Η φάπα πότε;...

Κουρεμένο γίδι που πάει στο πανηγύρι φαντάζει ο Βενιζέλος επιστρέφοντας από τις Βρυξέλλες. Την ακυβέρνητη πρωτεύουσα του Βελγίου και της Ευρώπης.

Όπως λέει και ο Ερμόλαος, έχουμε χορτάσει από διαπιστώσεις. Το δέον γενέσθαι είναι το ζητούμενο.

Μέχρι να το προσδιορίσετε ας πούμε ένα συμπέρασμα. Κάποιος που έχει τις γνώσεις. Κάποιος που έχει πρόσβαση σε δεδομένα μπορεί να εξετάσει τα οικονομικά ζητήματα με τεχνική προσέγγιση.

Τα συμπεράσματα που μπορεί να βγάλει ο καθένας από αυτούς θα είναι εκείνα που εξηγούν τα γεγονότα κατά την κρίση του και, εν τέλει, θα καταλήξει σε προτάσεις. Προτάσεις που σε κάθε περίπτωση θα οδηγούσαν (πιθανόν) άμα τη εφαρμογή τους σε μια κοινωνία σύμφωνη με το πολιτικό, οικονομικό μοντέλο που ο καθένας από αυτούς στηρίζει. Την πολιτική του ιδεολογία. Την κοσμοθεωρία του.

Οι διαπιστώσεις (για το τι και το γιατί) που μπορεί να κάνουν εκπρόσωποι από όλες τις γωνιές της πολιτικής γεωγραφίας (επιτρέψτε μου το οικείο σχήμα αριστερά, κέντρο, δεξιά), αλλά και οι προτάσεις στις οποίες προβαίνουν, μπορεί να διαφοροποιούνται σύμφωνα με τον στόχο που οραματίζεται ο καθένας από αυτούς.

Ας μην εξετάσουμε επί του παρόντος τις προτάσεις. Ας ομοφωνήσουμε στις διαπιστώσεις.

Όταν καπιταλιστές (κάποιοι μάλιστα πρώην σύμβουλοι του ΓΑΠ), είτε αριστερίζοντες Οικονομολόγοι ξεκινούν από την ίδια αρχή την ανάλυσή τους, τότε πρέπει και εμείς να θεωρούμε δεδομένη την αρχή αυτή σε πείσμα των ΜΜΕ και της κυριαρχούσας αντίληψης.

Οι συναισθηματικοί αφορισμοί του τύπου «για όλα φταίνε οι πολιτικοί» έχουν βάση, αλλά ελλείψει επιχειρημάτων θα χάσουν εύκολα πολλή από τη δυναμική τους.

Η επίδραση της κομματοκρατίας (μέρος της είμαστε και εμείς) στη σήψη είναι δεδομένη. Η αδιαφορία της προετοιμασίας και της σωστής διαχείρισης αλλά και  ο καιροσκοπισμός και η θωκολαγνεία είναι και αυτά δεδομένα.

Όλα έγιναν έτσι. Η προδοσία της εμπιστοσύνης προφανώς ξεκινά στα παραπάνω. Συμπληρώνεται, όπως ιστορικά θα μείνει δίπλα στις διάσημες φράσεις της πολιτικής ζωής του νεοελληνικού κράτους, με το «Λεφτά Υπάρχουν», ενώ προετοίμαζε (εκείνος που το ξεστόμισε) το σκηνικό καταστροφής.

Κορυφώνεται, όμως, με το ηθελημένο πέταγμα εις τον κάδο των αχρήστων όλων των διαπραγματευτικών όπλων που είχε η χώρα μας. Πλεονεκτήματα και διαπραγματευτικά επιχειρήματα που θα διευκόλυναν μια κυβέρνηση που κρατά απ’ τον λαό και όχι από τις Γαλλογερμανικές τράπεζες.

Τα πλεονεκτήματα αυτά έχουν αναφερθεί προ καιρού εδώ.

Η προδιαγεγραμμένη αποτυχία του Μνημονίου έχει αναφερθεί εδώ.

Η προδοσία έχει αναφερθεί εδώ και προφανώς εδώ.

Και σε όλα αυτά συμφωνούν όλοι οι Οικονομολόγοι, οποιασδήποτε πολιτικής (δεν ξέρω κομματικής) προέλευσης. Προφανώς και δεν μιλώ για τους καθεστωτικούς δημοσιογράφων του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Αυτά για τις διαπιστώσεις που μαρτυρούν περίτρανα το μέγεθος και το χωρίς αμφιβολία προδοτικό και/ή ανίκανο των πολιτικών σας.

Άρα, στις πιθανές επικείμενες εκλογές θα είναι ντροπή και θα θέλει ιδιαίτερο σθένος για κάποιον να στηρίξει τα καθεστωτικά κόμματα, είτε κυβερνητικά είτε περιφρουρητικά…