«Τι 30, τι 40, τι 50», φυσικά και έχεις ακουστά αυτόν τον τίτλο και πολύ πιθανό να έχεις δει αυτήν την ταινία, με τον αθάνατο Λάμπρο Κωνσταντάρα, που πραγματεύεται-σατιρίζει τη σχέση μας με την ηλικία.
Μα έχει τόσο μεγάλη σημασία τελικά η ηλικία;
Βέβαια, από συνήθεια θέλεις, από εμμονή, -όπως θέλεις πες το- νιώθουμε ότι κάθε ηλικία κουβαλά ένα φορτίο… Στην τάδε ηλικία πας σχολείο, στη δείνα παντρεύεσαι, στην άλλη κάνεις παιδιά και όσο μεγαλώνεις οι υποχρεώσεις αυξάνονται…, οι ρόλοι που παίζεις πληθύνονται… και η λογική παραγκωνίζει το συναίσθημα!
Και εκεί που είσαι γύρω στα 30, νιώθεις να απολογείσαι στους πάντες, ασφυκτιάς γιατί οι επιλογές σου γίνονται κάτω από το άγρυπνο μάτι των γονιών, των φίλων, των συνεργατών και ποιος ξέρει ποιων άλλων!
Χαλάρωσε! Δεν ήρθαμε όλοι σ’ αυτόν τον κόσμο για τον ίδιο λόγο, δεν είμαστε ίδιοι, -και μάλιστα ευτυχώς που δεν είμαστε!
Η ηλικία είναι απλώς νούμερα… όμως το νου σου σ’ αυτό που πονάει πιο πολύ… Όσο μεγαλώνουμε η απογοήτευση που σου δίνουν οι καταστάσεις αλλά κυρίως οι άνθρωποι είναι δύσπεπτο γεύμα… που επηρεάζει πιο πολύ και την ψυχή!!!
Επενδύεις σε ανθρώπους, δίνεις κομμάτι απ’ τον εαυτό σου και ξαφνικά βρίσκεσαι μπροστά σ’ αυτό που λέγεται αχαριστία!
Εγώ το πήρα απόφαση… Θα παίζω και θα γελάω σαν παιδί, με όλη μου την ψυχή δηλαδή. Θα δουλεύω και θα συζητώ σαν ενήλικας, με όλη τη δύναμη του νου και του σώματός δηλαδή. Θα γεύομαι κάθε πτυχή της ζωής όπως της πρέπει… και όχι όπως μου την επιβάλλουν! Με λίγα λόγια, θα προστατέψω την αθώα μου ωριμότητα γιατί μ’ αυτή νιώθω πως ζω πραγματικά!... ΕΣΥ;
της σταγόνας
Βέβαια, από συνήθεια θέλεις, από εμμονή, -όπως θέλεις πες το- νιώθουμε ότι κάθε ηλικία κουβαλά ένα φορτίο… Στην τάδε ηλικία πας σχολείο, στη δείνα παντρεύεσαι, στην άλλη κάνεις παιδιά και όσο μεγαλώνεις οι υποχρεώσεις αυξάνονται…, οι ρόλοι που παίζεις πληθύνονται… και η λογική παραγκωνίζει το συναίσθημα!
Και εκεί που είσαι γύρω στα 30, νιώθεις να απολογείσαι στους πάντες, ασφυκτιάς γιατί οι επιλογές σου γίνονται κάτω από το άγρυπνο μάτι των γονιών, των φίλων, των συνεργατών και ποιος ξέρει ποιων άλλων!
Χαλάρωσε! Δεν ήρθαμε όλοι σ’ αυτόν τον κόσμο για τον ίδιο λόγο, δεν είμαστε ίδιοι, -και μάλιστα ευτυχώς που δεν είμαστε!
Η ηλικία είναι απλώς νούμερα… όμως το νου σου σ’ αυτό που πονάει πιο πολύ… Όσο μεγαλώνουμε η απογοήτευση που σου δίνουν οι καταστάσεις αλλά κυρίως οι άνθρωποι είναι δύσπεπτο γεύμα… που επηρεάζει πιο πολύ και την ψυχή!!!
Επενδύεις σε ανθρώπους, δίνεις κομμάτι απ’ τον εαυτό σου και ξαφνικά βρίσκεσαι μπροστά σ’ αυτό που λέγεται αχαριστία!
Εγώ το πήρα απόφαση… Θα παίζω και θα γελάω σαν παιδί, με όλη μου την ψυχή δηλαδή. Θα δουλεύω και θα συζητώ σαν ενήλικας, με όλη τη δύναμη του νου και του σώματός δηλαδή. Θα γεύομαι κάθε πτυχή της ζωής όπως της πρέπει… και όχι όπως μου την επιβάλλουν! Με λίγα λόγια, θα προστατέψω την αθώα μου ωριμότητα γιατί μ’ αυτή νιώθω πως ζω πραγματικά!... ΕΣΥ;
της σταγόνας
για γερα στομαχια
ΑπάντησηΔιαγραφή