν τον Νεοέλληνα στον σκοταδισμό, στην απομάκρυνση από το άθλημα του Πολίτη και απ’ το άθλημα της Αγάπης.

Η απομάκρυνση του οργανισμού Εκκλησία από το Κήρυγμα του Χριστού αποδεικνύεται από πολλά παραδείγματα (όπως πολύ ωραία έχει αναπτύξει ο Χρ. Γιανναράς στο βιβλίο του «Ενάντια στη Θρησκεία», εκδόσεις Ίκαρος, 2006). Και δεν αναφερόμαστε στη πρόσφατη Ορκωμοσία της νεοεκλεγείσας Κυβέρνησης της Greek Τρόικα όπου έγινε αντικείμενο χλεύης από τους δημοσιογράφους ξένων καναλιών που τη μετέδιδαν λόγω του ότι έβλεπαν το Ιερατείο της Εκκλησίας, στο τελευταίο θρησκευτικό Κράτος της ΕΕ, να ορκίζει αλά Αγιατολάχ τον Α. Σαμαρά. Αν και, βέβαια, το γεγονός αυτό εκτιμάται ότι θα πλήξει το τουρισμό της Ελλάδος από την Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη… Μιλάμε για το ότι στο Κήρυγμα του Χριστού υπάρχει μόνον η Αγάπη. Η συνεχής πάλη για την πραγμάτωσή της. Αυτή άραγε πραγματώνεται μέσα από κηρύγματα μίσους; Μέσα από επιστολές στήριξης φασιστικών-εγκληματικών οργανώσεων; Μέσα από την επιβράβευση της μισαλλοδοξίας; Από «επίσημα» αφιερωμένους στου Κήρυγμά Του;!;

Η Αγάπη, είτε η από τον Ιησού Χριστό κηρυγμένη, είτε από τον Μ.Λ. Κινγκ, πραγματώνεται από πολλούς καθημερινούς ανθρώπους. Είναι οι άγνωστοι σε εμάς «επίσημοι εκπρόσωποι» (ιερείς, μοναχοί κ.λπ.) και επίσης, είναι ένα σωρό κόσμος που υπάρχει στον χώρο των Αναρχικών, των Αριστερών, των «αλληλέγγυων»! Όσο και να φαίνεται οξύμωρο, μιας και οι προαναφερόμενοι δεν ασπάζονται τα περί θρησκείας, στην πράξη όμως (που είναι και η στερνή, η πιο ιερή μορφή της θεωρίας -σύμφωνα με τον Νικ. Καζαντζάκη-) εκείνοι πραγματώνουν θυσίες, εκείνοι θυσιάζουν ώρες ιδιοτέλειας για την παροχή θαλπωρής σε εκείνους που η ζωή τους επιφύλασσε το περιθώριο. Αν ο Χριστός έκλεινε τα μάτια και διάλεγε, θα διάλεγε εκείνους και θα γίνονταν οι καλύτεροι φίλοι.

Ποιος είναι αυτός ο Θεός σου Ελληνορθόδοξε φασίστα; Ποιος είναι αυτός ο Δίας σου; Ποιος είναι αυτός ο Χριστός σου; Γιατί ο Ξένιος δεν είναι, ούτε ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ. Είναι ο δικός σου Θεός. Ο άθεος…

[Αφιερωμένο στην ηλε-φίλη μου σταγόνα με ευχαριστίες στο Γνωμολογικόν]