Ελείτροχος, Δημόφιλος, Μικρασσιάτες και άλλοι…

Σε μια εκδήλωση στο Ζερίκι χόρευε ένας φίλος και η παρέα τον ακολούθησε ώστε να τον στηρίξει. Ήταν αρκετά έμπειρος ώστε να χορεύει πρώτος και αυτό μας έδινε τη δυνατότητα να κομπάζουμε ότι… τον ξέρουμε. Έτσι έκανε και αυτός όταν ερχόταν να μας δει στον Θεσπιακό. Άκουγε λόγια για τα κιλά μας και μας στήριζε και αυτός.

Ο κόσμος είχε μαζευτεί. Παρέες, οικογένειες και… μια ξεχωριστή παρέα. Ήταν δύο ζευγάρια ηλικιωμένων. Οι κύριοι με καλοτσακισμένο το πουκάμισο, χτενισμένο μουστάκι και ξύρισμα να κάνεις σκι. Οι δε κυρίες με το λευκό μαντήλι στα μαλλιά, δαντελωτό (ή κάπως έτσι) να γέρνουν στον ώμο του ανδρός που καμάρωνε τη νεολαία. Έτσι θα ήταν τα πανηγύρια, σκέφτηκα, κοινωνικό γεγονός. Εκεί εορταζόταν ο Άγιος της περιοχής, εκεί το χωριό χόρευε υπό τον ήχο δημοτικών τραγουδιών (στα σκοτεινά δασύλλια εορταζόταν ο Θεός… Διόνυσος).

Η λαϊκή πανήγυρης είχε επιτυχία γιατί μάλλον απαντούσε σε ερωτήματα και ανάγκες της κοινωνίας της εποχής εκείνης. Άρα, μάλλον, το γεγονός ότι για να είναι σταθερά επιτυχημένες εκδηλώσεις και δράσεις τοπικών και γνωστών πολιτιστικών συλλόγων πρέπει να έχουν και δωρεάν φαγητό μάλλον σημαίνει ότι οι εν λόγω εκδηλώσεις απαντούν μόνο στην ανάγκη της… σίτισης!

Κάποιος θα έλεγε ότι μηδενίζουμε τις προσπάθειες των ανθρώπων που τις στελεχώνουν. Κι όμως, τις θαυμάζουμε και ενισχύουμε τις δράσεις τους με τις δικές μας σκέψεις. Ποιές ανάγκες, όμως, να καλύψουν και πώς;

Ως προς το πρώτο δεν γνωρίζω, αλλά αναγνωρίζω μία. Το βίαιο-ρατσιστικό κίνημα που βρίσκει κρύους αλλά και διαπρύσιους υποστηριχτές είναι ένα ζήτημα που η λέξη «Πολιτισμός» οφείλει να στοχεύσει. Όταν, όμως, ένας πολιτιστικός σύλλογος, που κατά βάση είναι μια παρέα με ανθρώπους με ανησυχίες, «στρίβει» το βλέμμα ή ακόμη ενεργεί, αλλά κοινότυπα, τότε δεν απαντά στο ερώτημα και η εκδήλωση είναι αποτυχημένη.

Πληροφορηθήκαμε ότι έγινε κρούση για κοινή αντιρατσιστική εκδήλωση συλλόγων της περιοχής. Η απάντηση ενός εξ’ αυτών ήταν «δεν θέλω να πολιτικοποιήσουμε τον Σύλλογο!». Η είσοδος της ΧΑ στον πολιτικό χώρο έκανε άραγε τον αυτονόητο άλλοτε αντιρατσιστικό λόγο ενέργεια «πολιτικοποίησης» ή αλλιώς «κομματικοποίησης»;

Τότε, αναρωτιόμαστε τι προσφέρει ο πολιτιστικός Σύλλογος; Κρεμμύδι; Φωτογραφίες; Ή σαπουνόπερες;

Ακόμη και εκείνοι που έκαναν ή θέλουν να κάνουν κάτι, μάλλον πέφτουν στην ίδια παγίδα που στήνει η έλλειψη φαντασίας. Μιλάμε για φαντασία που θα παράγει εκείνους τους τρόπους με τους οποίους θα ανταποκριθεί ο κόσμος στο άκουσμα της ανακοίνωσής της.

Το κείμενο αυτό δεν είναι κείμενο κριτικής. Είναι κείμενο προτροπής. Και προτροπής για σκέψη. Ποιες είναι οι ανάγκες μας και πως αυτές θα καλυφθούν. Το κλειδί της επιτυχίας αυτό είναι. Αλλιώς ο κάθε σύλλογος εκφυλίζεται σε εσωστρεφείς παρέες, υποβαθμίζεται σε πεδίο «ξεκατινιάσματος» για το ποιες κυρίες θα είναι στο Προεδρείο και παίρνει τη θέση της στην ιστορία ως «πέρασαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα»…

(Αν αποφασίσει κανένας να λακτίσει, θα τον παρακαλούσα να μην κάνει επίδειξη πεπραγμένων γιατί οι περισσότεροι Σύλλογοι έχουν κάνει προσπάθειες. Θα προτιμούσα να υποβάλλει σκέψεις για το καινοτόμο. Για τις ανάγκες και την κάλυψή τους.)