Λαϊκή στήριξη στις ιδιωτικοποιήσεις…

Περπατώντας στους καφέδες στο Παγκράτι, περνώντας από την παραλία του Βόλου ή την Πλατεία Ταχυδρομείου της Λάρισας ακούς τις συζητήσεις των συμπολιτών μας. Λαμπρές και σκοτεινές σκιές περιφερόμενες που συζητούν για τα τεκταινόμενα. Κάθε ένας απ’ αυτούς έχει μια «περιπτωσάρα» από μη εξυπηρέτηση από κάποιον Δημόσιο Υπάλληλο. Από έναν ξάδερφο που βολεύτηκε. Από μια θεία που του μαγειρεύει εν ώρα υπηρεσίας.

Άλλες φορές γελώντας και καγχάζοντας για το «χαΛΑρά» των Ελλήνων και άλλες μαινόμενος για την ατιμωρησία. «Ποτέ δεν θα πάει μπροστά η χώρα αυτή!» «Μια δουλειά θες να κάνεις και σκοντάφτεις σε κάθε @γ@μhτh της Εφορίας και του ΙΚΑ».

Είναι γεγονός ότι σε όλον τον κόσμο οι υπάλληλοι των κρατικών υπηρεσιών θεωρούνται αντιπαραγωγικά (όχι μόνο μη παραγωγικά) στοιχεία της οικονομίας. Στα καθ’ ημάς, πέραν από την εξ υπαρχής (1832) αντίληψη περί της «κοινοχρησίας» του δημοσίου Ταμείου, το Ελληνικό Κράτος εφαρμόζει την πολιτική απαξίωσης τόσο των εθνικών υποδομών και του δημοσίου πλούτου, όσο και των δημόσιων λειτουργιών-λειτουργών.

Οι περισσότεροι δημόσιοι φορείς, δημόσια ακίνητη περιουσία, οι εγκαταστάσεις του Ελληνικού, τα Ολυμπιακά Ακίνητα, εθνικές οδοί, τραίνα κ.α. αφήνονται στην ανυποληψία, στο δάρσιμο απ’ τα στοιχεία της φύσης, της φθοράς και της διαφθοράς, προτού βρεθεί η μία και μοναδική λύση για να ιαθεί ο επάρατος κρατισμός και η ανικανότητα του κράτους. Η πώληση…

Τότε την πώληση στην ιδιωτική πρωτοβουλία την επιβάλλει ο ρεαλισμός και ο ευρωπαϊσμός. Η διατήρηση και αξιοποίηση είτε μόνον απ’ το Κράτος, είτε μετά από συνεργασία Κράτους-ιδιώτη, αποτελεί «κρατισμό», «προσκόλληση στο παλιό», «δημοσιουπαλληλισμό», «δαιμονοποίηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας», «αριστερή ιδεοληψία» και «αντι-ευρωπαϊσμό». Τουναντίον.

Πράγματι, η χώρα θέλει αφενός ρευστό και αφετέρου να απαλλαχθεί από τις ζημιογόνες δραστηριότητές του. Πώς, όμως, θα πάρεις το ρευστό που θες όταν οι αποτιμήσεις των εταιριών, σύμφωνα με την διεθνή πρακτική, λαμβάνουν υπόψη τις μελλοντικές ταμειακές ροές τουλάχιστον 5 ετών, δηλαδή τις μελλοντικές… ζημιές των δημόσιων επιχειρήσεων; Τί τίμημα θα αποκομίσεις όταν η αγορά γνωρίζει ότι ο αγοραστής είναι με την πλάτη στον τοίχο; Τί προσδοκάς όταν η «θάλασσα» ρευστότητας φθάνει στο ύψος του αστραγάλου; Μάλλον, για να πετύχεις το ρευστό που θες, θα πρέπει να πουλήσεις πολλαπλάσια περιουσιακά στοιχεία…

Άραγε, είναι «κρατιστής» και «αντι-ευρωπαϊστής» αυτός που απαιτεί το κοινό όφελος παρά την κοροϊδία; Αυτός που θέλει δημόσια της υγεία, χωρίς φακελάκι;

«Δημόσια υγεία= φακελάκι» είναι, λόγου χάρη, η μορφή της απαξίωσης που θα οδηγήσει και το ΕΣΥ (πέραν της Αστυνομίας που ήδη ενοικιάζεται) σε ιδιωτικοποίηση. Είναι ο άξονας που συνδέει μια ιδέα με κάθε δημόσια λειτουργία (εφορία=λάδωμα, δημόσιο έργο=μίζα, πολεοδομία=δώρα κ.ο.κ.). Ήταν άραγε «ανήμπορες» (;!;) οι Κυβερνήσεις που πέρασαν τα τελευταία 37 χρόνια ή στερούνταν προθέσεων; Ή μήπως δεν έβριθαν προθέσεων ιδιοτελών και διαπλεκόμενων;

Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, δεν βρίσκω τον λόγο γιατί ένα Κράτος να διαθέτει εταιρία στοιχημάτων. Ένα Κράτος αλογομούρη. Επειδή είναι κερδοφόρο; Τότε να φτιάξει και εταιρία «Κρατικά Προφυλακτικά Α.Ε.». Λόγω, λοιπόν, του ότι είναι κερδοφόρος ο τζόγος πρέπει να απαλλαχθεί από αυτήν τη δραστηριότητα τώρα (μάλλον όχι τώρα, τότε ή στο μέλλον που θα κινηθεί χρήμα).

Όλο αντιφάσεις η δημόσια ζωή και η μαζική ψυχολογία. Το χειρότερο τους χαρακτηριστικό είναι ότι οι μόνοι που έχουν σχέδιο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι οι πολιτικοί και μέσω αυτών οι ισχυροί διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες. Ο ελληνικός λαός δεν έχει απαντήσει και δεν έχει απαιτήσει ποιο Κράτος θέλει. Δεν έχει απαιτήσει ποιον δημόσιο υπάλληλο θέλει. Ποιες υπηρεσίες θέλει. Ποιον δημόσιο λειτουργό και ποιον ιδιώτη εχθρεύεται.

Αν το είχε απαιτήσει δεν θα αναπαρήγαγε την ασυδοσία και θα συντηρούσε τους αποδεδειγμένα φαύλους ψηφίζοντας Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ. Δεν θα επέτρεπε στον ΣΥΡΙΖΑ να έχει στις προβεβλημένες ή μη θέσεις του κανέναν που συμβολίζει και αποτελεί το παλιό. Η δύναμη της νέας ψήφου πρέπει να διασπαρθεί σαν τις ψείρες σε τάξη Δημοτικού.

Όσο δεν απαιτούμε συγκεκριμένα πράγματα, συγκεκριμένα πράγματα θα υφιστάμεθα.